Τι Χριστούγεννα, τι Πάσχα; Με το άκουσμα και μόνο αυτών των μεγάλων εορτών ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το φαγητό και τα τραπέζια! Σαν λαός μας αρέσει πολύ το φαγητό δεν λέω αλλά έχω την εντύπωση ότι το παρακάνουμε και λίγο.. 

Τη περίοδο των Χριστουγέννων για δεκαπέντε μέρες έχουμε σχεδόν κάθε μέρα ένα τραπέζι, άσε που μερικές φορές είναι δύο!  Είμαστε σε τραπέζι το μεσημέρι και σκεφτόμαστε το τραπέζι που έχουμε το βράδυ ή είμαστε σε τραπέζι τη μια μέρα και σκεφτόμαστε το τραπέζι της επόμενης!

«Πρέπει να αγοράσω δώρο, πρέπει να φτιάξω γλυκό, πρέπει να κάνουμε κι εμείς ένα τραπέζι»  Ωχ! Στη σκέψη και μόνο κουράστηκα..!

Οκ, περνάμε ωραία, δε λέω, και αντιλαμβάνομαι ότι για ορισμένους είναι και μια ευκαιρία για να βρεθούν και να μιλήσουν με άτομα της οικογένειας που δεν τα βλέπουν συχνά. Για κάποιους άλλους όμως είναι απλά μια υποχρέωση…

Αυτοί που τα απολαμβάνουν είναι συνήθως οι παππούδες και οι γιαγιάδες γιατί τα οικογενειακά τραπέζια είναι από τις λίγες φορές όπου μπορείς να δεις μαζεμένη όλη την οικογένεια και πιστεύω ότι χαίρονται πραγματικά όταν το βλέπουν αυτό. Μπορεί να μην το λένε, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις νιώθουν περήφανοι για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, γι’ αυτό δεν χάνουν την ευκαιρία για να δώσουν και καμιά συμβουλή.

Από την άλλη τα μικρά παιδιά νιώθοντας ασφάλεια με τόσους μεγάλους γύρω τους δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στη συνάντηση, αλλά στο παιχνίδι που είναι και η μόνη τους έγνοια. Τα μεγαλύτερα όμως παιδιά συνήθως δεν είναι και πολύ χαρούμενα με αυτές τις συναντήσεις γι’ αυτό και κάθονται απομονωμένα με έγνοια στο ρολόι και στο πότε θα φύγουν.

Η συμπεριφορά όμως των ενήλικων σε ένα τραπέζι μπορεί να αποκαλεστεί και  «φαινόμενο»! 

Μπορούν να συμμετέχουν ταυτόχρονα σε τρεις συζητήσεις για τρία διαφορετικά θέματα, εμπλέκουν στην ίδια συζήτηση τη πολιτική, το ποδόσφαιρο, την επικαιρότητα, ακόμη και το φαγητό!  Πότε μιλούν όλοι μαζί και πότε κανένας, πότε μιλούν ήρεμα και πολιτισμένα και πότε φωνάζουν και διαφωνούν.

Όλα αυτά είναι μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πάσχα ανεξάρτητα από την οικογένεια και από το που γίνεται το τραπέζι. Κάποιες φορές είμαστε απλά καλεσμένοι και αν κάτι δεν μας αρέσει το αγνοούμε ή απλά παρακολουθούμε.  Κάποιες άλλες φορές όμως είμαστε οικοδεσπότες και καλούμαστε να δεχτούμε ίσως και να χειριστούμε την όλη κατάσταση με αγάπη πάντα προς όλους.

Και κάπου εδώ σκέφτομαι «γιατί κάνουμε τελικά τόσα τραπέζια κάθε φορά;» Είτε είναι για την οικογένεια είτε είναι για φίλους, τα κάνουμε γιατί μας αρέσει, γιατί θέλουμε να ευχαριστήσουμε κάποιον, επειδή νιώθουμε υποχρέωση ή απλά και μόνο για να δείξουμε ότι μπορούμε; 

Και μπαίνω σε αυτές τις σκέψεις επειδή συχνά παραπονιόμαστε για το πόσο κουραστικές είναι κάποιες φορές αυτές οι συναντήσεις… 

Είναι όντως κουραστικά ή μας αρέσει απλά να γκρινιάζουμε;!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com