Παγκύπριες, Παγκύπριες, Παγκύπριες!

Μια ολόκληρη χρονιά ακούμε αυτή τη λέξη. Τι μια δηλαδή; Η πλύση εγκεφάλου έχει ξεκινήσει πολύ πιο πριν. Σαν αντίλαλος έχει κολλήσει στ’ αυτιά μας με ούχου στικ και δεν ταράσσει!

Ένα χρόνο τώρα έχουμε βομβαρδιστεί με “γνώσεις”. Περιστασιακές βέβαια, γιατί απλά τον Ιούνη θα γίνουν delete.

Ένα χρόνο καταπίνουμε το μουρμουρκό των καθηγητών του σχολείου, που κάθε μιαν την άλλη πετάσσουν μας βίρα διαγωνίσματα, λες και είναι κουφεττούδες!

Ένα ολόκληρο χρόνο που ξημεροβραδιαζόμαστε στα φροντιστήρια μπας και φυτευτεί τίποτα παραπάνω. Και εκεί, λες και δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε, οι ασκήσεις έρχονται σε σετ των 200 φύλλων, σαν να κι έχουν τις κόλλες γιώρκην και δεξαμενή με μαύρο μελάνι. Και φυσικά η μουρμούρα και τα διαγωνίσματα εκεί επί 2 -αν πάεις Γιάννη επί 3-!

Ένα χρόνο που ανεχτήκαμε τον κάθε περσινό μαθητή -νυν φοιτητή- να μας το παίζει cool και να μας περιπέζει για το Γολγοθά που περνούμε φέτος και τωρά να ποστάρει “at Salonikaaaa” ή “Πατρινό καρναβάλι για πάνταααα!”

Ένα χρόνο που ενώ ξέραμε ότι θα είναι ο τελευταίος, εμείς τον αναλώσαμε λύνοντας στοίβες ασκήσεων για να καταλάβουμε τις πιθανότητες -για να σας πω την αληθεια, υπάρχουν 99% πιθανότητες να μην τις καταλάβαμε ακόμη-. Να διαβάζουμε μπαρούφες για κάτι Αστροφεγγιές -αυτό το τελευταίο λιγάκι ψέμα, γιατί το λογοτεχνικό βιβλίο μας, στολίζει ωραιότατα το ράφι και παραμένει εκεί, σκονισμένο, απείραχτο απ’ την αρχή του χρόνου-.

Ένα χρόνο που βρίσκαμε τις πιο ευφάνταστες δικαιολογίες για να δικαιολογήσουμε την αδικαιολόγητη απουσία μας απ´ το διαγώνισμα: “Ήμουν άρρωστος” (30%) – “Εποκοιμήθηκα” (10%) – “Εν είχα μέσον κύριε” (10%) – “Ενόμιζα ήταν την άλλη εβδομάδα” (10%) – “Δεν επρόλαβα να διαβάσω γιατί είχα πολλά διαγωνίσματα” (40%).

Ένα χρόνο ναι, που δουλέψαμε πολύ για να πείσουμε για τους λόγους που δεν κάναμε τις ασκήσεις μας μπας και κλέψουμε λίγο χρόνο να κάνουμε και κάτι άλλο μωρέ παιδί μου:  

“Μα είχαμεν τες;”

“Μα πότε μας το είπες κυρία;”

(άσχετο πως τις γράψαμε, μας τις έστειλαν μήνυμα, messenger, twitter, διαφημιστικά flyers και έμεινε να μας τις κάμουν tatoo για να τις θυμόμαστε, εμείς… παίζαμε πελλό).

Ένα χρόνο που ανεχτήκαμε και το πρήξιμο των γονιών να μας ρωτούν αν διαβάσαμε, να μας μουρμουρούν συνέχεια για το πόσο σημαντική χρονιά είναι και να μας επαναλαμβάνουν την all time clasic ατάκα πλέον: “Διάβαζε αλλιώς εννά σου πιάσω 5 κουέλλες να ποσκολιέσαι” -συχνά το σκεφτήκαμε ως λύση για να τελειώνουμε!-

Ένα ολόκληρο χρόνο που τ’ αφήσαμε όλα πίσω -ή μήπως όχι;- για το καλό μας. Για το μέλλον μας. Για την επαγγελματική μας σταδιοδρομία. Για αυτές τις καταραμένες τις Παγκύπριες.

Πτώματα λοιπόν πια, κατάκοποι απ’ τη ψυχική κυρίως κούραση, να μας: ένα μήνα και κάτι πριν τις εξετάσεις. Εξοντωμένοι, οκνοί, βαριεστημένοι. Το μυαλό μας αρνείται πεισματικά να βάλει άλλα μέσα και εμείς ξαφνικά, πρέπει να τα αφήσουμε όλα πίσω, να εξαφανίσουμε τους τόνους κούρασης και ως δια μαγείας να γράψουμε 20 στις Παγκύπριες!

Και κάτι τέτοιες στιγμές, περνάει απ’ το μυαλό μου να τα διαγράψω όλα αυτά και να μην ασχοληθώ ξανά άλλο! Να κάτσω στα βραστά μου που λένε και στα χωριά και δε θέλω με Manchester με Θεσσαλονίκη. Με ιατρική, με νομική!

Μια αισιόδοξη σκέψη καρφώνεται ξαφνικά και με συνεπαίρνει. Παίρνω στα χέρια το κινητό και πληκτρολογώ, για να δω τι σημαίνει επιτέλους, εκείνη τη λέξη που μας τάζει ο δάσκαλος μας ότι θα περάσουμε στις Παγκύπριες αν δε διαβάζουμε:

“Κωλοπετεινίτσα”.

Και πόσα να αντέξουμε κι εμείς! Ετσάκρισε το βλαντζί μας! Εσπάσετε μας, εκαουρτήσετε μας!!! Και εμείς εσάς. Κανεί, εν θέλουμε τίποτε σιόρ!

Μπρος ολοταχώς για Κωλοπετεινίτσα παιδιά!

Σιγά μην κάτσουμε εμείς να σκάσουμε για τις Παγκύπριες.

ΥΓ: Το χιουμοριστικό αυτό κείμενο θέλει να περάσει τα αντίθετα ακριβώς μηνύματα απ’ αυτά που περιγράφει. Ναι μεν πιεστήκαμε, ναι μεν κουραστήκαμε ΑΛΛΑ θα δείξουμε δύναμη μέχρι το τέλος!

Και η Κωλοπετεινίτσα ας μείνει εκεί όπου πρέπει, στη φαντασία εκείνου του δασκάλου που τη χρησιμοποιεί ως κίνητρο για να σας πείσει να διαβάσετε! Καλή δύναμη.