“Πρόβλημα είναι μόνο τα θέματα υγείας τα υπόλοιπα είναι απλά προβληματισμοί”, αυτό θα μας θυμίσει ο 26χρονος Ραφαήλ Λοΐζου που κατάγεται από την Δερύνεια μέσα από την περιπέτεια που είχε με την υγεία του. Ο Ραφαήλ είναι πρόσχαρος, θετικός και χαμογελαστός. Είναι από τα άτομα που κρύβουν τεράστια ψυχική δύναμη ενώ βλέπει την ζωή με άλλο μάτι αφού δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Θα τον χαρακτήριζα μαχητή της ζωής. Στα 12 του χρόνια ήρθε αντιμέτωπος με έναν “εχθρό” στο αίμα του. Διαγνώστηκε με οξεία λευχαιμία. Σήμερα, 14 χρόνια μετά, διηγείται την περιπέτεια υγείας που πέρασε και δίνει μήνυμα σε όσους παλεύουν καθημερινά με τους αόρατους εχθρούς. Η περιπέτεια του αποτελεί ψυχογράφημα!

Πως ξεκίνησε η περιπέτεια

“Ήμουνα 12 χρονών στην πρώτη γυμνασίου θυμάμαι, όταν στο σχολείο μας έκαναν κάποιες απαραίτητες εξετάσεις. Η επισκέπτρια υγείας κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αφού ήμουνα πολύ χλωμός και με παρέπεμψε για εξετάσεις στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Όταν πήγαινα σπίτι από το σχολείο δεν είχα όρεξη για τίποτα, ούτε να φάω. Απλά κοιμόμουνα. Όταν βγήκαν οι εξετάσεις μου τα αποτελέσματα δεν ήταν και τόσο καλά αφού διαγνώστηκα με οξεία λευχαιμία. Δεν γνώριζα τι σημαίνει λευχαιμία, αγχώθηκα. Το ίδιο βράδυ πήγα στο Μακάριο Νοσοκομείο και με εξέτασε ο Δρ. Λοΐζου (διευθυντής παιδογκολογικής κλινικής). Μίλησαν ψυχολόγοι σε εμένα και την οικογένεια μου για να μας δώσουν δύναμη να το αντιμετωπίσουμε αλλά και για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται. Από εκεί άρχισαν όλα.. Ήτανε Δεκέμβριος του 2007 λίγο πριν τα Χριστούγεννα…

Η μάχη με τον εχθρό

«Ακολούθησαν 5 πολύ δυνατές χημειοθεραπείες. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Δεν το εύχομαι σε κανέναν… Θυμάμαι κάποιες φορές, μετά τις παρενέργειες που μου προκαλούσαν οι χημειοθεραπείες, επέστρεφα πίσω στο νοσοκομείο. Είχα φρικτούς πόνους, υψηλούς πυρετούς και έκανα συνέχεια εμετούς. Έχασα τα μαλλιά μου αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε. Η οικογένεια μου βρισκόταν πάντα δίπλα μου. Ωστόσο δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κ. Βάσο Βασιλείου, τον πατέρα του Αντρέα Βασιλείου οποίος σε ηλικία 5 χρονών αντιμετώπιζε την λευχαιμία. Ο κ. Βάσος που ήξερε τι θα πει αυτή η ασθένεια στάθηκε στο πλευρό της οικογένειας μου και ερχόταν στο νοσοκομείο να με δει».

«Δημιούργησα φιλίες με τα άλλα παιδιά που ήμασταν μαζί στον νοσοκομείο. Θα θυμάμαι για πάντα εκείνα τα διαφορετικά Χριστούγεννα που μας επισκέφθηκαν ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, αστυνομικοί, πυροσβέστες για να μας προσφέρουν δώρα και να μας δώσουν δύναμη. Στο Νοσοκομείο πέρασα Χριστούγεννα και Πάσχα ενώ αλλά παιδιά της ηλικίας μου έκαναν διακοπές και έπαιζαν. Θυμάμαι ότι με επισκέπτονταν πολλοί συγγενείς και μου έδιναν δύναμη, ακόμα και τα παιδιά της γειτονίας έπαιρναν τηλέφωνο να μάθουν ποια είναι η κατάσταση της υγείας μου αν και δεν γνώριζαν τι πάει να πει λευχαιμία. Λογικό…»

Ένα βράδυ…

«Κάτι που έχει χαραχθεί στην μνήμη μου, ήταν ένα βράδυ ενώ κοιμόμουνα στο νοσοκομείο, μου εμφανίστηκε ένας Άγιος του οποίου έλαμπε το φωτοστέφανο του. Το πρωί το ανάφερα στον πάτερ που μας επισκεπτόταν στο νοσοκομείο. Η μητέρα μου έκλαιγε. Εγώ πήρα δύναμη».

Τα εμπόδια που συνάντησε

«Όλος ο Γολγοθάς κράτησε 7 πολύ δύσκολους μήνες. Μόλις τελείωσαν οι χημειοθεραπείες είχα φρικτούς πόνους στον ώμο ενώ είχε φουσκώσει και το χέρι μου.. Διαγνώστηκα με θρόμβωση στον ώμο. Έκανα πολλά χειρουργεία για να το αντιμετωπίσουμε. Όταν μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι πρόκειται για θρόμβωση δεν κατάλαβα τι ήταν, δεν είχα ιδέα. Άγνωστες λέξεις για εμένα. Ευτυχώς το αντιμετωπίσαμε έγκαιρα. Ωστόσο ένα άλλο πρόβλημα που άφησε πίσω της αυτή η ασθένεια είναι ένα ακουολογικό πρόβλημα και στα δύο αυτιά, λόγω των δυνατών θεραπειών.

Η επιστροφή στην κανονικότητα

«Με την επιστροφή μου πίσω στο σπίτι έπρεπε να προσέχω να μην βγαίνω στον ήλιο, να μην παίζω στα χώματα και γενικά να μην έρχομαι σε επαφή με μικρόβια. Με τον καιρό επέστρεψα πίσω στην καθημερινότητα μου. Παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονίας, όπως παλιά. Από τότε μέχρι και σήμερα είμαι μέλος στον μη κερδοσκοπικό οργανισμό, “Ένα όνειρο μια ευχή”, το οποίο βοηθάει τα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο και συναφείς παθήσεις.

Για να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο το πιο σημαντικό είναι να έχεις καλή ψυχολογία γι’ αυτό και μετά από χρόνια, όταν φοιτούσα στην Τεχνική Σχολή Αυγόρου, ένας συμμαθητής μου διαγνώστηκε με την ίδια ασθένεια. Τον βρήκα στο διάλειμμα και προσπάθησα να του δώσω δύναμη για να “παλέψει”. Τώρα είναι καλά και κρατάμε ακόμα επαφές».

Ευχαριστώ..

«Σε ανθρώπους που παλεύουν με αυτή την ασθένεια το μόνο που έχω να πω είναι να συνεχίσουν τον δύσκολο αγώνα, να μην τα βάζουν κάτω και να έχουν πίστη στον Θεό. Η ψυχολογία είναι το παν. Θυμάμαι παιδιά που ήταν στα διπλανά κρεβάτια και δεν τα κατάφεραν. Μετά από όλο αυτό νιώθω πιο δυνατός. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο αντιμετώπιζα εντελώς διαφορετικά κάποια πράγματα. Όλη αυτή η περιπέτεια με άλλαξε ως χαρακτήρα. Όταν έχουμε υγεία τα άλλα όλα έρχονται. Αυτό είναι το πιο σημαντικό! Οφείλω για πρώτη φορά ένα τεράστιο ευχαριστώ στην μητέρα μου, τον πατέρα μου και τα αδέλφια μου αλλά και τους συγγενείς, που στάθηκαν στο πλευρό μου».

*Ευχαριστώ πολύ τον Ραφαήλ Λοΐζου για την κατάθεση ψυχής.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com