Τι να πρωτοπείς, που περιπλέκουμε τους εαυτούς μας με προκαταλήψεις σχετικά με το τι είναι όμορφο, τι είναι καλό, προσιτό, ωραίο και ευπαρουσίαστο.

Τι μας ωθεί να περιγράψουμε το όμορφο και τι το άσχημο; Τι καθορίζει την εύνοια και το συναίσθημα μας για κάποιο πρόσωπο, είτε για κάποιο αντικείμενο; Δεν είμαι ούτε κανένας ειδικός επί του θέματος, ούτε κανένας κατά φαντασία παντογνώστης. Το τι είμαι και το τι δεν είμαι, μόνο στην ποίηση θα το βρεις. Είμαι ένας νέος ολωσδιόλου “κανονικός” άνθρωπος, τόσο πολύ, που αν με έγραφαν σαν ποίημα, θα ήμουν ένα βαθυστόχαστο τετράστιχο.

Τέλοσπαντων, όσον αφορά την ετυμολογία της λέξης όμορφο, ορίζεται ως αυτό που έχει τέλεια μορφή, τέλειες καμπύλες (ο – μορφο). Ενώ το άσχημο ορίζεται ετυμολογικά ως αυτό που δεν έχει σχήμα (α – σχημο). Έτσι λοιπόν και εμείς, κάθε μέρα που συναντάμε και κάτι καινούριο, το χαρακτηρίζουμε μέσω της τελειότητας του σχήματος του, της μορφής του. Όπως λόγου χάρη ένα πρόσωπο που συναντάμε, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε διάφορα χαρακτηριστικά του για να δώσουμε έναν ορισμό του για τα μάτια μας, αν είναι όμορφο ή άτομο και ούτω καθ’ εξής.

Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ.

Τζορτζ Όργουελ

Για κοίταξε τι κόσμο δημιουργούμε. Βλέπουμε τα πάντα με “μισό μάτι” επειδή μας συμφέρει να τα δούμε έτσι. Επειδή ζηλέψαμε, επειδή μισήσαμε, επειδή διαφέρουν από εμάς, επειδή δεν είναι “κοινωνικοί”, επειδή δεν είναι σαν εμάς.

Είμαστε πλέον τα έρμαια της κοινωνίας;  Ή είναι όλοι οι άνθρωποι άσχημοι; Ή είναι μάλλον όμορφοι μόνο σ’αυτούς που μπορούν να το δουν;

Ένα πράμα ξέρω μόνο: αυτός που μας έπλασε τα κάνει όλα με τελειότητα. Το “είναι” μας γεννιέται όμορφο, μα στην πορεία χανόμαστε. Είναι από επιλογή; Είμαστε εμείς; Είναι η ανταγωνιστική μας ζούγκλα; Πάντως το ερώτημα που δημιουργείται είναι: Πως από όμορφοι γινόμαστε ατελείς και άσχημοι;

Τα κακά νέα είναι πως τα πάντα αντανακλώνται. Τα πάντα είναι καθρέφτης. Σαν μικροί Ντόριαν Γκρέι είμαστε. Γινόμαστε τόσο επιφανειακοί και ρηχοί απέναντι στο “άσχημο”. Το δαιμονοποιούμε. Όσο ήμασταν παιδιά, η αθωότητα και ανιδιοτέλεια μας, ήταν ο τρόπος που βλέπαμε τον κόσμο. Μα τώρα, μες τον ιδιοτελή για εμάς κόσμο, μες την υποκρισία και το ψέμα δεν αντέχουμε ούτε τους εαυτούς μας. Κρίνουμε και ορίζουμε το “ασχημο” είτε εξωτερικά, είτε εσωτερικά, το διώκουμε σχεδόν ποινικά σαν δικαστές χωρίς να γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό. Γιατί είναι άσχημο, αν είναι, ποιοι είναι οι λόγοι της ασχήμιας του. Τις περισσότερες φορές γίνεται με μίσος λόγω της ζήλιας μας, που δυσκολευομαστε να παραδεχτούμε ότι μας ελέγχει.

Μα στην τελική, αυτά που βλέπουμε στους άλλους αντανακλάται πίσω σε εμάς. Μόνον εάν κοιτάξουμε στα μάτια του άλλου, το όργανο της ψυχής του ίσως και να καταλαβουμε πολλά για αυτόν, ίσως μας σπάσει σε κομμάτια. Μα τα μάτια είναι για τους “ρομαντικούς”, για τους ποιητές.

Εμείς τώρα, το 2020, τι κάνουμε για να γίνουμε όμορφοι; Πλαστικές θα μου πεις! Αντε γειά θα σου πω! Ο εσωτερικός μας κόσμος θέλει ακατάπαυστη δουλειά, και αν γίνεται και μια όμορφη δουλεία. Πρέπει να πολεμήσουμε για την μοναδικότητά μας, για την ομορφιά μας, γιατί όλοι κρύβουμε ομορφιά. Ελπίζω φίλοι μου, να αποφεύγετε τους καθρέφτες, και να μην αφήσετε ποτέ και κανέναν να σας πει ότι είστε “άσχημοι”. Αγαπάτε τους εαυτούς σας, αγαπάτε τα “άσχημα”, αγαπάτε τα “όμορφα”. Εύχομαι να έχετε μια πανέμορφη μέρα όσο εσείς ?

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: shortlist.com