Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Ο Γιώργος Καλιπολίτης προκάλεσε την Φωτεινή Στρατή να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Τα έχω παίξει» του Νέγρου του Μωριά.

Για να δούμε Φωτεινή, can you bee a story writer?

Άνθρωποι. Χιλιάδες στον κόσμο. Χαρακτήρες.  Προσωπικότητες. Μυαλά όσα και οι άνθρωποι. Μοναχικοί. Ερωτευμένοι. Με παιδιά. Χαρούμενοι. Ταλαιπωρημένοι. Άχρωμοι. Άοσμοι. Πολύχρωμοι. Πολύπλευροι. Άνθρωποι. Άνθρωποι μικροί, μεγάλοι, κενοί, γεμάτοι. 

Άνθρωποι=ρουτίνα. Όλοι μια ρουτίνα. Πολλές φορές κουραστική, ψυχοφθόρα και άλλες ήρεμη, χαρούμενη. 

Εικόνα: πόλεις, τρένα, δρόμοι, βαβούρα. Καθημερινότητα, τρέξιμο, γκρίζα μέρα. Άνθρωποι παντού. Άγχος και υποχρεώσεις να αιωρούνται στον αέρα. Χώροι που ξεχειλίζουν από ανθρώπους. Σε μια πλατεία. Μια πλατεία μουντή, γκρίζα, σε μια καταθλιπτική πόλη. Πλατεία γεμάτη από πολύχρωμες προσωπικότητες.

Ανάμεσα τους ένας θλιμμένος άνθρωπος. Μια κενή ψυχή με ένα βουρκωμένο βλέμμα στο κενό. Τριγυρίζει χωρίς αναπνοή. Παρακολουθούσε ανέκφραστος τους υπόλοιπους ανθρώπους για αρκετή ώρα. Οι περισσότεροι βρίσκονταν σε ένα άγχος. Πολλοί να έτρεχαν δεξιά και αριστερά. Μια μάνα στη γωνία να προσπαθεί να ηρεμήσει το βρέφος που κλαίει και ένα παιδάκι να την τραβάει από το χέρι για να παίξουν. Λίγο πιο κάτω μια παρέα νέων να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Άνθρωποι περπατάνε. 

Ξαφνικά αυτός ο θλιμμένος άνθρωπος αποφάσισε να κάνει μια παύση. Μια παύση για να αναπνεύσει. Όλοι πάγωσαν. Διαφορετικές εκφράσεις, κινήσεις, άφωνες φωνές. Ο άνθρωπος αυτός δεν παύει να τριγυρίζει ανάμεσα στις ακίνητες φιγούρες.  

Προσωπικότητες εκατοντάδες. Ψυχές ευτυχισμένες, ψεύτικες μα πάνω από όλα παγωμένες.

Οι ώρες περνούσαν γρήγορα, και όλοι μένουν ακίνητοι. Ο θλιμμένος όμως τους παρατηρούσε επίμονα. Του άρεσε να τους βλέπει. Όσο περνούσε η ώρα άρχισε να εμφανίζεται μια πρόταση στο μέτωπο των ανθρώπων. Σε κάποιους έγραφε «βαρέθηκα», «κουράστηκα» και άλλους «τα έχω παίξει».

Ο θλιμμένος τρόμαξε, ξαφνιάστηκε και αμέσως ήρθε πίσω στην πραγματικότητα. Αντίκρισε ξανά ανθρώπους κουρασμένους, χωρίς πλέον χαμόγελα. Σιγά-σιγά η πλατεία άδειαζε και έμενε μόνος να βυθίζεται στις σκέψεις του. Τον πήρε ο ύπνος στο παγκάκι. Το πρωί όταν άνοιξε τα μάτια του η πλατεία ξεχείλιζε από χαμόγελα, πρόσωπα και παιδικές τσιρίδες. Αυτός όμως παρέμενε θλιμμένος.

Κάποια στιγμή στα πόδια του κύλησε μια μπάλα. Ένα παιδάκι τον πλησίασε χαρούμενο και είπε «συγγνώμη μας ξέφυγε». Ο θλιμμένος απλά σήκωσε το βλέμμα του και το κοίταξε χωρίς να πει λέξη. Το παιδί πήρε γρήγορα τη μπάλα του και γύρισε για να φύγει. Δεν έφυγε όμως. Γύρισε ξανά στον κύριο λέγοντας του «καλέ κύριε χαμογελάστε λίγο. Είναι πανέμορφη η μέρα. Ελάτε να παίξετε μαζί μας μπάλα».

Ο κύριος δεν πρόλαβε να μιλήσει και το παιδί το τράβηξε από το χέρι και άρχισε να παίζει μαζί του. Δια μαγείας το θλιμμένο πρόσωπο του σιγά-σιγά άρχιζε να διαλύεται και στη θέση του να χαράζεται ένα λαμπρό, αστραφτερό, τεράστιο χαμόγελο. Η κενή ψυχή του γέμισε από χρώματα και ζωντάνια. Ο πλέον ευτυχισμένος αυτός άνθρωπος είχε μονίμως χαραγμένο ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του. 

Ο πλέον χαρούμενος άνθρωπος: «Ο κάθε ένα από εμάς είναι διαφορετικός. Καθημερινά κάνουμε ένα σωρό πράγματα. Ο καθένας τραβάει τα δικά του. Έρχεται όμως η στιγμή μέσα στη μέρα που λέμε «τα έχω παίξει». Δεν αντέχουμε άλλο και απλά θέλουμε να εξαφανιστούμε, να αναπνεύσουμε, να φύγουμε από την καταραμένη ρουτίνα. Όλη η ενέργειά μας μεταλλάσσεται σε κούραση. Στη ζωή μας περνάμε πολλά, όμορφα, δύσκολα, πληγωνόμαστε, απογοητευόμαστε. Έρχονται στιγμές που λες απλά ότι τα έχεις  παίξει όλα τα χαρτιά σου θέλοντας να βγεις από το παιχνίδι. Δεν σου έχει απομείνει τίποτα. Εκεί που δεν έχεις άλλες αντοχές, κάτι θα συμβεί και θα σου δώσει ξανά ζωή. Μπορεί να είναι μια συμβουλή από αγαπημένα σας πρόσωπα. Ίσως να είναι ένα χαμόγελο ή ένα καλημέρα από κάποιον άγνωστο περαστικό. Δεν έχει σημασία. Το θέμα όμως είναι ότι θα βρεις ξανά τη δύναμη σου. 

Ας έχουμε όλοι μας ως παράδειγμα αυτούς τους μικρούς ήρωες. Αυτά τα μικρά «τερατάκια» που μερικές φορές μας κουράζουν. Τα παιδιά. Αυτά τα μικρά πλάσματα που καθημερινά παίζουν, τρέχουν, κλαίνε, ουρλιάζουν, χτυπάνε μα δεν παύουν ποτέ να χαμογελούν. Ξέρουν χωρίς να το ξέρουν ότι η ζωή είναι ωραία. Απολαμβάνουν τη κάθε στιγμή αντιμετωπίζοντας σχεδόν τα πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα χτυπήσουν, αν πληγωθούν, αν τρέξουν, αν κλάψουν. Το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι να ζήσουν.

Εννοείται πως στο τέλος της μέρας «τα παίζουν», δεν παύουν όμως να χαμογελούν και να γελάνε με όλο το πάθος και τη ψυχή τους. Ας μην αφήνουμε λοιπόν κάποια μικροπράγματα να μας στερούν το χαμόγελο μας. Τίποτε δεν υπάρχει πιο δυνατό από το χαμόγελο και την ευτυχία μας.  Όλοι έχουμε ένα κρυμμένο άσο στο μανίκι μας. Εμφανίστε τον λοιπόν, παίξτε, και πού ξέρετε μπορεί να κερδίσετε στο τέλος. Μην θλίβεστε, απλά ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ. Ο κόσμος είναι πολύ πιο όμορφος μέσα από τα μάτια ενός χαρούμενου παιδιού.

Ο άνθρωπος αυτός συνέχισε να παίζει καθημερινά με τα παιδιά στην πλατεία. Προσπαθούσε να κάνει έστω και για μια στιγμή τους θλιμμένους ανθρώπους να χαμογελάσουν. Είχε πλέον μια παιδική ψυχή και όρεξη για ζωή. Τίποτα δεν το εμπόδιζε να χαμογελάει. Δεν είπε ποτέ ξανά «τα έχω παίξει». Γιατί πολύ απλά ζούσε τη κάθε στιγμή.  Η κάθε μέρα ήταν μια νέα αρχή ένα νέο χαμόγελο. 

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: ak.picdn.net