Από μικρό παιδί θυμάμαι να σου ανοίγομαι, να σου μιλάω ώρες ατελείωτες. Είτε για τα μεγάλα μου όνειρα, είτε για τα κρυφά και ενδόμυχα μου μυστικά, είτε για σενάρια τα οποία αργά η γρήγορα γινόντουσαν πραγματικότητα κι έπαιρναν σάρκα και οστά ! Θυμάμαι πολλά.. Μα χαρακτηριστικά θυμάμαι την παραστατικότητά μας. Εσύ να μου λες να μην ανησυχώ και πως όλα θα πάνε καλά στο κόσμο.. Περαστικά και υπερβολές είναι.. Μου έλεγες.. Μα «εγώ» θυμάμαι, όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου το χειρότερο σενάριο, τη χειρότερη εκδοχή για την κατάντια της ανθρωπότητας.
Με πλήγωνε ναι.. Δε θα στο κρύψω.. Άλλωστε, γιατί να το σκέφτομαι τόσο πολύ ;
Πάει να πει πως με ένοιαζε. Αλλιώς δε θα με ενδιέφερε καθόλου η κατάληξη «μας»..
Όλοι οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα. Είτε σε σχέσεις ανώφελες ή σε αδιέξοδα του μυαλού ή σε καταστάσεις τις οποίες δε μπορούν να ελέγξουν και δε θα μπορέσουν ποτέ!
Θυμάμαι τον εαυτό μου λοιπόν, να περνάει όμορφες στιγμές.. Δύσκολες, μα όμορφες. Θυμάμαι τον αισιόδοξο μου εαυτό να μου λέει πως τίποτα από αυτά που περνάς δε σημαίνει κάτι. Υπάρχουν πραγματικά τόσα προβλήματα εκεί έξω που το δικό σου δεν είναι ούτε μια σταγόνα στο απειροελάχιστο.. Και καταλάγιαζα και ξεσπούσα για να συνεχίσω.. Όχι να συνεχίσω για μένα, αλλά για τους άλλους που με είχαν πραγματική ανάγκη. Προσπαθούσα πάντοτε να είμαι η δύναμη για όλους τους ανθρώπους που ξέρω αλλά και που δεν ήξερα.. Ίσως λίγο περισσότερο για αυτούς που δεν ήξερα.. Γιατί εκείνοι ενδεχομένως να μην είχαν κανένα να τους νοιαστεί. Κανένα να τους στηρίξει και κανένα να τους βοηθήσει στις μεγαλύτερες τους ανάγκες.

s3.amazonaws.com
Έτσι λοιπόν, εγώ κι εσύ, ο μεγαλύτερος μου εχθρός και ο καλύτερος μου φίλος, γίναμε ασπίδα για να προσφέρουμε πάντοτε στον αδικημένο. Γινόσουν εχθρός μου όταν με έκανες να νιώθω πως περνούσε μια μέρα, χαμένη, χωρίς να παρέχω τη βοήθεια που «μου έπρεπε» στον συνάνθρωπό μου.. Και γινόσουν ο κολλητός μου όταν με έκανες να νιώθω πως πραγματικά με τη συνεισφορά μου, μπορεί να υπάρξει φως στο τούνελ. Σίγουρα όμως δεν αρκεί η δική μας συνεισφορά.. Εαυτέ μου… Εάν δεν γίνουμε ένα, εάν δε καταφέρουμε να γίνουμε προέκταση για τον κόσμο, εάν δε μπορέσουμε ποτέ να μιλήσουμε για τον συνάνθρωπο λες και μιλάμε για τον εαυτό μας.. Κι αν δε γίνει ποτέ ο πόνος του δικός μας.. Τότε δε θα επέλθει η λύτρωση.. Ποτέ!

content.thriveglobal.com
Έτσι κι εσύ εαυτέ μου, ήσουν συνάμα η δύναμη κι η αδυναμία μου. Από τη μία με τη δύναμη της ενσυναίσθησης να γίνομαι αγρίμι και να προσπαθώ να επιβάλω την τιμή και το ήθος που τόσο μας χρειαζόταν κι από την άλλη να πέφτω όταν τίποτα από αυτά δε γινότανε.
Έλα που όμως δε θα γίνει ποτέ. Γιατί πάντοτε θα έρχεται αυτός ο ένας που θα διασαλεύει την τιμή μας..
Ναι αλλά, αν τα καταφέρουμε να επιβάλουμε την αγάπη και την ηθική; Τότε δε θα υπάρξουν ποτέ ξανά άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι που σκοτώνονται βλέποντας ως κίνητρο ένα κομμάτι χαρτί που αναγράφει μια τιμή, η οποία άλλο παρά εφήμερη είναι σε αυτή τη ζωή. Δεν είναι η δική μας η τιμή.. Κι ακριβώς εκεί είναι που χάσαμε το παιχνίδι. Γιατί ξεχάσαμε τι αξίζουμε, ξεχάσαμε τι είμαστε και χαθήκαμε.. Και κάπως έτσι έγινε η μεγαλύτερη μας κατάρα. Η τιμή μας να γίνεται ένα με το χαρτονόμισμα και το χαρτονόμισμα να γίνεται ένα με την τιμή μας.. Η κατάντια μας!
Παρόλα αυτά, πάντα θα ελπίζω για το καλύτερο, όσα κι αν χάσαμε, πως θα τα ανακτήσουμε και πάλι.
Και υπάρχουν στιγμές, που παρακαλάω να διαψευστώ. Γιατί η ευτυχία μου δε θα εξαρτάται από τα διηγήματα και την επαλήθευση μου σαν μεμονωμένα σύνολα. Η ευτυχία μου θα εξαρτάται πάντα από την ομαδική μας ένωση. Θα εξαρτάται πάντα από την ευτυχία του κόσμου όλου. Κι ας βγω χαμένη κι ας πνιγώ, μέσ΄ της αφάνειας την αναλγησία.. Εγώ πάντα θα ξέρω πως προσπάθησα να αλλάξω τον κόσμο για να γράψει τη δική του ιστορία.. Όσο αλλάζει..
Επανάσταση για την ουσία λοιπόν και ποτέ για τον θόρυβο.. Πυροτέχνημα να γίνεσαι.. Να μοιράζεσαι χωρίς να σκορπίζεσαι. Δυνατά να το φωνάζεις για να αντηχεί παντού το δίκιο σου. Θηρίο να γίνεσαι όταν θίγεται. Όχι για την επανάσταση του θορύβου, μα για την ακεραιότητα σου. Κι αν τυχόν σου πούνε πως το βρίσκουν υπερβολικό, να τους λες πως το προτιμάς απ’ το δικό τους βολικό. Εκείνο το μέτριο, που δε συνάδει με τη ζωή τη πρόσκαιρη. Αν ξεκινήσεις τώρα.. Προλαβαίνεις…

opthofpsychotherapy.com
Κάπως έτσι λοιπόν, σκεπτόμενοι αυτούς που δεν τους καίγεται καρφάκι για την κοινωνία και για το που οδεύουμε. Για αυτούς που δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας και ευθιξίας δείχνοντας καθημερινά τη δόξα και την «ισχύ» τους σε όλο τον πλανήτη, λαμβάνοντας υπόψη τους ανθρώπους που πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα, το κρύο, από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και οικονομικής καταστολής, για αυτούς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και κρύβονται σε ξεπεσμούς και τρυπάκια «άλλα» , παρά αυτά της πολιτικοποίησης, υπάρχουμε κι εμείς που ξεσηκωνόμαστε και με τα γραφόμενα μας προσπαθούμε να επηρεάσουμε με πάθος τους συνανθρώπους μας.
Τρύπια όνειρα, σε ένα αγώνα μιας γκρεμοτσακισμένης σταθερότητας, προσπαθώντας ακέραια να μείνει. Την ξέφτισαν άλλοι για εμάς. Κι εμείς αντί να ξεσηκωθούμε, σωπάσαμε. Λες και έσπασε ο χρόνος κι έφερε άλλους, αντί για εμάς, να ζουν την άγνοια μας, την αναλγησία και την υπερηφάνεια της ουτοπικής μας αξιοπρέπειας.
Θυμάμαι λοιπόν, «εγώ κι εσύ», από μικροί να μην μπορούμε να το δεχτούμε. Πως δεν είναι τελικά όλοι οι άνθρωποι πολύχρωμοι. Σε πλήγωνε το ξέρω, μα έπρεπε να το δεχτείς πως ο διπλανός σου, δε θα έκανε για σένα, ότι θα έκανες εσύ για αυτόν.
Εκείνο που σε έτρωγε όμως, είναι πως αυτός, δε θα έκανε για κανέναν τίποτα. Κι εκείνος ο κανένας, σίγουρα ήταν κάποιος που θα είχε ανάγκη.. Τη δική σου ανάγκη ! Και κάπως έτσι τα έδινες όλα. Πάντοτε.. Χωρίς να περιμένεις επιστροφές.
Στα’ λεγα λοιπόν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πολύχρωμοι. Υπάρχουν κι οι γκρίζοι.. Και σου΄λεγα, τα πέρασα.. Άσε λίγο και για σένα. Δε με άκουσες και δε σε αδικώ. Θα σου πω τώρα, πως δε πειράζει. Καλά έκανες και τα δώσες. Όλα.. Κι ας τα ‘χασες. Γιατί όταν θα τα ανακτήσεις πάλι, θα σου είναι ίσως η μεγαλύτερη μάχη που έχεις κερδίσει ποτέ!
Σε ένα κόσμο άθλιο, εσύ να΄σαι ο άθλος !
Ε. Ευγενίου

What do you think?
Show comments / Leave a comment