Το ταξίδι της ζωής είναι σαν ένα καράβι που πλέει και αφήνει πίσω του τον αφρό της θάλασσας. Τις δικές τις αναμνήσεις, τις φθορές, αλλά που την βλέπεις να συνεχίζει με την ίδια αμείλικτη δύναμη. Όπως κάθε καράβι, έτσι και η ζωή κάνεις πολλές στάσεις. Μερικές σύντομες όμως η πορεία καθορίζεται από εκείνες τις λίγες, τις μακροχρόνιες. Σε κάθε μια από αυτές αφήνεις ένα δικό σου κομμάτι. Όχι όμως πριν ξαναγεμίσεις πρώτα το αμπάρι σου με εμπειρίες. Κάπου εκεί έρχεται η ώρα για απόπλου. Ελέγχεις την λίστα σου. Πήρα όλα τα πράγματα μου;  Άραγε είμαι έτοιμος; Ίσως να πιστώσω ακόμη λίγο χρόνο σ’ αυτό το μέρος; Ύστερα όμως το αντιλαμβάνεσαι. ‘Ποτέ δεν θα είσαι πραγματικά έτοιμος για ένα ξεκίνημα’. Παίρνεις την απόφαση και σηκώνεις άγκυρα. Ο αέρας φυσάει για το άγνωστο, φουσκώνει τα πανιά σου και τον αφήνεις να σε παρασύρει.

Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, καθώς περιπλανιόμουν στα σοκάκια της Ευρώπης, ανακάλυψα τον εαυτό μου.  Κρυβόταν σε μια λίμνη της Σλοβενίας και τότε αποφάσισε να απελευθερωθεί. Ανέβηκα στο τιμόνι και έβαλα στέρνα για επιστροφή στην Κύπρο. Δεν ήταν για να μείνω, αλλά για να ανασυνταχθώ. Το επόμενο ταξίδι μέλει να είναι μεγάλο. Ετοίμασα πλάνο και προετοιμάστηκα για την επόμενη στάση στην ζωή μου.

Αυτή τη φορά ρίχνω άγκυρα στην Ολλανδία. Μέρα 16 Αυγούστου με τις παραλίες να σφύζουν από ζωή και την θάλασσα να είναι νηφάλια. Μέσα μου όμως επικρατούσε τρικυμία καθώς έκανα τις τελευταίες προετοιμασίες. Το σχέδιο παίρνει ζωή και οι θυσίες στάζουν τις πρώτες σταγόνες αίμα. Αφήνεις πίσω οικογένεια, φίλους, ευκαιρίες, ασφάλεια και φυσικά τον ήλιο. Το καλοκαίρι μοιράζεται στα δύο και εξαφανίζεται από τον ορίζοντα. Οι αμφιβολίες ξεπρόβαλαν σαν την Σκύλα με την Χάρυβδη να μου φωνάζουν: τι κάνεις; που πας; τρελάθηκες; είσαι εσύ άξιος καπετάνιος;. Ως καπετάνιος είχα καθαρό στόχο στο μυαλό μου. Μπρος ολοταχώς οι μηχανές μέχρι να ρίξω άγκυρα στην Ολλανδία.

Μπροστά μου υψώθηκε το πανεπιστήμιο μου. Ακόμη δεν κατάλαβα πως βρέθηκα εδώ. Είναι περίεργο να πατάς το πόδι σου στο κορυφαίο πανεπιστήμιο στον κόσμο για τον τομέα του. Νιώθεις πως μόλις έφθασες στους πρόποδες ενός ακόμα βουνού. Θα μου πάρει 2 χρόνια να φτάσω στην κορυφή του. Ποιος ξέρει όμως τι θα αγναντέψω καθώς φτάσω εκεί. Ίσως έχω ακόμη δύναμη για να κατακτήσω και την επόμενη.

facebook.com

Η αρχή ήταν δύσκολη. Δεν είχα κανένα για βοήθεια και έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν. Άδειο δωμάτιο, κανένας γνωστός και ανεξερεύνητο μέρος. Σαν να έχεις μπροστά σου ένα άδειο καμβά που σε περιμένει να δημιουργήσεις. Δεν έχασα λεπτό και στρώθηκα στην δουλειά, κάθε μέρα και νέα πινελιά.   

Καπετάνιος σ’ αυτό το ταξίδι αλλά όχι μόνος. Ο δρόμος μου τυχαία συναντήθηκε με άλλους καπετάνιους που γνώρισα από όταν ήμουν Μάλτα και μια επίσκεψη σε συνέδριο στο Βέλγιο. Όμοιοι άνθρωποι να ανεβαίνουν χέρι χέρι αυτό το βουνό. Το καράβι μου μεγαλώνει, χωράει περισσότερους ανθρώπους, γνώσεις, περιπέτειες και εμπειρίες. Το μέγεθος του καραβιού αντικατοπτρίζει την προσωπική μας ανάπτυξη. Καθορίζεται μόνο από τις δικές μας φιλοδοξίες και θυσίες. 

Να θυμάσαι πάντα όμως πως ένα καράβι όταν βρίσκεται σε ακινησία αρχίζει να φθείρεται και να σκουριάζει. Μην πέσεις σε λήθη. Γι’ αυτό και η ζωή θέλει αλλαγές. Μην μένεις στάσιμος. Έστω και κάτι μικρό, να κινούνται τα γρανάζια της ψυχής.   

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com