Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Ο Γιάννης Παπουλή προκάλεσε τονΚωνσταντίνο Παναγιώτου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Πυξίδα» της Ευρυδίκης.

Για να δούμε Κωνσταντίνε, can you bee a story writer?

-Τι άνθρωπος θέλεις να γίνεις;

Ρώτησε ο πατέρας τον γιο του.

Ήτανε μόλις 2 χρονών ο Άγγελος όταν άκουγε αυτή την ερώτηση.  Στο μυαλό του δεν είχε καν ωριμάσει η ιδέα ότι ο ίδιος ήταν άνθρωπος.  Πού να ήξερε να απαντήσει και ΤΙ άνθρωπος ήθελε να γίνει;

Έμεινε και έβλεπε τον πατέρα του, αφού δεν μπορούσε να κάνει και κάτι άλλο. Τον κρατούσε στα χέρια του και δεν μπορούσε να του φύγει να πάει να παίξει με τα παιχνίδια του.  Ξαφνικά βλέπει ένα μεγάλο ορθογώνιο πράγμα που κρατούσε ο πατέρας του, να έρχεται κατά πάνω του και να το ακουμπάει μπροστά στα πόδια του. Δεν θυμάται και πολλά πράγματα από εκείνη τη στιγμή.  Το μόνο που θυμάται πλέον, είναι ένα ξανθό αγόρι να εμφανίζεται σε πολλές εικόνες μπροστά του και τη φωνή του πατέρα του να μουρμουρά κάτι ακαταλαβίστικα στα αυτιά του.

-Τι άνθρωπος θέλεις να γίνεις;

Ρώτησε τον Άγγελο ξανά ο πατέρας του στα 10 του χρόνια.

– Θέλω να γίνω δυνατός πατέρα, να μην μπορεί κανένας να με κερδίσει.  Να λέω στους συμμαθητές μου τι να κάνουν και να με ακούν.  Να έχω τα πιο πολλά παιχνίδια από όλους! Να έχω πιο πολλά αυτοκινητάκια, όπλα και στρατιωτάκια από τον διπλανό μου τον Αλέξανδρο! 

Ο πατέρας του τον πήρε αμέσως από το χέρι και τον έβαλε στο αυτοκίνητο.  Σε λίγο έφτασαν σε ένα πολυκατάστημα παιχνιδιών, όπου το πρόσωπο του Άγγελου έλαμψε αμέσως. 

-Κατέβα γιε μου, πάμε να ψωνίσουμε.

Ο Άγγελος ζούσε το παραμύθι του.  Ό,τι έβρισκε στα ράφια που του άρεσε, τα έριχνε στο καροτσάκι του.  Έφτασαν στο ταμείο και χωρίς να το καταλάβει ο πατέρας του ήδη κρατούσε 5 τσάντες γεμάτα δώρα, αν και αυτός θυμόταν ότι είχε πάρει πιο λίγα.

Τα φορτώνουν γρήγορα γρήγορα στο αυτοκίνητο και ξεκινούν για το σπίτι.

Στο αυτοκίνητο έπαιζε για άλλη μια φορά το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα του.  Ποτέ, μέχρι τότε, δεν κατάλαβε γιατί να του αρέσει τόσο πολύ.  Καταρχάς, δεν καταλάβαινε λέξη από τα λόγια! Ακαταλαβίστικα! «Πείραζε να ακούγαμε κανένα ελληνικό;», σκέφτηκε.

-Μα γιατί έστριψες από εδώ; Ευθεία είναι το σπίτι μας!

-Θα καταλάβεις. Του απάντησε.

Μετά από μερικούς δρόμους που πρώτη φορά έβλεπε μπροστά του, ο Άγγελος είδε τον πατέρα του να σταματά έξω από ένα νοσοκομείο.

-Πάμε Άγγελε.

Ο Άγγελος είδε τον πατέρα του να ανοίγει την πίσω πόρτα και να ψαχουλεύει τα παιχνίδια του.  Δεν του πολυάρεσε αυτό.  Ακόμα χειρότερα, τον κατέβασε από το αυτοκίνητο και μαζί του κατέβασε και 2 σακούλες δώρα.  «Δεν ήταν δικά μου;» Αναρωτήθηκε στο μυαλό του ο Άγγελος.  Κάτι δεν πήγαινε καλά.

Κρατώντας από μια σακούλα δώρα, κατέβηκαν μαζί και μπήκαν στο νοσοκομείο Παίδων, στο Γουδί.  Σε κάθε δωμάτιο, υπήρχαν κρεβάτια με παιδιά άρρωστα.

-Θες να πάμε να τους δώσουμε λίγα από τα παιχνίδια σου;

Τι μπορούσε να πει ο Άγγελος.  Μούτρωσε λίγο, αφού κατάλαβε ότι ένα μετά το άλλο από τα παιχνίδια θα πάνε από τα χέρια του σε άλλα παιδικά χέρια.

-Ευχαριστώ!!! Δεν είχα ξανά τέτοιο δώρο!

-Τι ωραίοοοοο!! Ευχαριστώ!!

-Ευχαριστώ!  Να έρθεις αύριο να παίξουμε μαζί;

…

Μετά από πολλά ευχαριστώ, το μουτρωμένο πρόσωπο του Άγγελου έγινε χαμογελαστό.  Μέχρι που έλειψαν τα παιχνίδια στις σακούλες του, χωρίς να έχει περάσει από όλα τα δωμάτια.  Εκεί ξαναμούτρωσε, όχι γιατί θα έδινε τα παιχνίδια του, αλλά γιατί δεν είχε άλλα μαζί του για να δώσει.

-Έχουμε κι άλλα στο αυτοκίνητο!! (Θυμήθηκε)

Αφού έδωσε και τα τελευταία, μπήκε ξανά στο αυτοκίνητο με τον πατέρα του και έφτασαν επιτέλους σπίτι.

-Τι άνθρωπος θέλεις να γίνεις;

Ρώτησε τον Άγγελος ο πατέρας του στα 18^α γενέθλιά του.

Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήξερε τι να απαντήσει. 

Τελείωνε το σχολείο σε λίγες μέρες. Ετοιμαζόταν για τις εξετάσεις του.  Κι ακόμα δεν ήξερε τι θα πήγαινε να σπουδάσει.  Τσακώθηκε και με την κοπέλα του την προηγούμενη μέρα κι ακόμα δεν του είχε ευχηθεί καν.  Η ομάδα του δεν πήγαινε καλά στο πρωτάθλημα, πάλι έχασε.  Ο κολλητός του κανόνισε να πάει διήμερο με τη σχέση του.  Είχε και μέρες να τον δει.  Χάθηκαν από τότε που έμπλεξε με αυτήν.  Ένα «Χρόνια πολλά!!» στον «τοίχο» του κατάφερε να του στείλει όλη μέρα.

Τι γενέθλια κι αυτά.  Σπίτι, μόνος και Netflix.

-Έλα εδώ.

Του φώναξε ο πατέρας του.

Σηκώθηκε με μεγάλη δυσκολία από τον καναπέ και τον ακολούθησε.  Τον βλέπει να κατεβαίνει τις σκάλες και να τον οδηγεί στο υπόγειο.  Ήταν συχνό φαινόμενο να βλέπει τον πατέρα του να κατεβαίνει εκεί κάτω. Δεν έτυχε ξανά να τον πάρει μαζί του εκεί.  Το απέφευγε κι ο ίδιος.  Τι δουλειά είχε σε ένα αχούρι.  «Ελπίζω να μη θέλει να το καθαρίσουμε», σκέφτηκε.

Αντί αυτού τον βλέπει να ανοίγει ένα μπαούλο.  Του φάνηκε να είναι αυτό που κουβάλησε πριν χρόνια στο σπίτι τους ο παππούς του.  Ναι! Αυτό είναι.

Ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά του κάτι σαν ρολόι. Ή μάλλον όχι;  Δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο.  Ίσως να ήταν η ιδέα του, αλλά του φάνηκε να αστράφτει και λίγο.  Μάλλον το καθάριζε συχνά αυτό το μπαούλο. Παράξενο.

-Η ζωή, γιε μου, δεν είναι εύκολο πράγμα.  Είναι γεμάτη αναποδιές.  Γεμάτη διλήμματα. Γεμάτη απογοητεύσεις.  Αλλά είναι και γεμάτη με χαρά.  Γεμάτη με γέλιο.  Γεμάτη με αγάπη.

-Τι μαλακίες μου λες ρε πατέρα;

-Ναι, γεμάτη και με μαλακίες (απάντησε χαμογελώντας).

Δεν είχε όρεξη για κουβέντες ο Άγγελος.  Πόσο μάλλον για κήρυγμα.

-Στη ζωή, γιε μου, πολλά πράγματα μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη.  Η δουλειά σου, οι σχέσεις σου, οι απόψεις σου, οι συνήθειες σου..

-Ομάδα όμως ποτέ!!

-Εννοείται! Την ομάδα μας ποτέ! Για όλα τα άλλα όμως, δεν ξέρεις πώς θα τα φέρει η ζωή.  Μεγάλωσες πλέον γιε μου, ό,τι είχα να σου δώσω σου έδωσα.  Ό,τι είχα να σου μάθω σου έμαθα.  Τώρα είναι η σειρά σου.  Να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.  Να κάνεις λάθη, να πετύχεις πράγματα, να γελάσεις, να κλάψεις.  Δεν πρόκειται ποτέ να σου πω τι να κάνεις.  Εσύ αποφάσιζες κι εσύ θα αποφασίζεις πάλι.  Και όλες αυτές οι αποφάσεις που θα πάρεις, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή σου.  Ένα μόνο θέλω να σου ζητήσω.  Πάντα να παίρνεις αποφάσεις που να ξέρεις ότι θα σε κάνουν καλό και σωστό Άνθρωπο. 

Ο Άγγελος είδε τον πατέρα του να του προσφέρει αυτό που έβγαλε πριν από το μπαούλο.

–Να, όπως αυτή εδώ την πυξίδα.  Δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ την κατεύθυνση που δείχνει.  Πάντα θα δείχνει τον Βορρά.  Έτσι κι εσύ.  Να μην αδικήσεις κανέναν ποτέ. Να είσαι καλός και σωστός Άνθρωπος. Αυτός να είναι ο οδηγός σου στη ζωή σου.  Κάποτε κάποιες αποφάσεις θα σε πάρουν προς άλλη κατεύθυνση.  Μην ανησυχείς, ανθρώπινο είναι.  Φτάνει η πυξίδα σου να σε οδηγήσει ξανά προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κάτι ακούστηκε από πάνω.  Πάλι ο σκύλος του Άγγελου θα έκανε κάποια ζημιά.

-Ποιος την ακούει τη μάνα σου.

Ο πατέρας του Άγγελου έφυγε τρέχοντας να πάει να επιστρέψει το σπίτι στην κανονικότητα, πριν γίνουν αντιληπτές οι ζημιές.  Αυτός έμεινε εκεί μόνος, κρατώντας την πυξίδα.  Την καθάρισε ακόμα μια φορά, την έβαλε στο μπαούλο και το έκλεισε.  Ήταν δική του πλέον.

Στα 30 του, πλέον, ο Άγγελος είχε ήδη τη δική του οικογένεια.  Παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, ακόμα κι αν στα 18 του δεν του είχε ευχηθεί καν.  Πεισματάρα.  Γι αυτό δεν το έβαλε κάτω και τον κέρδισε. 

Είχαν αποκτήσει και το πρώτο τους παιδί!  Σήμερα έγινε δύο χρονών.  Μετά από ένα κουραστικό παιδικό πάρτι γεμάτο φωνές και κλάματα, το σπίτι επιτέλους ηρέμησε.  Ο Άγγελος έφτιαξε τον καφέ του, πήρε τον «Μικρό Πρίγκηπα» από τη βιβλιοθήκη, έβαλε τον γιο του να κάτσει στα γόνατα του και τον ρώτησε:

-Τι άνθρωπος θέλεις να γίνεις;

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: cdn.shopify.com