Το ξέρω! Τα είχες μέσα σου.. τα μεγάλωσες… τα έβλεπες κάθε μέρα να μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ. Ξαφνικά ξύπνησες μια μέρα και διαπίστωσες πως μεγάλωσαν..Ώρα για παιδικό σταθμό. Παιδικό σταθμό; Τα παιδιά μου; Τα δικά μου; Θα μπορέσουν να προσαρμοστούν; Θα τα αγαπούν; Θα τα φροντίζουν; Θα τα καταλαβαίνουν; Κανείς σαν τη μανούλα. Κι όμως να το..η μεγάλη μέρα πλησιάζει..η προετοιμασία έχει γίνει από καιρό. Μεγαλώσατε πια. Είναι καιρός για σχολείο! Χαρούμενα αυτά! Ναι!! Που να ήξεραν τις έγνοιες της μάνας; Ενθουσιασμός η μαμά ( μα πίσω απ αυτόν ο φόβος)!

Ιώσεις, φροντίδα, ανασφάλεια, φαγητό, φιλίες..όλες οι ιδέες να περιτριγυρίζουν το μυαλό. Ανεβαίνεις τα σκαλάκια για την είσοδο τους στο σχολείο..κόμπος στο στομάχι..φτερούγισμα  η καρδιά..το κόλπο είναι να μην πιάσουν το φοβισμένο σου παλμό.. αλλά να πιάσουν τον «ψεύτικο παλμό» του ενθουσιασμού και της χαράς σου…να ανοίξεις την αγκαλιά σου αυτή τη φορά για να τρέξουν μακριά σου και όχι για να καταπιαστούν επάνω…άλλα παιδάκια τα καταφέρνουν εύκολα..άλλα πιο δύσκολα…είναι πια τόσο προκλητική η αγκαλιά της μαμάς, τόσο ζεστή..μυρίζει τόσο μανούλα..και ξάφνου βλέπουν την αυλή…παιχνίδια, τσουλήθρες…παιδικές φωνές…προβληματίζονται.

Να τρέξω; Να παίξω; Και αν φύγω..και αν φύγει η μαμά;…και με παρότρυνση της μαμάς… «πήγαινε αγάπη μου, κοίτα πόσες δασκάλες..πόσα παιχνίδια»..και μέσα σου να λιώνεις…μείνε λίγο ακόμα…

Φεύγεις τα αφήνεις…γυρίζεις στη δουλειά …δε  μπορείς να ηρεμήσεις…τι κάνουν τώρα, πως είναι… «άρρωστη» η Κύπρια και Ελληνίδα μάνα..μα και κάθε μάνα… η μανιακή με τον έλεγχο…και είναι εκεί που η λογική σου λέει προχώρα.. θα κοινωνικοποιηθούν, θα ανεξαρτητοποιηθούν, θα ωριμάσουν.. είναι εκεί που σου λέει η λογική.. χρειάζεσαι και συ χρόνο για σένα για τον εαυτό σου και είναι αυτό το συναίσθημα το μοναδικό, το αναντικατάστατο, το υπέρτατο…το μόνιμο αγκάθι και η διαρκής έγνοια για το παιδί σου που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις..

Δάσκαλοι, διεύθυνση, προσωπικό σε διαβεβαιώνουν..θα συνηθίσει. Κι συ το εύχεσαι και προσεύχεσαι γ αυτά..να’ ναι καλά..να περνούν καλά..να τα νοιάζονται.. και περνάνε οι μέρες και τα χρόνια και όλα περνούν όμορφα και άσχημα και καλά και κακά, γιατί η ζωή έτσι είναι με τα εύκολα και με τα δύσκολα, τις προσαρμογές της και τις αλλαγές της και τα παιδάκια είναι κι αυτά μέρος αυτού του συστήματος και οι αυριανοί πολίτες αυτής της κοινωνίας που με τη σειρά τους εντάσσονται σιγά σιγά..

Γινόμαστε μάνες και καταλαβαίνουμε σιγά σιγά τα άγχη και τις ανησυχίες των γονιών μας..τους δικαιώνουμε για όλα όσα τότε  μας φαινόντουσαν υπερβολικά.. καμιά φορά καλός γονιός είναι αυτός που κρύβει το φόβο του, το άγχος του και τις ανασφάλειες του καλά, ώστε να μεταδώσει τα εφόδια του θάρρους, της τόλμης, της ανεξαρτητοποίησης των παιδιών του. Ο στόχος είναι να μεταφέρουμε στα παιδιά μας το αντίθετο αυτό που αισθανόμαστε αν αυτό θα του στοιχίσει στην οποιαδήποτε προσαρμογή του..

Προσπάθησε μονίμως να τηρείς τις υποσχέσεις σου απέναντι στο παιδί σου γιατί αν καταφέρεις να του μεταδώσεις την ασφάλεια του «αγάπη μου μείνε λίγο στο σχολείο και θα γυρίσει η μανούλα να σε πάρει σύντομα», και αν πιστέψει σε αυτό θα νιώθει πιο σίγουρο για τον εαυτό του και θα ενταχθεί ομαλότερα…Απομακρύνσου σταδιακά, άστο ελεύθερο όσο κι αν θες να τρέξεις κοντά του..

Ήρθε η ώρα να ανοίξει τα φτερά του..που σιγά σιγά εσύ του έχτισες…ακριβώς για να έρθει η στιγμή να το αφήσεις να πετάξει ελεύθερο…

Καλή προσαρμογή σε όλα τα παιδάκια και όλες τις μανούλες…καθένας με το χρόνο του.. οι μανούλες το χρειάζονται περισσότερο.. πιστώστε τις γι αυτό…είναι διπλάσιο το άγχος που κουβαλούν και πολλαπλές οι έγνοιες..

Καλή Σχολική Χρονιά σε όλους!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com