ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΣΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΘΕΜΑ ΑΓΑΠΗΣ  Ή ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΙΖΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ.

Ο προηγούμενος κυρίως χρόνος μας δίδαξε πολλά.

Ένα σωρό πράγματα με τον πιο απαίσιο τρόπο. Την αρρώστια.

Και ναι, αναφέρομαι σε όλες αυτές τις μεταλλάξεις του ιού που μπήκαν στις ζωές μας και κατά κάποιο τρόπο καταπάτησαν τρομακτικά τις ζωές όλης της ανθρωπότητας. 

Ανεξάρτητα φυλής, θρησκείας, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Ναι, δεν ξέρω αν το εμπέδωσαν όλοι αλλά οι αρρώστιες δεν έχουν όρια και δεν βλέπουν αν είσαι φτωχός ή πλούσιος, πολιτικός ή χτίστης, από την Ευρώπη ή τη Ζιμπάμπουε.

pixabay.com

Το πιο σημαντικό απ’ όλα θεωρώ είναι η αξία της ζωής. Όσο εγωκεντρικά βλέπουμε τον κόσμο, τόσο άλλο προκαλούμε μεταφορικά κυρίως κακό στους γύρω μας. Δηλαδή;

Τι δηλαδή; Αυτό που ίσως να κατάλαβες εξαρχής. Σκεφτόμαστε τα δικά μας θέλω (όχι ότι είναι κακό), απλά ίσως λίγο πιο υπερβολικά απ’ ότι θα έπρεπε. Σε σημείο που αδιαφορούμε πλήρως για το τί θα συμβεί στους άλλους ανθρώπους, φτάνει να υλοποιήσουμε τα εγωκεντρικά μας θέλω.

Σήμερα ζούμε, αύριο ποιος ξέρει τί θα μας συμβεί; Κανείς δεν ξέρει. Μόνο ο ΕΝΑΣ.

Ο κόσμος του σήμερα πλέον ζει το τώρα και το αύριο με βάση τα πλάνα που κάνει για τις επόμενες ημέρες, μήνες, χρόνια. Ας μη μιλήσω για τον ινσταγκραμικό κόσμο που με βάση κάποιους αξίζει πολλά περισσότερα από τον πραγματικό. Πρώτα τρέχουν να ενημερώσουν τον ψεύτικο κόσμο και μετά ασχολούνται με τον αληθινό, τον ουσιώδη. Τα ΜΜΕ πλέον κατάντησαν σαν ένα τροχοπέδη που δεν σε αφήνει να ζήσεις πραγματικά, αληθινά.   Που κατάντησε η κοινωνία. Ένα χάλι μαύρο. Ή καλύτερα ένα χάλι ψεύτικο.

pixabay.com

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω πιο πολύ με το όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Συμβαίνουν τόσα και τόσα καθημερινά, και εμείς σαν ρομπότ τα παρακολουθούμε παθητικά και εκπλησσόμαστε μπροστά στην τραγική εξέλιξη της καθημερινότητας. Καλά να πάθουμε όμως, γιατί εμείς το φτάσαμε ακραία μέχρι εδώ. Εμείς, η παθητικότητα μας και η αδιαφορία μας για τα σημαντικά. Ααα ναι, παραλίγο να το ξεχάσω. Και το ενδιαφέρον για τα ασήμαντα, άχρηστα. Τραγικό. Ίσως και λίγο κωμικοτραγικό. Αφού παρά τα όσα παθαίνουμε, συνεχίζουμε ακάθεκτα και απροσδιόριστα τις άθλιες κινήσεις μας. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα αλλά μάντεψε.  Την τύφλα μας δεν ξέρουμε!

Βλέπουμε τι γίνεται, ταυτόχρονα μένουμε έκπληκτοι αλλά συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι σωστό. Αν και κατά βάθος ξέρουμε πώς είναι λάθος. Και εδώ προσοχή. Τονίζω ότι δεν είπα να μην κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι σωστό, αλλά κάποια πράγματα ρε παιδιά είναι αυτονόητα λάθος ή σωστά. Ειδικά όταν έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή καλό είναι να γινόμαστε λίγο πιο ρεαλιστές και όχι εγωκεντρικοί, και μονόπλευροι.

Θα κλείσω κάνοντας αναφορά σε κάποια λόγια του Καζαντζάκη που στην αρχή μου προκάλεσαν σύγχυση αλλά μετά από καμιά δεκαριά αναγνώσεις το εμπέδωσα νομίζω. Είπε λοιπόν :

«Νιώθω, σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.

Πολλά κεφάλια θα σπάσουν.

Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.»

Τι θέλει να πει; Ότι ο άνθρωπος είναι πιο δυνατός από τα σίδερα.  Μπορεί να σπάσουν τα κεφάλια μας, να πάθουμε ένα σωρό δυσάρεστα πράγματα αλλά αν ο άνθρωπος ξυπνήσει, βρει την δύναμη του και λογικευτεί ίσως καταφέρει να καταστρέψει τα σίδερα. Να νικήσει το κακό.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: 123rf.com