Καθημερινά, λόγω επαγγέλματος, έρχομαι σε επαφή με έφηβους και νέους ανθρώπους και αφουγκράζομαι τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους, αντιλαμβάνομαι τι τους αρέσει και τι όχι και διαπιστώνω την αμφιταλάντευσή τους ανάμεσα στις παιδικές τους πεποιθήσεις περί ηθικής και στην επιβαλλόμενη ηθική που εκπροσωπούν τα σύγχρονα είδωλα της δυτικότροπης-ηλεκτρονικής μας κοινωνίας. 

Γενικά συνειδητοποιώ ότι οι νέοι γίνονται έρμαια «πλαστικών προτύπων» ή στερούνται εντελώς των προτύπων σε έναν κόσμο, στον οποίο τίποτα δεν μοιάζει να είναι ηθικά υγιές.

Παλαιότερα, πρέπει να παραδεκτώ ότι αισθανόμουν πως οι νέοι δυσκολευόντουσαν να παραδειγματιστούν από έναν καταξιωμένο πνευματικά άνθρωπο, γιατί, ενώ αναγνώριζαν τη σπουδαιότητα του έργου του, ενοχλούνταν από πτυχές της προσωπικότητάς τους, λες και είναι απαραίτητο να ταυτίζεται το έργο με τον δημιουργό του.  Βέβαια απέδιδα αυτή την «ενόχληση» στο νεαρόν της ηλικίας τους.  Σήμερα όμως παρατηρώ ότι οι νέοι, ακόμα και όταν η ηλικία δεν μπορεί να αποτελεί πια για αυτούς ελαφρυντικό, ακολουθούν με πίστη και προσήλωση ανθρώπους που … δεν έχουν να επιδείξουν κανένα έργο.

Αναφέρομαι προφανώς στα «πρότυπα» εκείνα των νέων που προβάλλουν την κενότητα της δικής τους ζωής στα ριάλιτι σόου και στα περιοδικά, που εκθέτουν τα πλαστικά τους κάλλη με κάθε ευκαιρία, που παρουσιάζουν τις πολύ προσωπικές τους στιγμές στο γυαλί, ακόμη και αν αυτές αφορούν τα ίδια τους τα παιδιά, και που εν τέλει πληρώνονται αδρά με αμύθητα ποσά, επειδή χιλιάδες νέων τους ακολουθούν φανατικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και καταβάλλουν προσπάθειες, για να τους μοιάσουν. 

Και αν σας έρχεται αυτή τη στιγμή ένα όνομα στο μυαλό, Κιμ σε μένα το ίδιο!

Είναι πραγματικά λυπηρό να παρατηρείς σήμερα νέους ανθρώπους να προσπαθούν να μοιάσουν ως προς τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής τους εμφάνισης σε τέτοιου είδους «πρότυπα», μόνο και μόνο επειδή αυτά ασκούν επιρροή στα ηλεκτρονικά πλήθη.

Είναι αστείο και ταυτόχρονα υβριστικά απαράδεκτο να ξεπουλάει, να απαρνιέται κανείς τα δικά του, μοναδικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα και να πληρώνει, για να μοιάσει σε ανθρώπους κενούς. 

Αυτό όχι μόνο αλλοιώνει την ταυτότητα του ατόμου, όχι μόνο υποβαθμίζει το ήθος και την αξιοπρέπειά του, αλλά οδηγεί σε κάτι πολύ χειρότερο, στη μαζοποίηση.  Καταλήξαμε έτσι όλοι ομοιόμορφοι σαν πρόβατα κοπαδιού που βελάζουν στους ρυθμούς της φλογέρας του διαδικτύου.

Γίναμε όλοι μαριονέττες και τα νήματα της ζωής μας δεν τα κουνάμε εμείς αλλά οι κάθε λογής influencers που πλουτίζουν πάνω στην πλάτη μας. 

Ταυτίσαμε δυστυχώς τα πρότυπα με την αναξιότητα και δεν παραδειγματιζόμαστε από αυτά, αλλά πιθηκίζουμε απερίσκεπτα. 

Ξεχάσαμε την πραγματική σημασία των προτύπων, ξεχάσαμε πώς να τα αξιοποιούμε και όλο αυτό είναι θλιβερό.  Ξεχάσαμε πως πρότυπο γυναίκας είναι πρωτίστως η μάνα μας και καλύτερα η μάνα αυτού του παιδιού με αυτισμό, αυτού του εφήβου με σύνδρομο Down, αυτού του ενήλικα με ειδικές ανάγκες που, παρά τις αντιξοότητες, αγωνίζεται, επιβιώνει, είναι πανέμορφη και τη λένε Μάγδα, Βίκη, Ελένη και όχι Κιμ. 

Το σημαντικότερο, ξεχάσαμε τον εαυτό μας, την αξία του μυαλού και των χεριών μας που με αυτά πρέπει να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο και όχι να τρέχουμε να φτάσουμε άλλους που βαδίζουν σε λεωφόρους της δικής τους ανυπόστατης δόξας. 

Ξεχάσαμε και χάσαμε…

«Έσιει τζιαι έσιει, κόρη μου», έτσι έλεγε η γιαγιά μου. 

Υπάρχουν πρότυπα και «πρότυπα» λοιπόν. 

Σταματώ εδώ, λόγω θυμού, ντροπής, και συγκίνησης.  Κάτι δικά μου.

«Έσιει τζιαι έσιει».  Ας διαλέξουμε το σωστό!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com