Πολλοί από εσάς ίσως έχετε βρεθεί σε θέση αναμονής, να περιμένετε με τις ώρες ή και μέρες καμιά φορά ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, ένα σημάδι από κάποιον που σας άφησε να περιμένετε… και το μήνυμα αυτό να αργεί τόσο πολύ ή άλλοτε να μην έρχεται και ποτέ…

Αυτό το μήνυμα που είναι τόσο σημαντικό για εσάς… Ειδικά σήμερα!

Ένα σημάδι απ’ αυτόν που αγαπάς… ένα σημάδι που αν έρθει τελικά, χαμογελά διάπλατα η καρδιά σου. Που με το που το βλέπεις κάνεις σαν χαζοχαρούμενος έφηβος ή λες και κέρδισες τον πρώτο αριθμό στο τζόκερ! Και όμως είναι τόσο σημαντική στιγμή για σένα και ας μην το καταλαβαίνει κανείς άλλος εκτός από εσένα που το βιώνεις…

Μέχρι να έρθει όμως αυτό το μήνυμα, αν έρθει… είναι σαν να κομματιάζεις την ψυχή σου. Είναι τόσο δύσκολη αυτή η αναμονή… βασανιστικά δύσκολη… όλο βλέπεις το ρολόι, και τα λεπτά περνούν σαν αιώνες… τελικά όμως περνούν και περνούν και οι ώρες, οι μέρες οι μήνες, τα χρονιά και μαζί περνούν και οι στιγμές που χάνεις περιμένοντας… γιατί όταν είσαι σε αυτή την αναμονή, ξεχνάς να ζεις απλά υπάρχεις… ή ζεις μόνο για εκείνη τη στιγμή, κολλημένος πάνω από ένα τηλέφωνο με τις ελπίδες άλλοτε ζωντανές και άλλοτε πεθαμένες…

Και είναι αλήθεια τόσο βασανιστικό πράγμα η αναμονή… και νιώθεις αδύναμος να κάνεις το οτιδήποτε, να αντιδράσεις, να πράξεις, να δείξεις και τελικά… να ζήσεις! 

Και αναρωτιέμαι γιατί κανείς ν’ αφήνει τον άλλον να περιμένει; Πως μπορεί κάποιος ενώ ξέρει ότι με μια του λέξη φωτίζει την μέρα του άλλου, να μην το κάνει, να τον ξεχνά, να αδιαφορεί ή να έχει κάτι καλύτερο (γι’ αυτόν) να κάνει; και ας ξέρει πως ο άλλος περιμένει…

Την απάντηση δεν θα την βρω ποτέ ή τουλάχιστον δεν θεωρώ πως υπάρχει… ίσως επειδή θυμώνω και μόνο σκεπτόμενη αυτές τις χαμένες ατέλειωτες ώρες πάνω από ένα τηλέφωνο με την καρδιά συχνά μισό ραγισμένη περιμένοντας… και τις δικαιολογίες που κάθε φορά μπορεί να έχει έτοιμες ο άλλος… και μερικές φορές κάνεις τόση πολλή υπομονή που βγαίνει ένας θυμός, μια πίκρα και ένα γιατί… αυτό το γιατί που θα’ θελα να μου απαντήσει οποίος είναι στην αντιπέρα όχθη και απλά δεν στέλνει αυτό το ρημάδι το μήνυμα και αδιαφορεί…

Ξέρετε είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αν μπορώ να χαρίσω έστω και ένα χαμόγελο σε κάποιον άλλον είναι μεγάλη ευλογία. Και αναρωτιέμαι πως μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να μην σου δίνουν χαρά, να σε πληγώνουν τόσο εύκολα… και ας λαχταράς  ν’ ακούσεις έστω και μια του λέξη, να δώσεις και να βγάλεις όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που είναι κλειδωμένα μέσα στη σοφίτα της ψυχής σου και περιμένουν με ελπίδα να τα ξεκλειδώσεις…

Μακάρι να μην ήταν οι άνθρωποι συμφεροντολόγοι, να έμπαινε ο κάθε άνθρωπος στην θέση του άλλου και να ένιωθε τον παλμό του, τον πόνο του και τις πληγές του… γιατί έτσι κανείς δεν θα πονούσε…

Γι’ αυτό εσύ…  εγωιστή άνθρωπε… που αφήνεις τον άλλο να περιμένει και αδιαφορείς… ναι εσύ που τον πληγώνεις και τον αφήνεις να περιμένει… μπες και μια φορά στη θέση του άλλου… νιώσε πως είναι, κατάλαβε τον πόνο που προκαλείς, τον θυμό, του, την πίκρα του… και σταμάτα να το κάνεις αυτό. Κατάλαβε ότι αυτό που για σένα είναι ασήμαντο… ίσως ένα μήνυμα… για τον άλλον μπορεί να είναι η πιο μεγάλη χαρά… Αναλογίσου πόσα δάκρυα και πόνο προκαλείς με αυτή σου την στάση, αναλογίσου μόνο… και απλά δώσε χαρά,  μόνο χαρά… και να θυμάσαι…

Ότι δεν θέλουμε να μας κάνουν να μην το κάνουμε στον άλλον…

Και αν θες να λέγεσαι άνθρωπος… να μάθεις να σκουπίζεις δάκρυα και να ζωγραφίζεις χαμόγελα… !!!

Και ίσως να έρθει κάποια μέρα που να είσαι εσύ στην ΑΝΑΜΟΝΗ… και να ζητάς και εσύ να σου φτιάξουν την μέρα!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com