Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Χθες, αν θυμάσαι όπως σου είχα πει, θα πήγαινα στην τελική εξέταση των κινέζικων. Επίσης, όπως πολύ καλά ξέρεις και έμαθες από αυτά που σου έγραψα μέχρι τώρα, δεν μπορεί να περάσει μια μέρα χωρίς να έχω κάνει τουλάχιστον μια χαζομάρα. Τώρα θα μου πεις τι χαζομάρα μπορείς να κάνεις και πόσο μεγάλη μπορεί να είναι για αυτές τις τρεις ώρες που θα φύγεις από το σπίτι σου και θα είσαι απασχολημένη με ένα γραπτό χωρίς να έχεις την δυνατότητα να συναναστραφείς άλλους ανθρώπους; Κι όμως αγαπημένο μου, μην ξεχνάς ότι μιλάμε για μένα, που όλα είναι πιθανά και εφικτά να γίνουν.

Για να μην στα πολυλογώ, ξύπνησα το πρωί βούρτσισα τα δόντια μου, έφαγα το πρωινό μου διάβασα για ακόμη μια φορά τους χαρακτήρες τον κινέζικων μπας κι είχα αφήσει τίποτα πίσω και ξεκίνησα να πάω στο μάθημα. Ναι-ναι ξέρω, όλα βαίνουν καλώς και φυσικώς. Για περίμενε όμως να ακούσεις τη συνέχεια. Καθώς, λοιπόν, πήγαινα στην εξέταση και αφού είχα κάνει τις γνωστές στάσεις για νερό και κατούρημα, βλέπω έναν τύπο από μακριά.

Εδώ, χρειάζεται μια παύση για να αναφερθώ σε μια αρκετά σημαντική λεπτομέρεια: έχω 2 βαθμούς μυωπίας οπότε καταλαβαίνεις πως υπάρχει μια σχετική θολούρα όταν δεν φοράω τα γυαλιά μου και ξέρεις πολύ καλά πως τους φακούς δεν τους προτιμώ. Ο τυπούλης που λες, καθότανε στην είσοδο του κτηρίου πάνω σε κάτι μικρά δίχρωμα καναπεδάκια, πορτοκαλί και μπλε, και είχε απλώσει φυλλάδια, σημειώσεις και τα σχετικά συναφή διαβάζοντας εκεί ήσυχα-ήσυχα.

Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, εμένα μου φάνηκε, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, πως ήταν ο συμμαθητής μου ο Μιχάλης που κάνουμε μαζί κινέζικα. Έτσι με θάρρος και αρκετή θολούρα στο μάτι του φωνάζω από μακριά το κινέζικο όνομα του. Ο τυπούλης φυσικά και δεν κατάλαβε τίποτα αρχικά. Δυστυχώς, όμως ούτε εγώ κατάλαβα κάτι αρχικά έτσι συνέχισα να τον πλησιάζω και να τον φωνάζω στα κινέζικα. Προτού, λοιπόν, καταλάβω τι είχε γίνει ακούω μια φωνούλα να λέει «Συγγνώμη, εν εμένα που μιλάς;» και τότε κάθομαι παγωμένη απέναντι του.  Αφού πλησίασα αρκετά για να είμαι σίγουρη πως έβλεπα καλά είπα στον άνθρωπο συγγνώμη για τη χαζομάρα μου, ρώτησα το όνομά του το οποίο και ξέχασα φυσικά και του ευχήθηκα κάθε επιτυχία στις εξετάσεις του. Μετά από αυτή την περίεργη γνωριμία πήγα να γράψω στο μάθημα όπου εκεί βρήκα και τον Μιχάλη με τους υπόλοιπους και όπου βεβαιώθηκα εντελώς ότι η μυωπία μου είχε αυξηθεί.

Παρόλα αυτά, ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Ότι συνήθως με τις χαζομάρες μου μπορεί να γίνομαι ολίγον ρεζίλι αλλά κερδίζω πολύ παραπάνω πράγματα από το να μην τις έκανα. Κι αν το καλοσκεφτείς αυτό δεν είναι και κάτι, εννοώ μπορεί να συμβεί σε όλους και όχι λίγες φορές όπως είχε συμβεί και τότε στη Θεσσαλονίκη που τα ‘κανα μούσκεμα. Αυτά, όμως μίαν άλλη φορά. Τώρα, δεν προλαβαίνω πρέπει να πάω οφθαλμίατρο, είπαμε μάλλον έχει αυξηθεί. Θα τα πούμε αύριο πάλι και ίσως σου πω τι είχε γίνει προς Θεσσαλονίκη μεριά.

Σε φιλώ,

Γεωργία

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com