Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Φωφώ Καλοκύρη προκάλεσε τη Μαρίνα Πολυκάρπου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι» του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Για να δούμε Μαρίνα, can you bee a story writer?

Πράξη Πρώτη: Ο παλιός εαυτός

Την πρώτη φορά που συναντήθηκαν ήταν ο παλιός, συγυρισμένος εαυτός του. Ο εαυτός με το κουστουμάκι και το χαρτοφύλακα. Εκείνος, με το κεφάλι γεμάτο αριθμούς. Πρέπει να ήταν στο Λονδίνο, δεν ήταν βέβαιος.  Θυμόταν σίγουρα ένα επιβλητικό κτήριο και ακατάπαυστη βροχή. Εκείνη ήταν αψεγάδιαστη.  Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσεις μια λέξη για να την χαρακτηρίσεις, σίγουρα θα ήταν αψεγάδιαστη. Ταγέρ επώνυμης μάρκας, διακριτικά ασορτί πέδιλα, καλοχτενισμένο γυαλιστερά μαύρα μαλλιά. Πιο μαύρα δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του. Θυμόταν τα μάτια της. Σαν να περίμεναν μια αλήθεια. Σαν να έκρυβαν κάτι παραπάνω απ’ αυτό που τον άφηνε να δει. Μια καλοπληρωμένη δικηγόρο εταιρείας. 

images.goo.gl

Έπειτα όταν είχαν πια τελειώσει με το μίτινγκ, εκείνος αισθάνθηκε τη συνηθισμένη δυσφορία του παλιού εαυτού. Πως τον έπνιγε η γραβάτα, τον βάραινε ο χαρτοφύλακας και δεν μπορούσε να ανασάνει. Τη μισούσε εκείνη τη δουλειά. Μαζί της και τα λεφτά που έβγαζε. Με συνοπτικές διαδικασίες, βρέθηκε δίπλα στην κεντρική είσοδο να παλεύει με ένα αναπτήρα που δεν έλεγε να ανάψει κι ένα τσιγάρο που βρεχόταν με το δευτερόλεπτο.

images.goo.gl

-Πόσα χρόνια ζεις έτσι;

Στεκόταν στην απέναντι γωνία με ομπρέλα στο ένα χέρι και τσιγάρο στο άλλο. Αψεγάδιαστη.

 -Έτσι, πώς;

Η ερώτηση τον βρήκε απροετοίμαστο.

-Δυστυχισμένα…

Του έδωσε το τσιγάρο της, και μπήκε πάλι μέσα. Εκείνος, έμεινε να κοιτά. Όσα μαθηματικά κι αν τον διδάξανε στη ζωή του, αυτό δεν μπορούσε να το υπολογίσει.

Πράξη Δεύτερη: Η επανάσταση

Πάνε βέβαια χρόνια από τότε. Τα είχε παρατήσει τα κουστούμια σε κάποια παλιά ντουλάπα. Ένα καλό πρωί που βρήκε το θάρρος να ρωτήσει τον εαυτό του στα ίσα γιατί επέμενε να ζει μια ζωή κάποιου άλλου κι όχι τη δική του. Ήταν το ίδιο πρωί που ένιωσε για πρώτη φορά να ανασαίνει. Πούλησε το διαμέρισμα και το αμάξι του. Αγόρασε μια φωτογραφική κι ένα σακίδιο. Έκλεισε ένα εισιτήριο και έφυγε με το πρώτο αεροπλάνο.

Ταξίδεψε και ταξίδεψε. Λίμνη Tekapo στη Νέα Ζηλανδία, Άνγκορ Βατ στην Καμπότζη, Πέτρα στην Ιορδανία, Τοσκάνη στην Ιταλία, Εθνικό Πάρκο Bromo Tengger Semeru στην Ινδονησία. Η λίστα μεγάλωνε κι εκείνος δε χόρταινε να γεμίζει το μικρό ημερολόγιο του ασύνδετες ιστορίες συνοδευόμενες με τυχαίες φωτογραφίες. Γέμιζε από μυρωδιές και χρώματα, από όμορφα ηλιοβασιλέματα. Μαζί με το ημερολόγιο γέμιζε και τον εαυτό του. Ήταν ευτυχισμένος, για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένιωθε ο εαυτός του.

images.goo.gl

Πράξη Τρίτη: Στην αγορά του Αλ Χαλίλι.

Κάπως το φέρε η ζωή κι ένα πρωί βρέθηκε στην Αίγυπτο, στο Κάιρο. Ήθελε να φωτογραφήσει κάποια πτυχή του Νείλου. Εκείνη καθόταν δίπλα του στο αεροπλάνο. Το ίδιο αψεγάδιαστη. Για κάποιο συνέδριο λογικά. Τον κοίταξε παράξενα.

-Θα ορκιζόμουν πως σε ήξερα κάποτε. Μα δείχνεις ευτυχισμένος.

– Δεν μπορεί κανείς, ενίοτε να ξεφύγει από τη μοίρα του;

Αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμένος για την ερώτηση. Κι απάντησε σωστά. Εκείνη φάνηκε να πετά αλλού.

-Η αγορά του Αλ Χαλίλι ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο μου τραγούδι. Πέρασα ώρες να φαντάζομαι πως είναι να περπατάς εκεί. Να σχηματίζω χρώματα και μυρωδιές. Ο Ζούδιαρης, ο ίδιος που έγραψε τους στίχους δεν πήγε ποτέ. Είχε πιάσει κουβέντα με μια κοπέλα τυχαία ένα βράδυ στην Αθήνα και μεταξύ σοβαρού κι αστείου είπαν να πάνε στην Αίγυπτο. Το ταξίδι δεν έγινε ποτέ, αλλά η ιδέα ήταν αρκετή για να γραφτεί το τραγούδι. Έτσι κι εγώ πέρασα τα χρόνια μου προσπαθώντας να αρκεστώ στην ιδέα. Κάπως έτσι κατέληξα και σ’ ένα αεροπλάνο για συνέδριο στο Κάιρο. Μία μέρα συσκέψεων και πίσω στο αεροπλάνο. Η ιδέα του Αλ Χαλίλι να διατηρείται αψεγάδιαστη.

Εκείνος γέλασε.

-Αψεγάδιαστη. Αν μου ζητούσες να σε χαρακτηρίσω με μια λέξη, μάλλον αυτή θα διάλεγα. Είσαι κι εσύ σαν μια ιδέα. Ένα ζευγάρι μάτια που συνάντησα, τυχαία σε μια άλλη ζωή.

-Είναι εκείνη η μέρα στ’ αλήθεια τόσο μακρινή για σένα; Μια άλλη ζωή;

-Πολλές άλλες.

Της έδωσε να δει το ημερολόγιο. Πόσες ζωές αλήθεια συμπυκνώνονταν σ΄ εκείνες τις σελίδες. Γύρισε σελίδα σελίδα την ιστορία της ευτυχίας του και γέμισε κι η ίδια από ανάγκη για οξυγόνο.

Πράξη Τέταρτη: Το επιμύθιο

Πέρασαν την επόμενη μέρα στην αγορά του Αλ Χαλίλι. Ανάμεσα στα χρώματα και τις μυρωδιές, να ψάχνουν τα μυστικά της Αιγύπτου.

Είμαστε οι ιδέες που μας βασανίζουν στους ύπνους μας. Είμαστε τα πρωινά που μας αλλάζουν μια για πάντα. Είμαστε ότι θέλουμε να είμαστε. Φτάνει να έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια. Φτάνει να έχουμε το θάρρος της ευτυχίας μας.

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: images.indagare.com