Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 90. Μόλις έχουμε σχολάσει από το σχολείο και περπατάμε με τη βαλίτσα μας προς το σπίτι.

Μόλις μπαίνουμε μέσα αντικρίζουμε την χαμογελαστή ηλικιωμένη κυρία να μας καλωσορίζει.

Είναι η γιαγιά μας.

Το σπίτι μοσχοβολά πεντανόστιμο φαγητό, γιατί ότι και να έχει ετοιμάσει η γιαγιά φαντάζει έτσι για τις πεινασμένες μας κοιλίτσες.

Η γιαγιά που καθημερινά πρόσεχε και τα μικρότερα μας αδέρφια, φρόντιζε και το σπίτι και έφτιαχνε και τα πιο σπουδαία φαγητά.

Ευκαιρία να τους κάνουμε μια μνεία λοιπόν:

Τραχανάς με το χαλούμι.

Κεφτέδες με πουργούρι και γιαούρτι.

Λουβιά με τα λάχανα.

Αφέλια.

Ραβιόλες.  

Κολοκάσι γιαχνί.

Κοτόσουπα αυγολέμονο.

Κολοκούδια με τα αυγά.

Ελιωτή-χαλλουμωτή.

Πισσίες με το μέλι.

Ο καθένας από εμάς θυμάται έντονα το φαγητό που έτρωγε όταν ήταν παιδί γιατί ακριβώς του θυμίζει το συναίσθημα που ένιωθε τότε.

Ποιος δεν έχει νοσταλγήσει το φαγητό που του έφτιαχνε η γιαγιά του; Αυτό το φαγητό των παιδικών μας χρόνων που φτιάχνεται με φροντίδα, μυρίζει αγάπη και εκπέμπει αυτή τη θαλπωρή που το κάθε παιδάκι χρειάζεται για να μεγαλώσει σωστά.

Ας είμαστε ευγνώμονες λοιπόν όσοι τα γευτήκαμε και ας πούμε ένα απλό «ευχαριστώ» γιαγιά, για όσα μας προσφέραν!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com