Αρκετές είναι οι φορές που ήλθα αντιμέτωπος με το δίλημμα, αν πρέπει να είμαι σκληρός ή χαλαρός μαζί με τους ασκούμενους μου. Πάντα, καταλήγω στην ίδια απάντηση: ότι ένας γυμναστής πρέπει να υιοθετεί το ρόλο του στρατηγού, δηλαδή να είναι αρκετά αυστηρός στο μάθημά του και να μην αφήνει πολλά περιθώρια στον ασκούμενό του.

Όχι ότι ζούμε σε δικτατορία, ούτε κάτω από στρατιωτικό καθεστώς, αλλά πιστεύω -πλέον το είδα και στην πράξη- ότι με την αυστηρότητα, ένας γυμναστής μπορεί να συμβάλει στην εξέλιξή του ασκούμενού του και να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα όριά του.

Επομένως, σκιαγραφώντας το πρότυπο ενός γυμναστή, θα έλεγα πως πρέπει να έχει ισχυρή προσωπικότητα, αυτό που λέμε leader, ένα ψαρωτικό βλέμμα όταν χρειάζεται, να παραμένει σοβαρός κατά την προπόνηση, δυναμικός, να παρέχει λύσεις.

Φυσικά οφείλει να έχει υπομονή και ψυχραιμία για να αντιμετωπίζει τους δυσπροσάρμοστους και τους τεμπέληδες. Κυρίως όμως πρέπει να διακατέχεται από ενθουσιασμό γι’ αυτό που κάνει, τον οποίο να μεταδίδει στα άτομα που αναλαμβάνει την εκγύμνασή τους.

Ο δυναμισμός, η συνέπεια κρίνονται ως απαραίτητα και φυσικά να μπορεί να εμπνεύσει ένα πλήθος -στη συγκεκριμένη περίπτωση μια ομάδα ασκούμενων- να τον εμπιστευτεί και να τον ακολουθήσει.

Ακριβώς ότι χρειάζεται και ένας στρατηγός δηλαδή.

Η ικανότητα αντίληψης του χώρου για την εκμετάλλευσή του, η ικανότητα εξεύρεσης μέσων και εργαλείων αποτελούν επίσης ένα ακόμα προσόν του γυμναστή… καθώς και του στρατηγού!

Και οι δύο οφείλουν να προσαρμόζονται στις δύσκολες συνθήκες, να ξεπερνούν τα εμπόδια, να καταστρώνουν στρατηγικές και σχέδια για να επιτυγχάνεται ο στόχος πάση θυσία. Παράλληλα πρέπει να έχουν επικοινωνιακές δεξιότητες και να μπορούν να δημιουργήσουν χαλαρό κλίμα όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Από την άλλη, ένας γυμναστής πρέπει να είναι σε θέση να εργάζεται δημιουργικά με την ομάδα. Να σπρώχνει συνεχώς τον ασκούμενο έτσι ώστε να μην τα παρατά, να παρακινά τον κόσμο του με διάφορους τρόπους. Πρέπει να δίνει το 100% του για να το παίρνει και από τους γύρω του. ΟΚ, είπαμε να είναι κοινωνικός με την ομάδα αλλά ταυτόχρονα οφείλει να είναι και απόμακρος όταν χρειάζεται, ακριβώς όπως και ο στρατηγός, για να μην του πάρουν τον αέρα που λέμε!

Οι ασκούμενοι πρέπει να τον έχουν σαν φίλο αλλά και να ξέρουν πόσο αυστηρός είναι την ώρα της προπόνησης, κρατώντας μια «απόσταση ασφαλείας», που οφείλει να υπάρχει μεταξύ στρατιώτη – στρατηγού του και γυμναστή – ασκούμενου.

Όταν ο στρατηγός-γυμναστής κερδίσει τους ασκούμενους, τότε υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να κυλήσουν όλα ομαλά και οι μάχες να κερδηθούν με επιτυχία! Επιβάλλεται η τάξη, η πειθαρχία, ο επιθυμητός «φόβος» αλλά και ο σεβασμός του ενός προς τον άλλο και έτσι προκύπτουν αρκετά καλά αποτελέσματα.

Αντίθετα, φανταστείτε ένα στρατηγό χαλαρό στη μάχη, απαθή. Κανείς δε θα το σέβεται, θα υπάρχει αναρχία και αργά ή γρήγορα θα φανεί στο αποτέλεσμα, την ήττα! Τέτοιοι στρατηγοί δεν έμειναν ποτέ στην ιστορία, ούτε θεωρούνται πρότυπα!

Το ίδιο και οι γυμναστές, όσο και αν ακούγεται παράξενο. Ένας γυμναστής θα μείνει στην ιστορία αν φτάσει τον ασκούμενό του στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του και όχι αν τον σπρώξει με την απάθειά του στον γκρεμό!

Επομένως, ναι, ένας γυμναστής πρέπει να είναι στρατηγός, μεταφορικά πάντα γιατί έτσι «άγει» το στρατό του, στην προκειμένη περίπτωση τους εθελοντές ασκούμενους σε καλύτερα αποτελέσματα και συμβάλει στην ανέλιξη την προσωπική τους, αλλά και την επιτυχία της ομάδας!