Ο σκοπός του ανθρώπου σε αυτή τη ζωή είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Ζήσαμε πάντοτε με αυτό το ζητούμενο και τοποθετήσαμε τον εαυτό μας στη συνεχή του επιδίωξη, μαζί με όλες τις εμπειρίες που την εμπερικλείουν. Όταν όμως το ζητούμενο μετατράπηκε σε δεδομένο, φαίνεται πως σταματήσαμε να το επιδιώκουμε. Ξαφνικά από σκοπός ζωής, έχει γίνει η μεγαλύτερη μας ρουτίνα. Κάπως έτσι λοιπόν, έχει χάσει την αξία του.

Αναζητώντας την κατάλληλη σχέση για να μας συμπαραστέκεται σε δυσκολίες και να μας εξυψώνει σε χαρές, σταματήσαμε να προσπαθούμε. Θεωρήσαμε πως εφόσον την αποκτήσαμε, δε χρειάζεται πλέον καμία προσπάθεια.

Λες και η σχέση είναι κάποιο έπαθλο που όταν το κατακτήσεις, το αφήνεις στην άκρη να σκουριάσει, ξεχνώντας πολλές φορές την ύπαρξη του.

Δεν αντιλαμβανόμαστε πως αντίθετα, είναι ένας συνεχής αγώνας αλληλοϋποστήριξης και αλληλοσεβασμού. Έτσι καταλήγουμε να χάσουμε το παιχνίδι. Το πιο λυπηρό όμως, είναι πως δεν είναι ένα οποιοδήποτε παιχνίδι. Χάνοντας σε αυτό υπάρχει τεράστια πιθανότητα να μην κερδίσουμε ποτέ ξανά. Ούτε στα επόμενα.

Όταν νομίζουμε πως ζούμε επιτέλους την πλάνη της τέλειας σχέσης, οι αμοιβαίες υποχωρήσεις μετατρέπονται σε αμοιβαία πείσματα, που μας μολύνουν και μας υποβαθμίζουν.

Στο ίδιο σπίτι λοιπόν, δύο ξένοι. Τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά.

Μια σχέση για να κρατηθεί χρειάζεται ανανέωση και θάρρος ώστε να παλεύεις καθημερινά για αυτήν. Οι περισσότεροι με ένα σ’ αγαπώ νομίζουν πως ξοφλάνε. Η σχέση χρειάζεται σπίθα για να κρατηθεί. Εκείνη η ασυμβίβαστη ηρεμία μόνο σε αδράνεια οδηγεί. Πως να συγκριθεί ο λόγος με την τόλμη της πράξης; Πως να πορευτεί κανείς χωρίς τον χείμαρρο; Χωρίς τη δύναμη των συναισθημάτων δεν υπήρξε ποτέ ευτυχία, αλλά ένα ψεύτικο χαμόγελο για το θεαθήναι, που προβάλλει την υποκριτική μας τελειότητα. Κάπως έτσι, κλειδώσαμε τα θέλω μας μέσα σε κουτιά και τα πετάξαμε σε κάποιο ξεχασμένο ράφι, ελπίζοντας πως κάποια μέρα ο «έρωτάς» μας θα μας “ανοίξει”. Κάπως έτσι σβήστηκε απ´ τη σχέση η επικοινωνία και υπερίσχυσε η μετριότητα της καθημερινότητας, η δουλειά και κυρίως η έλλειψη αξιοπρέπειας, κυρίως για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αφήσαμε αυτόν και αυτήν που μας έκαναν τόσο κακό, να εισβάλλει μέσα μας και να μας απολαμβάνει σαν η δεύτερη επιλογή, με την ελπίδα πως θα γίνουμε ξανά η πρώτη. Έτσι γίναμε κι εμείς όλα εκείνα που φοβόμασταν. Μπράβο μας! Τόσο χαμηλά πέσαμε κι αυτό είναι η μόνη μας πρωτιά. Έχουμε κρύψει πολλά σημάδια, και εσωτερικά αλλά και εξωτερικά για να μη μας δει κανείς, μπας και μας κριτικάρει. Φάνηκε πως “ο κόσμος” είναι σημαντικότερος από τη δική μας προσωπική ευτυχία.

Και κάπως έτσι “πεθαίνουν” οι άνθρωποι. Από άνθρωποι γίνονται έρμαια. Κι είναι από εκείνα τα έρμαια που γκριζάρουν τα πάντα, εκείνα που δεν αφήνουν ούτε μια στάλα ελπίδας για να σηκωθεί και πάλι, να παλέψουν, να αναστηθούν.  Συμβιβασμοί χωρίς τέλος, σε ένα αγώνα μιας γκρεμοτσακισμένης ευτυχίας.

Λες και δεν είναι μία η ζωή. Λες κι έχουμε ακόμα πολλές να ζήσουμε, πολλές να χαραμίσουμε. Λες και η ζωή είναι μια πρόβα.

Να ταράζεστε! Κυρίως όμως, να μη συμβιβάζεστε ποτέ με την ηρεμία. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την ανησυχία για να συνεχίσει να ζει. Εκείνη την μοναδική που σε τονώνει, όχι αυτήν που σε καταστρέφει. Να πεθαίνετε ο ένας για τον άλλο.

Χανόμαστε…