Θυμόμουν την είσοδο από τις εικόνες που είχα δει. Ήταν ακριβώς όπως στις φωτογραφίες, με την επιγραφή “Arbeit Macht Frei”(η εργασία απελευθερώνει). Στέκει εκεί αγέρωχα, να μαρτυρά ότι τα γεγονότα είναι αληθινά.  

Περπατήσαμε ανάμεσα στις ράγες του τρένου και φτάσαμε στο βαγόνι των ζώων. Είχε ξεκινήσει από το γκέτο.

Κατεβαίνουν ένας ένας. Τόσοι πολλοί άνθρωποι σε ένα τόσο μικρό βαγόνι. Τυφλώνονται από το φως του ήλιου που έχουν τόσες ημέρες να δουν. Ευτυχώς που το κρύο είναι τσουχτερό, αλλιώς η μπόχα δε θα ήταν ανεκτή.

Κρατούν τις βαλίτσες με ότι πρόλαβαν να μαζέψουν. Έχουν γράψει με μπογιά τη διεύθυνση του σπιτιού τους, μη χαθεί. Μόνο η βαλίτσα δε χάθηκε.

Άνθρωποι έξυπνοι, μορφωμένοι, εύποροι ως επί το πλείστον, απορημένοι πώς βρέθηκαν εδώ. Κάποιοι με μάτια σπίθες από τον θυμό και άλλων βουρκωμένα. Τα μικρότερα παιδιά μπλέκονται μες τα φουστάνια των μανάδων τους και τα μεγαλύτερα σφίγγουν τα δόντια.

Χωρίζουν οι ευάλωτες ομάδες: οι αδύναμοι, οι άρρωστοι, οι ηλικιωμένοι, οι έγκυοι, οι λεχώνες, τα βρέφη. Δεν θα περάσουν καν από τις εγγραφές. Βγάζουν τα ρούχα και οδηγούνται στον θάλαμο αερίων. Θα πάρει μέχρι 15 λεπτά. Αυτό ήταν. Σαν να μην έφτασαν ποτέ ως εδώ.

Οι υπόλοιποι συμπληρώνουν τα στοιχεία τους. Τους ξυρίζουν τα μαλλιά και τους βγάζουν φωτογραφία. Οι πλεξούδες της Ελισαίας, της Μαρίας, της Σολομώνης, της γιαγιάς, της μαμάς, της γυναίκας, της κόρης σου βρέθηκαν στο πάτωμα και σε λίγους μήνες θα κοσμούν τα καθίσματα κάποιου ακριβού αυτοκινήτου.    

Μαζί και οι μπούκλες του Δαυίδ… Τον έβλεπα να μεγαλώνει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Χάθηκαν μαζί με τα παιδικά του χρόνια, το αγνό χαμόγελο και τα ροζ μάγουλα. Μπορούσες πλέον να διακρίνεις καθαρά τον σκελετό του.

Χάθηκαν η αγνότητα, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, το ήθος, η ανθρωπιά, η εμπιστοσύνη, η αγάπη, ο έρωτας… Έμειναν τα γυαλιά μυωπίας, τα παπούτσια, οι τρίχες και οι άδειες βαλίτσες με τα χαμένα όνειρα της επιστροφής στη ζωή. Ναι, οι βαλίτσες δε χάθηκαν, μα άδειασαν.

Υπάρχει ένα μπαλόνι μέσα μας. Καθώς φουσκώνει, στριμώχνει όλα όσα σε βασανίζουν μέχρι τώρα και τα μετατρέπει σε κόκκους από άμμο, σαν αυτή που κολλάει στα πόδια μετά το καλοκαιρινό μπάνιο. Το μπαλόνι γεμίζει με τα παπούτσια των παιδιών, τις πλεξούδες των κοριτσιών, τις αγχόνες των επαναστατών, το τοίχος των εκτελέσεων και τα σκοτεινά κελιά, τα κρεβάτια των πέντε ατόμων, στα παγωμένα δωμάτια των 700 ψυχών μες τα χιόνια της Πολωνίας. Ο θάλαμος αερίων, τα κρεματόρια, τα πειράματα συνωθούνται να περάσουν από τον μύθο στην αλήθεια.  

Οι επισκέπτες είναι γύρω στο 1.5 εκατομμύριο τον χρόνο. Για τους περισσότερους είναι ένα ακόμη ταφικό μνημείο. Για κάποιους, είναι μαύρη τρύπα. Αφήνουν εκεί ένα κομμάτι τους, καταλαβαίνουν. Τότε ήταν οι Εβραίοι και οι πολιτικοί κρατούμενοι, σήμερα είναι οι διαφορετικοί, οι μετανάστες, οι ξένοι, οι αλλόθρησκοι. Τώρα δεν είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα σχολεία, οι χώροι ψυχαγωγίας, η κοινωνία. Δεν είναι το zyklon b, είναι η βαρβαρότητα, η βία, οι λέξεις. Είχε δίκαιο ο Γκάτσος, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com