Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η  Άντρη Χατζηθωμά προκάλεσε την Κωνσταντίνα Πασχαλίδου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Στην ντισκοτέκ» της Ελπίδας.

Για να δούμε Κωνσταντίνα, can you bee a story writer?

-« Θα περάσω από εκεί κατά τις 10, να είσαι έτοιμη…» 

-«Έγινε …» 

-« Και που σαι, θα είναι και εκείνος εκεί, αν θες να παιχτεί τίποτα μην ντυθείς πάλι σαν καλόγρια…» 

-« Μα δεν….» 

– «Έλα τώρα βιάζομαι σε κλείνω, στις 10 θα είμαι εκεί» 

Σαν καλόγρια…. πάλι…Τι πάει να πει σαν καλόγρια… Δεν με λες και καλόγρια… 

Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη . Φοράω το καμπάνα τζιν τις αδερφής μου – φυσικά και δεν ξέρει πως της το έχω πάρει – με ένα κόκκινο τοπάκι ούτε πολύ στενό, ούτε πολύ βαθύ .. Δεν με λες και καλόγρια… 

«Που πήγαν τα βυζιά σου» θα μου έλεγε η Χριστίνα. Είναι λες και την νιώθω να με παρατηρεί με εκείνο το επικριτικό της ύφος, εστιάζοντας το βλέμμα της στο στήθος μου.. ή μπορεί και να μου έλεγε μισογελώντας  «πάλι έκρυψες τα ποδιά σου, στάματα πια να μυξοπαρθενίζεις»… ή θα μπορούσε ακόμη να μου πει «βάλε και λίγο κραγιόν, μοιάζεις με 10 χρόνο». 

«ΜΑ ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ» φωνάζει η σκέψη μου σε ένα δωμάτιο αδειανό… 

«Γι’ αυτό δεν ρίχνει χριστιανός τα μάτια του επάνω σου» άπαντα η φωνή τις Χριστίνας στο μυαλό… Έχει παιχτεί τόσες φορές αυτό το σκηνικό, που ξέρω ακριβώς πως θα εξελιχτεί η φάση 

Κοιτάω το ρολόι.. έχει πάει 9:30 και εγώ, εγώ νιώθω κουρασμένη … κουρασμένη. Ποτέ δεν νιώθω αρκετά καλή, αρκετά όμορφη, αρκετά δημοφιλής, αρκετά αποδέκτη… Δεν θέλω πια να είμαι η μιξοπαρθένα. Φτάνει.  

Τρέχω γρήγορα στο δωμάτιο τις αδερφής μου και ψαχουλεύω μέσα στα πράγματα της. Ξεθάβω μια μαύρη κοντή φούστα. Την φοράω και ίσα που κλείνει το κουμπί, νιώθω την αναπνοή μου να κόβεται…. όσο πιο στενή τόσο πιο καλή θα έλεγε και η Χριστίνα .. Μου αρέσει , θα την κρατήσω. Ψάχνω μέσα στα τοπάκια, να βρω ότι πιο μικροσκοπικό υπάρχει, κάτι διαφορετικό, που να μην θυμίζει έμενα, να θυμίζει κάποια άλλη , να μην είμαι πια εγώ… Μαύρο, στενό, με βαθύ ντεκολτέ… θα άρεσε στην Χριστίνα … θα το κρατήσω..

Ξέρω πως κάτι λείπει… στο πρόσωπό μου φοράω ακόμα το απαλό κραγιόν και την ροζ σκιά από πριν.. άλλα απόψε θέλω να μην είμαι πια εγώ, να κάνω κάτι διαφορετικό… Παίρνω το κόκκινο κραγιόν της μάνας μου και σιγά σιγά βάφω τα χείλη μου. Ποτέ ξανά δεν έχω φορέσει κόκκινο κραγιόν, ποτέ δεν μου άρεσε… Η Χριστίνα όμως λέει ότι όταν φοράς κόκκινο κραγιόν είναι λες και ζητάς από όλους να σε προσέξουν… και απόψε θέλω όλοι να με προσέξουν, να πάψω πια να είμαι απαρατήρητη.

9:50, πέρασε η ώρα και εγώ ξεχάστηκα. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, είμαι διαφορετική, πολύ διαφορετική… δεν ξέρω αν μου αρέσω … πρέπει να μου αρέσω …. πρέπει να αρέσω και στους άλλους…

Δεν είναι κάνεις σπίτι, παίρνω την τσάντα μου και φεύγω. Κατεβαίνω γρήγορα της σκάλες τις πολυκατοικίας και βγαίνω έξω. Κάνει λίγο ψυχρά. Η Χριστίνα ακόμα δεν έχει έρθει και εγώ την περιμένω… 

Στο απέναντι πεζοδρόμιο είναι μια παρέα αγοριών… Δεν τους ξέρω άλλα με κοιτάνε, με κοιτάνε περίεργα, και έντονα… 

Εγώ τραβάω την φούστα μου λίγο πιο κάτω, με τα χέρια μου κρύβω το ντεκολτέ μου, προσπαθώ να μην κοιτάω, ρίχνω το βλέμμα μου άλλου.

Ήρθε η Χριστίνα, παρκάρει κοντά τους… Τώρα την βλέπουν εκείνη, δείχνουν, γελούν… Εγώ με γρήγορα βήματα μπαίνω στο αμάξι τρομαγμένη. 

Καθώς κλείνω την πόρτα ακούω φωνές «Τι κρύβεσαι μωρή τσουλάρα, τώρα σε πιάσαν οι ντροπές;» 

Με λούζει κρύος ιδρώτας, γεμίζουν να ματιά μου, δαγκώνω τα χείλη μου να μην κλάψω… Η Χριστίνα χαλαρή όπως πάντα, ατάραχη, μου χαμογελάει … « Βρε βρε, ωραίο το συνολάκι, πως και το έπαθες και ντύθηκες σαν γυναικά;» 

Χαμογελάω αμήχανα «Ευχαριστώ»…. 

Η λέξη τσουλάρα κάνει βόλτες στο μυαλό μου … Θέλω να αλλάξω κουβέντα «Και δεν μου λες, που θα πάμε απόψε?» 

« Στη ντισκοτέκ»… 

Η δική μου ιστορία – προσπαθεί να – θίξει τις διάφορες πιέσεις που δέχονται τα κορίτσια του σήμερα όσον αφορά την εμφάνιση και την συμπεριφορά τους, για να μοιάζουν με γυναίκες! Η ηρωίδα της ιστορίας, έρχεται σε ρήξη με τον ίδιο της τον εαυτό και πηγαίνει κόντρα σε αυτά που πιστεύει για να νιώσει αρεστή και αποδέκτη από την φίλη της και τον περίγυρό της. Οι φωνές στο κεφάλι της και οι σκέψεις της έχουν επηρεαστεί από τις συζητήσεις και τα σχόλια που ακούει.

Η ιστορία είναι συμβολική δείχνει πως πάντα μια μερίδα της κοινωνίας θα είναι έτοιμη να κατακρίνει εσένα και τις πράξεις σου. Όμως εσύ πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από εκείνο που θες και αγαπάς.

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: wallpaperup.com