Εμείς δεν χρειαζόμαστε προλόγους, μπαίνω κατευθείαν στο θέμα. Γιατί μένεις εδώ; Σε ρωτάω. Μου λες κάτι βλακείες περί ουδετερότητας, που ούτε εσύ ο ίδιος δεν πιστεύεις. Δεν έχεις τα κότσια να πεις αυτά που θες και νιώθεις έστω για μια φορά. Ποτέ δεν τα είχες. Σαν μια δύναμη να σε σπρώχνει προς τα πίσω. Ταυτόχρονα όμως ένας τεράστιος μαγνήτης να σε τραβάει προς την αφετηρία. Ξανά πάλι από την αρχή. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα τους εγωισμούς, τους τσακωμούς, το ποιος θα βγει στο τέλος από πάνω, τις γκρίνιες, τις ιδιοτροπίες σου.

Γιατί ενώ ξέρουμε και οι δύο τι θέλουμε δεν μπορούμε να κάνουμε το περιβόητο βήμα για να πάμε παρακάτω; Η ζήλια, ο εκνευρισμός όταν με ακούς και σε ακούω να λέμε για άλλα πρόσωπα, ο θυμός και η ξινίλα που πρωταγωνιστούν στα πρόσωπα μας. Αυτά δεν έχω καταλάβει ακόμα. Από μια λες και είμαστε σε σχέση. Καθημερινά μηνύματα, κλήσεις, ζήλιες, διεκδικήσεις και από την άλλη σαν να είμαστε δύο ξένοι. Με σκοτώνει η τόση τυπικότητα. Σαν να γνωριζόμαστε τώρα ξανά από την αρχή, χωρίς όμως να μπορούμε να ξεχνάμε το παρελθόν -ξέρεις-. 

Οι περισσότεροι λένε ότι είμαστε ο ένας για τον άλλον απωθημένο. Ίσως, κάνεις δεν ξέρει. Γιατί όμως μένουμε εδώ; Γιατί δεν προχωράς; Εξάλλου έχεις τόσες ευκαιρίες. Παραμένουν οι ψυχές μας κολλημένες σε εκείνο που δεν καταφέραμε να κάνουμε και ίσως προσπαθούμε τώρα. Είχαμε και οι δυο τόσες ευκαιρίες να πάμε παρακάτω που ποτέ δεν τις αρπάξαμε. Δεν ξέρω. Ίσως δεν θέλαμε, δεν τολμούσαμε, δεν τα καταφέραμε. 

Μπαινοβγαίνεις στη ζωή μου με ένα θράσος λες και είναι κέντρο διερχόμενων. Με εκνευρίζει το γεγονός ότι δεν ξεκαθαρίζεις τη θέση σου. Μου λες κάτι…. τρέλες περί ανέμων και υδάτων. Αφήνεις υπονοούμενα να αιωρούνται. Ρίχνεις άδεια, για να πάρεις γεμάτα. Δεν θέλεις να εκφραστείς, για να μην χάσεις λίγο από τον εγωισμό σου. Θέλεις να παραμένεις στα μάτια μου ψηλά. Έχεις την εικόνα του εαυτού σου, πιο ψιλά από τα θέλω σου -ψωνάρα-.

Έχουμε την τάση να ρίχνουμε το μπαλάκι ο ένας στον άλλον λες και θα αλλάξει κάτι. Γνώριμη αυτή η άγνωστη αντίδραση σου κάθε φορά. Αρχίζω να ξενερώνω. Κυριολεκτικά αυτό που γίνεται μαζί σου είναι αυτό που λέμε όλα ή τίποτα. 

Μήπως όμως, ήρθε ο καιρός να ξεχαστούμε, με την ελπίδα να πάμε παρακάτω. Βαρέθηκα, κουράστηκα, αγανάκτησα, σχεδόν ξενέρωσα.  Κάθε φορά, προσπαθείς να καταστρέψεις τις ωραιότερες μου στιγμές που ζω χωρίς εσένα. Δεν παν να’ ναι τηλεφωνήματα, μηνύματα, παράπονα, εκνευρισμοί (σαν την χήρα στο κρεβάτι που λέει ο λόγος) εσύ εκεί να προσπαθείς να χαλάσεις την κάθε στιγμή μου. 

Μου λες κάτι κουβέντες ώρες-ώρες που απλά ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι ΠΑΙΖΕΙΣ το ΑΝΤΡΑΚΙ, ούτε καν τον άντρα. Έλεος. Στη πραγματικότητα κάνεις σαν γυναικούλα με το να με κατηγορείς και να κάνεις παράπονα.

Αλλά ναι καλέ ξέχασα, για όλα εγώ φταίω. Φταίω για την ουδετερότητα σου. Φταίω για την βλακεία και την ηλιθιότητα που σε δέρνει. Φταίω για την ανωριμότητα και την αναποφασιστικότητα σου. Φταίω για τη ζωή που λες ότι ταχα σου στερώ. Μόνος σου στερείς πράγματα στον εαυτό σου, γιατί δήθεν δεν θες, δήθεν σου αρέσει, δήθεν δήθεν δήθεν όλες σου οι πράξεις δήθεν. Για εκείνο που φταίω όντως είναι που δεν σε έστειλα από εκεί που ήρθες εδώ και καιρό. 

Παίζεις μπάλα με τα συναισθήματα μου. Το μόνο που καταφέρνεις όμως είναι να με ξενερώνεις. Πόσο εγωιστής μπορεί να είσαι βρε παιδί μου;  Κάνεις κάτι καλό και αμέσως το διαλύεις με τη συμπεριφορά σου. Βάζεις και κάτι μπηχτές για στορι που δήθεν αγοράζεις και πουλάς σιωπηλά μέχρι να πάρει ο καθένας αυτό που του αξίζει -εεε και χει ρε-. Εδώ σε ρωτάω. Σε εσένα τι αξίζει; Που έμαθες να παίζεις με τα συναισθήματα των ανθρώπων λες και είναι ρουλέτα. Που μπαινοβγαίνεις στη ζωή μου καταστρέφοντας κάθε φορά τα πάντα. Που βάζεις το εγώ σου πάνω από τα θέλω και τα αισθήματα σου. Η αλήθεια το όσκαρ αχαριστίας και ηλιθιότητας το έχεις ήδη στο τσεπάκι σου. Άρα τώρα πάμε δυναμικά με πάθος για να πάρεις το όσκαρ του Μ***κα. 

Πληγώθηκε το εγώ σου και τώρα προσπαθείς με τις μπηχτές να με λυγίσεις. Όχι αγάπη μου κάνεις μεγάλο λάθος. Να δω τι θα κάνεις όταν θα σου τελειώσουν οι μπηχτές. Αργά ή γρήγορα εδώ θα είσαι πάλι. Σαν να σε βλέπω. «Μετανιωμένος» να έρχεσαι ξανά. Κωμωδία θα δούμε πάλι. Ξενέρωσα πλέον φτάνει. Νομίζεις μπορείς να με κοροϊδεύεις -αααα ρε καημένε-, πουλώντας φιλίες και στιγμές μαζί σου. Βάλε το μυαλό στο κεφάλι σου, ωρίμασε, σκέψου, μεγάλωσε και τότε ξανά μιλάμε. Εγώ ένα ξέρω. Ότι συγχωρείται, επαναλαμβάνεται. Συγχώρεσα πολλά. Φτάνει. Θυμάσαι που σε είχα ψηλά; Καλή προσγείωση. Πάρε τα κουβαδάκια σου κι σ’ άλλη παραλία. Καλή τύχη σε ότι κι αν κάνεις. 

Αποστολέας: γνωστός, από επιλογή ανώνυμος

Παραλήπτης: άγνωστος (ίσως όχι και τόσο άγνωστος). 

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: e3.365dm.com