-Ξέρετε κάτι, ναι έχω καταλήξει. Ναι το έχω αποδεχτεί και δεν μπορεί κανείς να μου αλλάξει γνώμη. Εξάλλου είμαι σε μια αρκετά ώριμη ηλικία, ώστε να μπορώ να αποφασίσω για τον εαυτό μου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σχεδόν όλοι συμφωνούν μαζί μου.

-Ωραία όλα αυτά. Τώρα να ρωτήσω κάτι εγώ; Αυτή την ενδόμυχη σου σκέψη την πιστεύεις; Και πρώτα από όλα που έχεις καταλήξει, για πες μας και σε μας να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε; Επίσης, αλήθεια τώρα είσαι αρκετά ώριμη για τέτοιες αποφάσεις; Για θύμισε μου λίγο, εσύ δεν ήσουν τις προάλλες που παραπονιόσουνα για το χαρτζιλίκι σου; Ακόμα κάτι, πως ξέρεις πως όλοι συμφωνούν μαζί σου και γιατί είναι ανάγκη δηλαδή όλοι να συμφωνούν μαζί σου; Να με συγχωρείς αλλά αυτή η σκέψη σου είναι κάπως ελλιπής, απόλυτη και φυσικά ατεκμηρίωτη. Όχι, οπωσδήποτε πρέπει να αναθεωρήσεις λιγάκι.

Σκέψεις, γνώμες, ιδέες στροβιλίζονται στη δίνη του μυαλού για να προλάβουν να αναπτυχθούν και να είναι έτοιμες για τη στιγμή της απελευθέρωσης τους. Ταξιδεύουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας καθορίζοντας την κάθε μας κίνηση, την κάθε μας πράξη, ενώ συλλέγουν αμέτρητες πληροφορίες με στόχο να τις επεξεργαστούν και να εμπλουτιστούν με αυτές.

Αναπτύσσουν  διάλογο, φιλονικούν, τσακώνονται και συμφιλιώνονται για να φτάσουν στην τελική τους μορφή. Τη μορφή που θα ακούσει ο συνομιλητής σου, ο αναγνώστης σου, οι άνθρωποι γύρω σου, ο ίδιος σου ο εαυτός. Και αυτή η διαδικασία να γίνεται μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων με εσένα στη μέση να προσπαθείς να καταλάβεις αν συμβαδίζεις μαζί τους και αν θα τις ξεστομίσεις τελικά ή καλύτερα όχι.

Προσωπικά αυτή η σύγχυση και αμφιβολία με τρελαίνει, από τη θετική πλευρά πάντα, γιατί σημαίνει πως φιλτράρεις αυτά που δέχεσαι και δεν αφήνεις τις ιδέες σου και τα ιδανικά σου να γίνουν ανδρείκελα στην άποψη των άλλων.

Σου έχει τύχει, λοιπόν, να κάνεις κρυφούς συλλογισμούς και συζητάς με αυτή τη λεπτή φωνούλα που βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού σου;

Ακούγεται η αλήθεια κάπως περίεργο. Εγώ το κάνω και το κάνω συχνά δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό και να σου πω την αλήθεια δεν με πολύ νοιάζει κιόλας. Είναι η στιγμή της αυτοαξιολόγησης σου, η στιγμή που θα ζήσεις από την αρχή τη μέρα σου για να δεις αν πρόλαβες να κάνεις τα μαθήματα σου, να πας στην υπεραγορά, να δεις τον φίλο σου το Γιάννη που χθες είχε γυρίσει από Γερμανία και να πάρεις το δώρο της Ελένης για τα γενέθλια της που τα είχες ξεχάσει μάλιστα πριν μια βδομάδα. Μετά από όλο αυτό κοιτάς τι άλλαξε, αν άλλαξε και αν σε ικανοποίησε αυτή η τροπή των πραγμάτων.

Αν ένιωσες καλά με όσα είδες, είπες και έκανες τότε όλα καλά προχωράς σε νέες προκλήσεις. Αν πάλι ένιωσες ότι κάτι πήγε στραβά, τότε φρόντισε να το διορθώσεις και να μην το επαναλάβεις. Αν δεν ένιωσες τίποτα, δεν βαριέσαι φάση είναι θα περάσει.

Αυτή είναι η στιγμή που βρίσκεις τον εαυτό σου γιατί ψάχνεις μέσα σου αν όλα αυτά που έπραξες είναι κοντά στους στόχους σου, στις αξίες σου και στη ζωή σου. Στη ζωή όπου εσύ καθορίζεις, τουλάχιστον εν μέρει, την πορεία σου, τις ευκαιρίες σου, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες σου. Συνεπώς, δεν είναι και τόσο κακό να αναλύεις και να ζυγίζεις κάποιες καταστάσεις ώστε να βελτιώνεσαι. Πιο πάνω αναφέρω ένα διάλογο φυσικά και είμαι εγώ πίσω από αυτά τα λόγια, οπότε καλύτερα μονόλογος. Στην προσπάθεια μου να καταλάβω τι σκέφτομαι και να βρω την δική μου αλήθεια, στο μυαλό μου διαδραματίζεται μια μικρή παρωδία. Μια παρωδία όμως που θα μου χαρίσει την αλήθεια η οποία θα με ακολουθεί και θα με συντροφεύει στη ζωή μου. Μπορεί να αργώ να την βρω άλλα όταν το κάνω όλα μοιάζουν αλλιώτικα. Ωραία αλλιώτικα…  

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com