Πάντα στεκόμουν μπροστά στα ηλιοβασιλέματα. Να στέκω και να κοιτάζω κάθε ακτίνα του ήλιου, να ενώνεται με τη θάλασσα. Ένιωθα τ’ αεράκι, να γίνεται ένα με το κύμα.
Κι αφού μπορεί να ενώνεται ο ουρανός με τη θάλασσα, πίστεψα πως τίποτα δεν είναι αδύνατο…

Κι εκεί έβλεπα κι εσένα. Εσένα μαζί με μένα. Να ενωνόμαστε. Όπως ο ουρανός κι η θάλασσα. Δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο άκρα. Τόσο ανόμοια και παράλογα ταιριαστά… Συγχρόνως, ένα ύψος κι ένα βάθος. Η γαλήνη και η θύελλα μαζί…
Έτσι κι εσύ, σαν ηλιοβασίλεμα, ανάτειλες στη ζωή μου. Μια ηλιαχτίδα, που με χτύπησε κατακούτελα. Κι εγώ στάθηκα απλώς εκεί, ύψωσα τα χέρια, για να αντικόψω τη λάμψη. Να αντισταθώ στις αχτίδες σου, να μην τυφλωθώ. Μα μάταια.

Κι αφού δέχτηκα τη συντριπτική μου ήττα, από τούτο το μεγάλο θεριό, ονόματι Έρως, στάθηκα αμίλητη και κοίταζα. Ήμουν εκεί, μα απείχα. Μια αόρατη δύναμη, μια αύρα, που ενώ με έκαιγε, με τραβούσε την ίδια στιγμή προς εσένα… Κι όσο το πάλευα να τρέξω απ’ την άλλη κατεύθυνση, με τύλιγε ολοένα και παραπάνω προς το μέρος σου….
Περίεργο πράμα. Ο άνθρωπος να ελκύεται σε ό, τι τον καταστρέφει. Κι ίσως τούτο να ‘ναι η μεγαλύτερη κατάρα. Η κατάρα μου. Χειρότερος εχθρός μας, τα συναισθήματά μας. Χειρότερος εχθρός μου τουλάχιστον. Αιώνια καταδίκη κι ισόβια ποινή…

Ξαφνικά, ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο μου. Κι όσο αγνάντευα το ηλιοβασίλεμα, έβλεπα εικόνες. Εσένα μαζί με μένα. Μύριζα τ’ άρωμά σου, σε ήξερα… Κι ας μη σε γνώρισα ποτέ… Το φως σου. Εκτυφλωτικό. Σαγηνευτικό. Άκρως μεθυστικό.
Στα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα. Εκεί θα σε περιμένω…
***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment