Το να κωδικοποιείς τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, είναι μάλλον πιο δύσκολο και από το αίνιγμα της Σφίγγας. Γιατί πάνω που λες «τα κατάφερα», «το βρήκα» μία νέα πτυχή του χαρακτήρα ξεδιπλώνεται και πτού και απ’ την αρχή πάλι. Πόσο μάλλον εάν πρόκειται για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μεγαλώνοντας βέβαια, κάπου σταματάς να το κάνεις. Κάπου εκεί στα 30-40 έρχεται η εθελούσια ανοσία. Εθελούσια γιατί το επιλέγεις να μην θες να υπεραναλύεις και να μην μπλέκεις σε νέες ανθρώπινες περιπέτειες και αδιέξοδους λαβυρίνθους. Ανοσία γιατί πρόκειται για μία συνδιαλλαγή με την ψυχική σου υγεία, που αποτελεί και μονόδρομο, αν θες, για να μπορέσεις να είσαι έστω κάποια στιγμή χαρούμενος. Όχι, δεν πρόκειται για συμβιβασμό με τον εαυτό μας, αλλά συμβιβασμό με την ανθρώπινη έκπτωση, που ολοένα και πλησιάζει το 100%.

Εκεί στα 30-40 που λες, επέρχεται η συνειδητοποίηση. Η συνειδητοποίηση της τάξης των πραγμάτων. Όχι της νέας, της υπάρχουσας, που απλώς τις προηγούμενες δεκαετίες δεν ήσουν σε θέση να αναγνωρίσεις. Συνειδητοποίηση της θέσης σου στον κόσμο. Συνειδητοποίηση της ανάγκης, του συμφέροντος, της απουσίας, της παρουσίας. Είναι η συνειδητοποίηση που σε κινεί ένα βήμα πιο κοντά στην συνειδητοποίηση του εαυτού σου. Και ξέρεις γιατί, ούτε διάθεση πια έχεις να προσθέτεις άλλες ανούσιες στιγμές ή συζητήσεις στη ζωή σου, ούτε να αφαιρείς χαμόγελα. Θες να είσαι απλώς ο εαυτός σου, με τα καλά του, τα κακά του, που λογικά κάπου εκεί στα 30-40 θα έχεις αρχίσει να αντιλαμβάνεσαι.

Κάπου εκεί που λέτε, αποκτάς συνειδητά άμυνες, αυτοάμυνες, μία τεχνητή θα έλεγα ανοσία στις λύπες, στα άγχη ή αυτό που σήμερα θα ονομάσω «Σταρχιδισμό».  Κάποια όνειρα που είχες και τώρα σου φαίνονται αστεία, απλώς τα παρατάς. Κάποια σοβαρά που δεν τα υπολόγιζες όσο θα’ πρεπε, τα επαναφέρεις. Σταρχιδισμός απέναντι σε ότι και όποιον απειλεί την ψυχική σου υγεία.

Προσοχή, δεν είναι μορφή κατάθλιψης ή παραίτησης, αντιθέτως όλο αυτό προσπαθώ να σου πω σήμερα, είναι μορφή συνειδητοποίησης ο Σταρχιδισμός, είναι μορφή απόλαυσης των θέλω σου, ένδειξη αυτοεκτίμησης και κυρίως αναγνώριση της αξίας σου. Μία διεκδίκηση επιτέλους να έχεις μία θέση στα ουσιώδη, στα απλά, στα γνήσια.

Και κάπου εκεί λοιπόν, στα 30-40 τυφώνες, σεισμοί, παλίρροιες, κορωνοϊοί είναι απλώς ένα εμπόδιο του να είσαι εκεί που θες, κάπου σε μία ξαπλώστρα και να είναι καλοκαίρι κι εσύ δίπλα με αγαπημένα πρόσωπα. Αν έχεις φτάσει όμως στην ακραία μορφή σταρχιδισμού, ούτε ανθρώπους θες δίπλα σου, ούτε να είναι καλοκαίρι. Σε αυτή την περίπτωση σκέφτεσαι «Ωχ, κορωνοϊός, αν δεν πέθανα όλα καλά» ή «Σεισμός; ΧΑΧΑΧΑΧΑ», για να μην πω ότι βάζεις την ώρα του τυφώνα να παίζει το αγαπημένο άσμα -ξέρετε εσείς των 90’ς- «Δε με φοβίζουνε οι τυφώνες…».

Βέβαια υπάρχει και η μορφή του “Επιλεκτικού Σταρχιδισμού“, όταν δηλαδή σοβαρεύεσαι ή ασχολείσαι μόνο με όσα και ό,τι έχει αξία για σένα. Αυτό είναι μάλλον το προηγούμενο σκαλοπάτι, απ’ το να φθάσεις στον απόλυτο σταρχιδισμό.

Εάν το έχεις καταφέρει πιο νωρίς απ’ τα 30-40, μπράβο σημαίνει έχεις δουλέψει αρκετά με τον εαυτό σου και δεν το παραμελούσες. Αν όχι, τότε κοίτα να με ακούσεις. Όσο πιο νωρίς φθάσεις στον πολυπόθητο σταρχιδισμό, τόσο πιο νωρίς θα φθάσεις στην ευτυχία. Γιατί η ευτυχία βρίσκεται κάπου εκεί μάλλον, στα γενετήσια μας όργανα και την έχουμε παραγράψει.  

**Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: lifeneedswater.org, i2-prod.mirror.co.uk