Η μυθική Πανδώρα μπορεί από την περιέργειά της να απελευθέρωσε όλα του κόσμου τα δεινά από το περιβόητο και μυστηριώδες κουτί της, ωστόσο το έκλεισε έγκαιρα, σφραγίζοντας μέσα ένα μόνο, που λειτούργησε σαν αντίδοτο στον ανθρώπινο πόνο, την ελπίδα…

Και είναι από τότε η ελπίδα η μόνη παρηγοριά για το ανθρώπινο είδος, όταν αυτό δίνει στην ελπίδα το περιεχόμενο που της ταιριάζει.

Ελπίδα είναι εκείνη η στάση που δεν επιτρέπει στον καθένα από εμάς να γίνει έρμαιο της ηττοπάθειας.

Είναι τα κίνητρα για το παρακάτω…

Είναι ο τρόπος ενθάρρυνσης του ίδιου μας του εαυτού, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με απανωτές προκλήσεις και αντιξοότητες…

Είναι η ικανότητα ρεαλιστικής προσέγγισης ενός στόχου…

Είναι το όνειρο ενός «ξύπνιου» ξυπνητού – Αριστοτέλη μου – που ευέλικτα προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες.

Ελπίδα δεν είναι η βάρκα,

είναι τα κουπιά,

δεν είναι η απέραντη θάλασσα,

είναι η επιβίωση σε γνώριμη στεριά.

Ελπίδα … δεν είναι η αφελής εντύπωση πως όλα θα πάνε καλά, χωρίς κόπο.  Ούτε η τύχη για την οποία προσδοκούμε να μας κλείσει το μάτι.

Όταν ελπίζω, δεν σταυρώνω τα χέρια μου, δεν παύω να ανησυχώ, ούτε επαναπαύομαι στις δάφνες μου.

Όταν ελπίΖΩ, συνεχίζω να ΖΩ, είμαι ενεργός, δραστηριοποιούμαι και αγωνίζομαι για το καλύτερο.

Και το σημαντικότερο, όταν ελπίζω, αποδεσμεύομαι από ανεδαφικές ελπίδες και προσδοκίες που δεν επιτρέπουν την αληθινή εξέλιξη των γεγονότων.  Αφήνω πίσω μου την αναμονή και την αβεβαιότητα, τα φτιαχτά και πιθανά σενάρια, αφήνω πίσω μου τα «αν».

Όταν ελπίζω, δε θέτω φραγμούς, δε σταματώ τη ζωή, συνεχίζω να ΖΩ.

Είναι λοιπόν μία έννοια και τούτη η ελπίδα, από αυτές τις πάντα «θετικές» που τις ακούμε σε κάθε παραίνεση.  Μία έννοια που την έχουμε παρερμηνεύσει και την έχουμε ταυτίσει με την παθητικότητα.

Όμως…

Καμιά πόρτα δεν ανοίγει, αν δεν την χτυπήσεις.

Κανένα κάστρο δεν γκρεμίζεται, αν δεν αγωνιστείς να το πατήσεις.

Κανένα αγαθό δεν αποκτιέται, αν δεν κοπιάσεις για λογαριασμό του.

Μην ελπίζεις στην ελπίδα, χωρίς να εργαστείς.

Και επιτέλους γλίτωσε απ’ ελπίδας

και προσδοκίας.

Είναι επίπονον και νύκτα και ημέρα,

στην ζέστη και στο κρύο να κοιτάζεις πέρα

το Aραχναίον για φωτιά. (Κ.Π. Καβάφης)

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com