Πότε;

Πότε θα σεβαστούμε αυτά τα άτομα; Πότε η κοινωνία και η πολιτεία θα δείξει τον ανάλογο σεβασμό σε άτομα με αναπηρίες; Δεν είναι άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού.

Δρόμοι χωρίς πεζοδρόμια. Πεζοδρόμια χωρίς ράμπες. Πεζοδρόμια γεμάτα από τραπεζάκια για να πίνουμε τον καφέ μας. Παραλίες χωρίς πρόσβαση σε άτομα με αναπηρίες, αλλά πρόσβαση για όλους τους άλλους.

Δεν ήθελε να γεννηθεί έτσι. Δεν ήθελε να του συμβεί στα 20 στα 30 στα 40. Δεν ήθελε. Αλλά ήταν ένας άτυχος μα συνάμα τυχερός. Άτυχος, γιατί εμείς οι υπόλοιποι του δυσκολεύουμε την ζωή σε απλά πρακτικά και καθημερινά ζητήματα. Όπως για παράδειγμα το να βρει εύκολα χώρο να παρκάρει. Διότι ο έξυπνος παρόλο που είδε ότι το πάρκινγκ είχε την ειδική σήμανση σκέφτηκε «είναι δυνατό να έρθει κάποιος τώρα; Δεν θα κάτσω πολύ» ή «σιγά μην παρκάρω 100 μέτρα παρακάτω, βαριέμαι να περπατώ». Ναι, φίλε μου, βαριέσαι να περπατάς. Κάποιος όμως δεν βαριέται, απλά δεν μπορεί.

d193ppza2qrruo.cloudfront.net

Είναι και τυχερός. Γιατί, κατά την γνώμη μου πάντα, τα περισσότερα άτομα που γνώρισα έχουν ζωγραφισμένο κάτι διαφορετικό στο πρόσωπο τους. Αυτοί που είπαν ότι αυτή είναι η ζωή μου και πρέπει να την απολαύσω έχουν το κάτι διαφορετικό στο βλέμμα τους. Δεν ξέρω γιατί ή πώς να το εξηγήσω αλλά μου φαίνονται πιο ζωντανοί. Ότι απολαμβάνουν τα μικρά-μικρά της ζωής περισσότερο από άλλους που τα θεωρούν δεδομένα. Γελούν πιο αληθινά, κλαίνε για πραγματικά προβλήματα.

Γιατί τα θεωρούμε δεδομένα. Δεδομένο ότι θα μπορείς να σκύψεις να πάρεις το ποτήρι σου από το τραπέζι. Δεδομένο ότι θα μπορείς να περπατήσεις να πας μέχρι την τουαλέτα. Δεδομένο ότι θα πας στην τουαλέτα μόνος σου. «Μέχρι κι ο βασιλιάς πάει μόνος του εκεί» λέει μια παροιμία. Κάποιοι ενώ θα ήθελαν να είναι «βασιλιάδες», δεν έχουν καν την επιλογή. Δεδομένο ότι θα φας, ότι θα πιεις, ότι θα μπορείς να γυρίσεις στο κρεβάτι το βράδυ.

theconversation.com

Κι αν νομίζεις ότι δεν βλέπουν τα περίεργα βλέμματα κάνεις λάθος. Και τα αδιάκριτα βλέμματα τα βλέπουν, αλλά και αυτά που πάνε να το παίξουν ότι δεν δίνουν σημασία για να μην τους κάνουν να νοιώσουν άβολα. Ούτε να τους βλέπεις με λύπηση θέλουν. Δεν θέλουν να τους λυπάσαι.

Αλλά ποιοι είμαστε κι εμείς να μιλάμε εκ του ασφαλούς; Πόσοι είμαστε εμείς, και πρέπει να βάλουμε όλοι τους εαυτούς μας μέσα, που το παίζουμε ότι νοιαζόμαστε, ότι προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση, αλλά στην ουσία τι; Τι κάνουμε; Τίποτα.

Μα και η πολιτεία τους αφήνει παραγκωνισμένους. Έχουν γίνει πολλά αλλά δεν είναι αρκετά. Όπως προαναφέρθηκα πεζοδρόμια χωρίς προσβάσεις ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια. Θέσεις πάρκινγκ που κανείς δεν σέβεται. Επίσης, τα άτομα αυτά θέλουν να διασκεδάσουν. Πόσα μπαρ, κλαμπ γνωρίζεις που θα μπορούσε ένα άτομο με αναπηρία να περάσει το βράδυ του;

Στη ζωή δεν έχει ωραιότερο πράγμα από το να προσφέρεις και να βοηθάς. Το συναίσθημα της προσφοράς σε συνάνθρωπο είναι ανεκτίμητο.

myfamilyourneeds.co.uk

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: inclusivecitymaker.com