Τετάρτη πρωί! Ξυπνώ από τη μουσική που ακούγεται έξω απ’ το παράθυρο και κλείνω ξανά τα μάτια! Προσπαθώ δηλαδή. Μια Τετάρτη που έχουμε να κοιμηθούμε κι εμείς οι κουρασμένοι φοιτητές και πλακώνουν οι καψουρεμένοι της γειτονιάς. Εν τέλει, σηκώνομαι και πάω κοντά στο παράθυρο και το ανοίγω για να ακούσω το άσμα που μου διατάραξε την γαλήνη. Ξεχύνεται απ’ τα ηχεία η φωνή του Μαζώ:

“Στον έρωτα παρανοείς πιο πέρα από την τρέλα φτάνεις…”

Χαμογελώ! Συγχωρεμένος ο γείτονας, γιατί μου αρέσει το τραγούδι. Στην συνέχεια κάθομαι στο κρεβάτι και σκέφτομαι ότι πάμε όλοι στα κλαμπ και τσιρίζουμε κυριολεκτικά όταν βάζει ο ντι τζει, ενώ παράλληλα φωνάζουμε “το τραγούδι μου” και ξεκινάμε μανιωδώς να βγάζουμε στορις για να τα δει το πρόσωπο. Μάλλον ΤΟ πρόσωπο.

Πίσω από όλο αυτό τον πανικό, λίγο καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ο αοιδός. Αν σκεφτούμε τα λόγια θα αντιληφθούμε πως όντως όταν ερωτευόμαστε παρανοούμε, γιατί κάνουμε δυνατά τα αδύνατα δεν υπάρχει κάτι στον κόσμο που να μπορεί να  σταματήσει αυτό το συναίσθημα. Μας κυριεύει ολοκληρωτικά και όλα μας φαίνονται εύκολα και εφικτά.

Ταξιδεύουμε χιλιάδες χιλιόμετρα για να δούμε τον άνθρωπο μας και είναι τόση η λαχτάρα μας που νομίζουμε ότι πηγαίνουμε στο φούρνο της γειτονιάς. Αλλάζουμε γούστα στην μουσική, στους τόπους που συχνάζουμε, στο ντύσιμο μας και πείθουμε τον εαυτό μας ότι σε εμάς αρέσουν, ενώ στην πραγματικότητα βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι το κάνουμε για να δούμε τα όμορφα μάτια του ανθρώπου μας να χαμογελούν. Περιμένουμε τον ήχο του μηνύματος στο κινητό –αυτό τον ήχο που από τον έρωτα έγινε πιο επιθυμητό και από το αγαπημένο μας τραγούδι –  για να μάθουμε νέα του.

Ο έρωτας είναι μια παράνοια από μόνος του, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Όποιος το κάνει ή λέει ψέματα ή δεν ερωτεύτηκε ποτέ. Καμία φορά μέσα σ’ αυτό το χάος συνέρχεσαι και λες τι κάνω πάω καλά ή καμία φορά το καταλαβαίνεις από τα πειράγματα των φίλων, όταν σου μουρμουρίζουν τον ήχο του εμβατηρίου του γάμου και πειράγματα τύπου “χάσαμε ακόμα ένα” ευτυχώς που είμαστε και εμείς τα μπακούρια και σώζουμε το ιματς της παρέας.

Αλλά εσένα δεν σε νοιάζει, γελάς μ’ αυτά που λένε, αλλά εσύ ξέρεις ότι βρήκες τον παράδεισο σου και δεν θα τον άλλαζες για καμία ελευθερία. Γιατί υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από αυτήν που επιλέγεις; Εσύ και η τρέλα σου αγνοείται και απομακρύνεται  κάθε αντίσταση, άλλωστε δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

Στον έρωτα παρανοείς, χάνεις τον εαυτό σου, χάνεις γενικώς. Δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι φυσιολογικό, είμαι απολύτως σίγουρη όμως ότι δεν θα αντάλλαζα με τίποτα αυτό το συναίσθημα της παράνοιας. Γλυκιά αυτή η παράνοια.

Φίλε μου εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι από το να σε συμβουλέψω αυτό – αν σε ενδιαφέρει η συμβουλή μου βέβαια, αν όχι καλή καρδιά- να δίνεσαι ολοκληρωτικά να αγαπάς με πάθος και να ζήσεις την κάθε στιγμή, αλλά πάντα να κρατάς και ένα μικρό κομματάκι της λογικής σου. Για σένα αυτό το κομματάκι που, αν χτύπα ξύλο πάει κάτι στραβά, θα σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου, για να μην φτάσουμε στο σημείο να κλαις και να φωνάζεις “σκότωσε με για να μην σ αγαπάω”!