Αυτά τα benefits, να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν τα πολυκαταλαβαίνω.  Το μόνο που συνειδητοποιώ είναι ότι αυτά συνέβαιναν ανέκαθεν, απλά τώρα, επειδή γίναμε ξάφνου γλωσσομαθείς και πολυπολιτισμικοί είπαμε ότι «ο κουμπάρος την κουμπάρα…» δεν αρμόζει στην «κουλτούρα» μας, γι’ αυτό και το αντικαταστήσαμε με ένα χολιγουντιανό ευφυολόγημα, «friends with benefits».

Επίτρεψέ μου λοιπόν, αγαπημένο μου μελισσάκι, να σου διευκρινίσω τι εννοώ με τον όρο «προνομιούχοι φίλοι». 

Οι περισσότεροι από μας, μιας και μιλάμε για τους νέους ανθρώπους, κάπου εκεί στα τριάντα , βάλε στα τριανταπέντε τους χρόνια, έχουν ήδη αποκατασταθεί επαγγελματικά, έχουν συγκροτήσει την οικογένειά τους, έχουν παιδιά, μία στέγη πάνω από το κεφάλι τους, πολλές υποχρεώσεις και ένα βαρυφορτωμένο πρόγραμμα σε καθημερινό επίπεδο. 

Η πίεση είναι μεγάλη, το ίδιο και η κούραση, μιας και οι απαιτήσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής είναι τόσες και τέτοιες που δεν μας αφήνουν εύκολα χρονικό περιθώριο, για να κρατήσουμε ζωντανές τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.  Με λίγα λόγια, οι φιλικές μας σχέσεις περιθωριοποιήθηκαν εξ ανάγκης σαν άλλοι στρατιώτες που υποχώρησαν μπροστά στην υπεροχή ενός αδυσώπητου εχθρού που ακούει στο όνομα «ΡΟΥΤΙΝΑ». 

Προς Θεού, δεν εγκαταλείψαμε τους φίλους μας.  Μόνο που βάλαμε τη φιλία μας στον αναπνευστήρα ή καλύτερα, επειδή ασχολείσαι τώρα τελευταία με τα masterchef, τη διατηρούμε σε βαθιά κατάψυξη. 

Έστω και έτσι, αυτά τα «παγάκια» που κρατιούνται στη ζωή, αυτοί ακριβώς είναι οι προνομιούχοι μας φίλοι.  Αυτοί που έχεις αποστηθίσει τον αριθμό του τηλεφώνου τους (γροθιά στην τεχνολογία), αυτοί που ξέρεις πότε έχουν τα γενέθλιά τους και τα γενέθλια των παιδιών τους, αυτοί που ζουν πολύ κοντά σου ή και μακριά, που κάνουν τα ίδια ή εντελώς διαφορετικά πράγματα από εσένα, αυτοί που στεναχωριούνται ή χαίρονται, αλλά δεν έχουν πάντα τον χρόνο να στο πουν και δεν χρειάζεται πολλές φορές, γιατί ξέρεις ότι και εκείνοι βιώνουν κάτι αντίστοιχο.  Αυτοί που πασχίζεις να βρεθείτε δύο τρεις φορές τον μήνα για έναν καφέ, αυτοί με τους οποίους επικοινωνείς μέσω viber ή messenger (αχ, αν είναι δυνατό). 

Αυτοί που τους σκέφτεσαι, όταν δεις τις εκπτώσεις ή τις προσφορές για ρούχα και κουζινικά.  Αυτοί που ανταλλάζετε συνταγές, όταν τυχαία βρεθείτε στο σουπερμάρκετ, στο κομμωτήριο με τη βαφή στο μαλλί ή στον παιχνιδότοπο μέσα στις τσιριξιές των παιδιών.  Αυτοί που τους πεθυμάς, μα δεν τους το λες, γιατί το ξέρουν, αυτοί που αναβάλλουν τη συνάντηση μαζί σου, μα δεν πειράζει, γιατί είναι άρρωστο το παιδί.  Αυτοί που θα σου πουν αλήθεια (πάχυνες, ξίνισες, γέρασες και πάλι από την αρχή), που θα σε κρίνουν για το καλό σου, που θα σε στεναχωρήσουν, μα θα περάσει. Αυτοί που θέλεις να τους αφιερώσεις πολλά από τα «θα» της ζωής σου.

Αυτοί που σε ξέρουν και από την καλή και από την ανάποδη και πάλι είναι εκεί, αυτοί που μαζί τους κάθε διαδρομή είναι μικρή, γιατί η κουβέντα σας δεν τελειώνει ποτέ.  Αυτοί που κάποτε υπήρξαν και πάντοτε θα μένουν κομμάτι της καρδιάς σου.  Αυτοί! 

Προς Θεού, δεν εγκαταλείψαμε τους φίλους μας.  Πώς άλλωστε;  Μόνο που έχουν καθίσει στην τρίτη, τέταρτη σειρά του «αμφιθεάτρου».  Η θέα εξακολουθεί να είναι ωραία.  Οι φίλοι μας πήραν «προαγωγή», έγιναν στη συνείδησή μας «προνομιούχοι». 

Και είναι ακριβώς προνομιούχοι, επειδή δε χρειάζεται να τους το εξηγήσεις.  Ξέρουν αυτοί.  Θα καταλάβουν.