24/7 μαζί. Πως μπορούνε ρε παιδί μου, ποτέ δεν το κατάλαβα. Τώρα θα μου πεις, αν κάποιο τον αγαπάς πολύ, χαίρεσαι να τον έχεις δίπλα σου και δεν θεωρείται βάρος όλο αυτό. Δεν σε πειράζει να είσαι όλη μέρα σπίτι μαζί του, να πηγαίνετε παντού – παντού μαζί. Παντού όμως. Οκ, δεν αντιλέγω, όμως,  δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά πιστεύω κιόλας, πως ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται λίγο «Me-time». Βασική προϋπόθεση για μένα λοιπόν, είναι ο προσωπικός χώρος και χρόνος και η ύπαρξη ορίων.

Χρόνο για σένα ρε παιδί μου. Εγώ προσωπικά το απολαμβάνω. Άλλο η μοναξιά και άλλο να επιδιώκεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου. Να βάλεις ακουστικά, να χορέψεις σαν παλαβός στο σπίτι – μόνος – σε απόλυτη ησυχία, να μην χρειάζεται να ανταλλάξεις για λίγο κουβέντα με κάποιον, να πάρεις τον χρόνο σου. Από όλες τις απόψεις.  Να έχεις χρόνο να σκεφτείς, να ηρεμήσεις από όλους. Ακούγονται απελπισμένα; Δεν νομίζω.

Γι’ αυτό και εγώ διερωτώμαι τότε. Όταν βλέπω 2 άτομα σε σχέση να είναι 24/7 μαζί, σκέφτομαι, είναι άραγε ανάγκη; Της φάσης, τρελός και παλαβός αγάπη μου για σένα; Να μην σε κωλύει πραγματικά να είσαι μαζί με τον άλλο συνεχώς, να μην μπορείς διαφορετικά, να δυσκολεύεσαι; Να τον έχεις πραγματικά ανάγκη, εθισμός, σαν ναρκωτικό;

Ή να είναι άραγε ανασφάλεια; Να φοβάσαι να μείνεις μόνος; Να μην μπορείς να μείνεις μόνος απλά. Υπάρχουν άνθρωποι, ξέρεις, που όχι μόνο δεν τους ενοχλεί η «αρρωστημένη» προσκόλληση, αλλά κιόλας, δεν μπορούν καθόλου το «Single-Life», δηλαδή μισούν ουσιαστικά να είναι ελεύθεροι.

Εμμονικά Προσκολλημένος και όχι απλά κολλημένος!

Θα το χαρακτήριζα ως έλλειψη αυτονομίας. Και αυτό λέει πολλά. Λέει πολλά για το άτομο που είναι προσκολλημένο. Τι εννοώ; Τέτοια άτομα, έχουν θέματα με τον εαυτό τους. Άλυτα, και άμεσα συνδεόμενα με τα «κουμπιά» τους. Ιδέες που τους υποβιβάζουν ως προσωπικότητα, έλλειψη αυτοπεποίθησης, φόβος της απόρριψης ή της εγκατάλειψης. Αυτά, είναι τα βασικότερα, για την «ενίσχυση» της ανασφάλειας, την αίσθηση του ότι το άτομο δεν είναι «αρκετό» και έτσι γίνεται κολλιτσίδα.

Άρα για να το διαχωρίσουμε από την περίπτωση της ανάγκης με αυτή της ανασφάλειας, αναγκαίο είναι όταν είναι αμοιβαίο. Όταν είναι αναγκαίο, σημαίνει ότι η σχέση είναι ισορροπημένη, και δεν παραβιάζονται τα όρια του άλλου. Βρίσκονται με λίγα λόγια, στην ίδια σελίδα. Όταν πρόκειται, για τον ένα εκ των δύο, τότε, το άτομο που προσκολλάται καταργεί τις ελευθερίες του άλλου. Ξεπερνά τα όρια, την ιδιωτικότητα. Δημιουργείται μια ασφυκτική ατμόσφαιρα. Πόσο να αντέξει ένα άτομο τότε το οποίο καταπιέζεται σε μια τέτοια σχέση; Σίγουρα όχι για πολύ. Θα ξεκινήσει να απομακρύνεται αρκετά σύντομα, και στο τέλος; Το τέλος απλώς.

Δεν θα ήτανε προτιμότερο, να λύσουμε τα θέματα με τον εαυτό μας, να αναθεωρήσουμε τέλος πάντων, παρά να επιβαρύνουμε άλλους; Ο κάθε άνθρωπος, έχει τα όρια του. Δεν πρέπει να παραβιάζεται το «εγώ» και το «εσύ», και να ενισχύεται συλλογικά το «μαζί». Βασικές προϋποθέσεις, να το θυμάσαι.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com