Αχ αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Χαζεύω εδώ και λίγη ώρα στο internet και δεν ξέρω πως και γιατί αλλά εμφανίζονται συνεχώς στην οθόνη μου νέα και διαφημίσεις που αφορούν οργάνωση γάμων, οίκους νυφικών, διακόσμησης και όλα τα σχετικά.  Μάλλον επειδή είναι περίοδος εκθέσεων γάμου ή επειδή είναι σελίδες στις οποίες έκανα like 4-5 χρόνια όταν προγραμμάτιζα και ετοίμαζα το δικό μου γάμο.

Βλέποντας λοιπόν αυτές τις διαφημίσεις και συγκεκριμένα τις προτάσεις του οίκου που ενοικίασα το δικό μου νυφικό, έρχεται στο μυαλό μου μια από τις χειρότερες ίσως εμπειρίες που μπορεί να ζήσει μια νύφη.

Σου υπενθυμίζω ότι η διαδικασία επιλογής του νυφικού ήταν σχετικά μια εύκολη διαδικασία μιας και μετά την επίσκεψή μου στις σχετικές εκθέσεις, επέλεξα κάποιους οίκους τους οποίους ήθελα να δω επί τόπου.  Προέκυψαν όμως και δύο άλλοι οι οποίοι με κάλεσαν από μόνοι τους και ξεκίνησα με αυτούς.  Στον πρώτο, παρόλο που δοκίμασα 2-3 επιλογές εν τούτοις από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί τους είχα ήδη απορρίψει! Προχώρησα έτσι στο δεύτερο.  Οκ, τίποτα το ιδιαίτερο, ένας μικρός χώρος με όχι και τόσες πολλές επιλογές.  Στη πορεία όμως ο αριθμός των  επιλογών αυξήθηκε αφού πολλά κομμάτια βρίσκονταν στο υπόγειο ή στον πάνω όροφο.  Μέσα σε αυτά λοιπόν βρήκα το «κατάλληλο», αυτό που πίστευα ότι μου ταίριαζε περισσότερο και αυτό που μόλις το φόρεσα και με είδα στον καθρέφτη χαμογέλασα και είπα «εδώ είμαστε»!

Καλώς ή κακώς δεν έψαξα για κάτι άλλο.  Πήγα απλά μετά από λίγο καιρό για να διευθετήσουμε τη κράτηση και να αφήσω προκαταβολή, έπειτα μου είπαν ότι θα με έπαιρναν τηλέφωνο όταν θα πλησίαζε ο καιρός για μετρήσεις πρόβες κλπ. Το τηλεφώνημα αυτό όμως δεν έγινε ποτέ! Αφού είχαμε μπει στη τελική ευθεία και απέμεναν μόνο μερικές εβδομάδες τους έψαξα εγώ, μου έλεγαν ότι η ιδιοκτήτρια ήταν εκτός Κύπρου και θα με ενημέρωναν όταν θα έφτανε. Τελικά πήγα από μόνη μου και χωρίς ραντεβού, η ιδιοκτήτρια ήταν μέσα και θα με έπαιρναν -λέει- και οι ίδιοι.. Δεν μου είπαν όμως πότε, ίσως μετά το γάμο!!!

Σημειώνω ότι από τον ίδιο οίκο θα παίρναμε και το κοστούμι του άντρα μου.  Σε αυτόν είχαν κάνει μετρήσεις, έγιναν συγκρίσεις μεγεθών, επιλογή σχεδίων και χρωμάτων και αναμέναμε το τελικό αποτέλεσμα.  Σε μένα δεν έγιναν μετρήσεις, κάθε φορά που πήγαινα έβαζα το φόρεμα και λέγαμε τι αλλαγές θα κάνουμε.

Μια βδομάδα πριν από το γάμο πήγα για πρόβα, προσπάθησα να βάλω το φόρεμα αλλά δυσκολευόμουν, μου ήταν στενό, με πίεζε και δεν έκλεινε.. Λέω μήπως το έβαλα λάθος και φωνάζω στην υπάλληλο να με βοηθήσει.  Τι το θελά;  «Πω πω κορίτσι μου, τι έκανες» και απορώ τι να έκανα, τόσο λάθος το έβαλα που το κατέστρεψα; «Πάχυνες, πάχυνες και δεν κλείνει! Δεν ήσουν έτσι όταν σε μέτρησα! Πάχυνες και δεν σου κάνει, βγάλτο, βγάλτο!» Πάγωσα! Τι να κάνω; Να το βγάλω και να φύγω ή να το φτιάξουμε;  Θυμήθηκα όμως ότι δεν με είχαν  μετρήσει προηγουμένως και της το λέω, αυτή όμως συνεχίζει τα δικά της!  Τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να φύγω και να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί!  Ο λόγος που δεν το έκανα νομίζω ήταν επειδή παίρνοντάς το στα χέρια της μετά παραδέχτηκε ότι για κάποιο λόγο στένεψαν καταλάθος το φόρεμα. Δεν αρκεί που έκαναν λάθος και φώναζαν κι από πάνω, ούτε συγγνώμη δεν ζήτησαν. Συμφωνήσαμε ότι θα διόρθωναν το λάθος και θα πήγαινα τη Δευτέρα να το δοκιμάσω κι αν ήταν όλα οκ την Τρίτη ή την Τετάρτη θα το έπαιρνα (ο γάμος θα ήταν το Σάββατο). Τη Δευτέρα όλα καλά έμειναν μόνο κάποιες λεπτομέρειες στο κόντεμα και στο βέλος.  Μέχρι τη Τετάρτη όμως οι λεπτομέρειες αυτές δεν είχαν γίνει, ήθελαν να μου το παραδώσουν τη Παρασκευή πριν από το γάμο αλλά εγώ απαιτούσα να το πάρω τη Πέμπτη. Αν την Παρασκευή δηλαδή υπήρχε κάποιο πρόβλημα τι θα έκανα, πώς θα πήγαινα στο γάμο;;

Πήγαμε λοιπόν τη Πέμπτη να τα πάρουμε… –Εκνευρισμός Νο1–  Βλέπω την υπάλληλο να κάθεται σε μια γωνιά με το νυφικό μου στα χέρια της και ακόμα να ράβει…  αφού το νυφικό δεν ήταν ακόμα έτοιμο είπαμε να αρχίσουμε με το κοστούμι. –Εκνευρισμός Νο2–  Το πουκάμισο που ζητήσαμε δεν υπήρχε στο μέγεθος που θέλαμε κι αποφάσισαν να μας δώσουν μεγαλύτερο ή άλλο σχέδιο το οποίο ήταν και σε άλλο χρώμα.  Συγγνώμη κοπέλα μου αλλά αυτό τώρα μας το λέτε;; Δεν θα έπρεπε να μας ενημερώσετε από πριν; Δεν θα εμφανιστούμε στο γάμο μας με «δανεικό» πουκάμισο! Εννοείται ότι φεύγοντας από εκεί πήγαμε κι αγοράσαμε πουκάμισο! –Εκνευρισμός Νο3– Σακάκι και παντελόνι ήταν από διαφορετικό ύφασμα! Τα πήραμε όμως. Τι να κάναμε;; Η διαφορά ήταν μικρή και νομίζω δεν θα το πρόσεξε κανείς.. –Εκνευρισμός Νο4– Η ζώνη ήταν κτυπημένη σε πολύ εμφανές σημείο και δεν είχαν δεύτερη την ίδια.  Άρα μαζί με το πουκάμισο αγοράσαμε και ζώνη αλλά και παπιγιόν στο τέλος γιατί συγκρίνοντας αυτά που είδαμε με αυτό που μας έδωσαν ήταν πολύ κλασικό. Κάπως έτσι ντύσαμε τον γαμπρό!

Έρχεται τώρα η σειρά της νύφης.  Δεν θα σχολιάσω το ανύπαρκτο «V» που ζήτησα στην πλάτη από τη πρώτη κιόλας πρόβα. Μάλλον ήθελε να με κοροϊδέψει με αυτό που έκανε! Το προσπερνάω όμως γιατί όλα τα υπόλοιπα του φορέματος ήταν οκ! Μου δίνει το μπολερό (μανικάκια για την εκκλησία), τη μπαντάνα για τα μαλλιά και το πέπλο.  Στο πέπλο κάτι δεν μου αρέσει και το ανοίγω να το δω καλύτερα. ΑΙΣΧΟΣ!  Εγώ όχι μόνο δεν θα το φορούσα αλλά αν ήμουν στη θέση της θα ντρεπόμουν στη σκέψη και μόνο να το δώσω στο χάλι που ήταν..!  Για κουνουπιέρα πάντως ίσως να ταίριαζε καλύτερα! Μην σου πω όμως ότι με τόσες τρύπες που είχε ούτε για αυτό δεν θα έκανε! Ήταν τάχα διακοσμημένο με διαμαντάκια, ούτε ένα δεν είχε!  Διακοσμημένο ήταν ναι αλλά με κόμπους, τρύπες, πιασίματα και πεταμένες παγετούλες που προσπαθούσαν να καλύψουν κάποια σκισίματα.  Αρνήθηκα να το πάρω και ζήτησα να μου το αλλάξουν αλλά δεν είχαν λέει, αυτό ήταν κι άμα μου άρεσε!  Άρχισα να εκνευρίζομαι για τα καλά! Τι εννοεί κι άμα μου αρέσει;; Όταν έκανα τις επιλογές μου υπήρχε τώρα πού είναι;  Και δανεισμένα να ήταν δεν ήταν μέρος της δουλειάς τους να φροντίσουν να έχουν αυτό που ζήτησα;  –Εκνευρισμός Νο5- Αυτό που ζήτησα το είχαν δώσει σε μια κοπέλα που θα παντρευόταν 2 εβδομάδες αργότερα αλλά ήθελα να έχει από νωρίς τα πράγματα στο σπίτι της.  Μα θα μας τρελάνουν;  Είμαι παραμονή του γάμου το ένα λάθος τους μετά το άλλο και να μου λέει ότι το έδωσε για γάμο που θα γινόταν 2 εβδομάδες μετά;

Στα πολλά ζητήσαμε να μας τα ετοιμάσουν να φύγουμε γιατί δεν άντεχα άλλο.  Το πέπλο θα το έπαιρνα για κάθε ενδεχόμενο αλλά μάλλον δεν θα το χρησιμοποιούσα.  Κάπου εκεί έρχεται και το αποκορύφωμα.. Για να πάρουμε τα πράγματα έπρεπε να εξοφλήσουμε πρώτα ολόκληρο το ποσό.  Συγγνώμη αλλά αυτό δεν μας το είπατε ποτέ!  Κι έπειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία απαιτείται προπληρωμή και εξόφληση όλου του ποσού; Εκτός αυτού, δεν μιλάμε για €100-€200 αλλά για χιλιάδες, θα τα πληρώναμε μετά το γάμο κατά την επιστροφή του φορέματος όπως γίνεται και με όλους τους υπόλοιπους οίκους (φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και σήμερα).  Ήταν ανένδοτη.  Για να δεχτεί κάτι τέτοιο ήθελε να παρουσιάσουμε χαρτί από δικηγόρο και υπό όρους.  Ήμασταν ενάμισι μέρα πριν από το γάμο και ήμασταν στην ουσία χωρίς νυφικό και κοστούμι.  Ζητούσα επανειλημμένα να μιλήσω με την ιδιοκτήτρια αλλά αυτή έλειπε στο εξωτερικό μιας και έχει οίκους και σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Την πήρα 1 000 000 τηλέφωνα χωρίς καμία ανταπόκριση.  Η συμπεριφορά των 2 κοπέλων εκεί ήταν επιεικώς απαράδεκτη, ήταν άθλια, λες και δεν συνέβαινε τίποτα, πραγματικά στο κόσμο τους! Εγώ φώναζα, έκλαιγα και έλεγα ότι δεν ήθελα τίποτα.  Βγήκα έξω και φώναζα στους δικούς μου να φύγουμε.  Είχα και δεν είχα χρόνο να βρω κάτι άλλο από αλλού, δεν χωρούσαν πλέον ιδιαίτερες απαιτήσεις. Τα παρανυμφάκια είχαν όλα τα απαραίτητα γιατί φρόντισα εγώ η ίδια από πριν γι’ αυτά, κοστούμι σαφώς και θα βρίσκαμε πιο εύκολα ενώ εγώ θα έπαιρνα απλά ότι θα ήταν άμεσα διαθέσιμο.

Ο άντρας μου, η μητέρα και η νονά μου προσπάθησαν να με κάνουν να ηρεμήσω και να λογικευτώ.  Ήταν κοντά στις 6 το απόγευμα που θα πηγαίναμε τέτοια ώρα να βρούμε νυφικό; Η μητέρα μου είχε ήδη ειδοποιήσει τον πατέρα και την αδερφή μου για να ’ρθουν να  φέρουν τα χρήματα.  Τότε ο άντρας μου, μου θύμισε ότι είχαμε μαζί μας τα χρήματα που προορίζονταν για το ταξίδι που θα ακολουθούσε μετά το γάμο.  Μπορούσαμε να τα δώσουμε αυτά τώρα και να πηγαίναμε την επόμενη μέρα για το ταξίδι.

Καθαρά και μόνο για λόγους εγωισμού δεν ήθελα να το κάνω αυτό.  Πραγματικά ήθελα να φύγω και να ψάξω αλλού αν και η αλήθεια αυτό με άγχωνε πάαρα πολύ!  Προσπαθώ να κάνω εικόνα τις αντιδράσεις της οποιασδήποτε που θα της έλεγα ότι παντρευόμουν το Σάββατο και δεν είχα ακόμη νυφικό! Σίγουρα δεν θα με περνούσαν στα σοβαρά!

Το άγχος μάλλον ήταν και ο λόγος που υπέκυψα. Πληρώσαμε με τα χρήματα του ταξιδιού πήραμε τα πράγματά μας και φύγαμε. Απόδειξη σιγά μην μας έδιναν! Όσο για το πέπλο το επιστρέψαμε την Παρασκευή και μας επέστρεψαν κι αυτοί ένα μικρό ποσό. Κι εννοείται ότι δεν θα πήγαινα στην εκκλησία χωρίς πέπλο. Ευτυχώς, η κοπέλα που σχεδίασε και έφτιαξε το φόρεμα της αδερφής μου θέλησε να μας βοηθήσει και την ίδια κιόλας μέρα μου έφτιαξε καινούριο. Δεν είχε στρας, ούτε άλλες λεπτομέρειες, ήταν εξάλλου ένα υπέροχο λαμπερό ύφασμα που δεν τα είχε ούτε ανάγκη.

Το νυφικό σκεφτόμουν αν έπρεπε ή όχι να το επιστρέψω. Όλοι μου έλεγαν αφού το πλήρωσες κράτα το, είναι δικό σου και η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόμουν.. Το κράτησα για μερικές βδομάδες αλλά τελικά πήγε η μαμά μου και το επέστρεψε, εγώ δεν ήθελα ούτε απ’ έξω να περάσω.

Ουφ! Τι το θελα τώρα να τα θυμηθώ όλα αυτά;  Εκνευρίστηκα στη θύμησή τους και μόνο..!  πραγματικά εύχομαι να μην συμβεί σε κανένα κορίτσι κάτι παρόμοιο..  Ανυπομονούμε όλες γι’ αυτές τις στιγμές κι είναι κρίμα να χαλιόμαστε εξ αιτίας αυτών που δεν ξέρουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.  Όταν συμβαίνει είναι τραγικό!  Τώρα που το λέω ίσως να είναι και λιγάκι αστείο, «νύφη ψάχνει για νυφικό μια μέρα πριν από το γάμο της».  Δεν πειράζει όμως έτσι έχω κάτι ξεχωριστό να λέω για το γάμο μου!!

Και θα κλείσω όπως άρχισα…

Αχ αγαπημένο μου ημερολόγιο, πόσο χαίρομαι που είσαι πάντα πρόθυμο να ακούς τις σκέψεις μου γκρίνιες κι όλα τα σχετικά!!

Σ’ ευχαριστώ και σε φιλώ,

Χρυσοβαλάντη

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com