Ξυπνάς στις 6πμ διότι το πρώτο κλάμα ξεκινά ή το 2ο φωνάζει « θέλω γάλα». Σέρνεσαι κυριολεκτικά γιατί την προηγούμενη νύχτα δεν έκλεισες μάτι, ξύπνησες, ήδη 3-4 φόρες στις 1μμ, στις 3μμ, στις 4μμ γιατί ήθελαν γάλα, είτε τουαλέτα, είτε δε μπορούσαν να κοιμηθούν και στριμωχτήκατε όλοι στο κρεβάτι. Ετοιμάζεις το γάλα και προσπαθείς να κατευθυνθείς στο δωμάτιο, ξεχνάς να φορέσεις τα γυαλιά σου το πρωί και χτυπάς σε ένα τοίχο. Άουτς. Δίνεις το γάλα και με δυσκολία προσπαθείς να ετοιμαστείς για τη δουλειά. Έχουν ήδη πιεί το γάλα και αρχίζουν να παίζουν μέσα στο δωμάτιο, θυμούνται τα πάντα, φωνάζουν, τσακώνονται, προσπαθείς ενώ βάζεις τη μπλούζα σου να τις χωρίσεις.
Αρχίζεις και φωνάζεις ενώ βάζεις μάσκαρα: «Αργήσαμε, τελειώνετε φέρτε τα ρούχα να ετοιμαστείτε για το σχολείο», δεν θέλουν να ντυθούν, τρέχουν μες το σπίτι, η ώρα περνά, το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι, οι φωνές στο σπίτι ξεκινούν από το πρωί, προσπαθείς με το ένα χέρι να τις ντύσεις, με το άλλο να συμμαζέψεις και να βαφτείς.. Έρχεται η ώρα να μπούμε στο αυτοκίνητο. Ξεχνάνε να φορέσουν παπούτσια και να χτενιστούν, τρέχω να τα βρω, βρίσκω το ένα το άλλο κάπου έχει ξεμείνει, φωνάζω να κάνουμε πιο γρήγορα έχουμε αργήσει, σταματούν να παίξουν ένα παιχνίδι που βρήκαν μπροστά τους, τρέχω να μπω στο αυτοκίνητο, να φορτώσω, να τις δέσω στα καθισματάκια. Επιτέλους ώρα να ξεκινήσουμε! Μια φωνή πετάγεται «μάμμα θέλω πιπί», η πίεση να έχει εκτοξευτεί, τόση ώρα στο σπίτι τι κάνετε, κατεβαίνω γρήγορα την κατεβάζω και τρέχω να ανοίξω ξανά το σπίτι. Επιτέλους επιβιβαζόμαστε κ ξεκινάμε για το σχολείο. Τραγουδούν, φωνάζουν, προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο για τη δουλειά ,δε με αφήνουν. Βρίσκω ατύχημα μπροστά μου, θεέ μου πάλι θα αργήσω…προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο να ενημερώσω στη δουλειά.
Μετά από 30 λεπτά, φτάνω στο σχολείο, δε κατεβαίνουν, θέλουν λένε να πάνε μαζί μου στη δουλειά, προσπαθώ να εξηγήσω πως δε γίνεται και πως όταν σχολάσουμε θα αγοράσουμε λιχουδιές από το σουπερμάρκετ για να μπορέσουν να κατεβούν. Τις αποχαιρετώ με μια τεράστια αγκαλιά και ένα φιλί που θα προσευχόμουν να κρατήσει μια ζωή, είμαστε 4ετών κ ακόμα ο αποχαιρετισμός με πληγώνει… Θεέ μου πόσο τις αγαπώ! Έχω ήδη μπει στο αυτοκίνητο, προσευχόμενη να έχουν μια καλή μέρα στο σχολείο και τρέχω κατευθείαν για δουλειά. Δε σταματώ μέχρι την ώρα που σχολνάω να τις έχω στο μυαλό μου. Αγωνιώ για την ώρα που θα τις πάρω από το σχολείο. Κι όση τρέλα είναι να τις μεγαλώσεις ακόμη τόση είναι η ανάγκη σου να μη χάνεις στιγμή από κοντά τους. Φτάνει επιτέλους η στιγμή να τις πάρω από το σχολείο. Η κούραση από τη δουλειά μου έχει προκαλέσει τεράστιο πονοκέφαλο. Κατεβαίνω να τις σχολάσω κ η καρδιά μου χτυπά γρήγορα μέχρι να δω τις πανέμορφες φατσούλες τους πίσω από το τζάμι του σχολείου. Κάθε φορά είναι τόσο απαραίτητη η αγκαλιά και το φιλί τους, πιο πολύ για μένα νομίζω παρά γι’ αυτές. Κάνω την υπόσχεση μου πράξη και κατεβαίνω για λιχουδιές στο σουπερμάρκετ. Ξέρω πως έχω υποσχεθεί 2 λιχουδιές και καταλήγω με 2 τσάντες γεμάτες καλούδια από το σουπερμάρκετ. Το βλέμμα της ευχαρίστησης στα ματιά τους μου αρκεί. Φτάνω στο σπίτι κι εκεί ξεκινά ο γολγοθάς.
Τρέχουν να παίξουν, ανεβοκατεβαίνουν στους καναπέδες, πεινάνε, τους δίνω σνακ, τα μισά τα τρώει το πάτωμα, στο μεταξύ έχουν αρχίσει να χτυπάνε τα καμπανάκια για τα πλυντήρια ρούχων και πιάτων και έχω ακόμη να ετοιμάσω τα πρωινά και τη τσαντούλα για το αυριανό σχολείο και το φαγητό για το βράδυ και το επόμενο μεσημέρι. Ο πονοκέφαλος έχει φτάσει στα ύψη. Κάνω καφέ αλλά από απροσεξία μου ρίχνουν το φλυτζάνι στον καναπέ, τρέχω να καθαρίσω και φτιάχνω άλλο. Στο μεταξύ τελειώνει ακόμη ένα πλυντήριο. Ξεχνάω ήδη να πιω τον επόμενο καφέ. Ετοιμάζω φαγητό και τρέχω γρήγορα να τις κάνω μπάνιο. Μαλώνουν ποια θα μπει πρώτη, δε θέλουν να λούσουν μαλλιά, ξαπλώνουν στο κρεβάτι, κάνω αγώνα να τις παρακαλώ να μπούνε στο μπάνιο. Τα καταφέρνω μετά από μισή ώρα, μετά από φωνές και νεύρα. Είμαι τόσο κουρασμένη θεέ μου.

Μόλις έχουν τελειώσει το μπάνιο κ το κουδουνάκι του φούρνου χτυπά, το φαγητό είναι σχεδόν έτοιμο. Μπαίνω για μπάνιο στα 5 λεπτά που προλαβαίνω κ κατεβαίνω να τους βάλω φαγητό. Έχει ήδη νυχτώσει. Το φαγητό δεν τους αρέσει, η μια θέλει μακαρόνια η άλλη kellogs. Έχω σκορσαριστεί τόσο για να το πετάνε στην άκρη. Μου έρχεται να λιποθυμήσω. Τρώμε και το σπίτι έχει γίνει πια σαν βομβαρδισμένο τοπίο. Δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου από τη κούραση κ όμως σκύβω κάτω να συμμαζέψω το σπίτι, τα παιχνίδια από το χαλί, τα αποφάγια που έχουν πέσει κάτω ενώ μου φωνάζουν « μαμά έλα να παίξεις». Απαντώ ότι έχω δουλειές, αλλά σε ένα λεπτό παίζω μαζί τους. Δε φταίνε αυτά, είναι παιδιά. Ώρα για ύπνο. Σέρνομαι κ πάλι να τις πάω στο δωμάτιο..άλλος ένας γολγοθάς, ξεκινούν το παιχνίδι, τη κουβέντα, τους ζητώ να κοιμηθούν, διαβάζω με όση δύναμη μου έχει απομείνει, ένα παραμύθι, 2ο, 3ο… τους δίνω ένα μεγάλο φιλί, μια καληνύχτα, ένα σ αγαπώ και με χώνουν στην αγκαλιά τους με ένα « μάμα μου καλή». Δε θέλω τίποτα άλλο από αυτό. Για να διαγράψω τη κούραση της μέρας μου. Σε κάποια στιγμή με σηκώνει ο άντρας μου να πάω στο δωμάτιο μου. Φαίνεται πως πάλι αποκοιμήθηκα πριν από αυτές.
Το δυσκολότερο κομμάτι μιας διδυμομαμμάς είναι η αρρώστια τους, το κλάμα κ ο πόνος τους. Εκεί η δυσκολία είναι ανυπέρβλητη από κάθε άποψη. Η άλλη δυσκολία είναι να μεγαλώνεις δίδυμα χωρίς γιαγιάδες, χωρίς παππούδες, χωρίς βοήθεια και να είσαι κι εργαζόμενη για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις οικονομικά στις απαιτήσεις.
Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις δύο παιδάκια ίδιας ηλικίας με διαφορετική ψυχολογία και συμπεριφορά. Ποτέ δε θα είναι το ίδιο να μεγαλώνεις 2 παιδιά από το να μεγαλώνεις δίδυμα. Ειδικά όταν τα δίδυμα είναι τα πρώτα σου παιδιά ενώ καλά καλά δεν ξέρεις τι θα πει βρέφος, πως το κρατάς και πως το αλλάζεις. Ειδικά όταν ξενυχτάς για δύο βρέφη ταυτόχρονα σε ακανόνιστο ωράριο. Ειδικά όταν κλαίνε και τα δύο ταυτόχρονα και σπαρακτικά και πρέπει να επιλέξεις ποιο θα φροντίσεις πρώτο.. και ποτέ δε θα ναι όμοια με καμιά η αγάπη εις διπλούν που εισπράττεις ταυτόχρονα καθημερινά και ποτέ δε θα να η ίδια αυτή η αγάπη που έχουν μεταξύ τους το δέσιμο, το ένστικτο και η ευλογιά
Δεν θα τις άλλαζα με τίποτα στο κόσμο, κοπίασα για να τις φέρω στη ζωή κ άλλο τόσο θα κοπιάσω για να τις μεγαλώσω. Το αξίζουν και με το παραπάνω και το αξίζω με το παραπάνω.
Είναι τα παιδάκια μου, η ευλογιά μου και ο λόγος για να ζω. Πριν από αυτές δεν είχα ζωή και η τόση καθημερινή φασαρία στη ζωή μου, μου θυμίζει ότι έχω ζωή. Ότι αυτή είναι η ίδια η ζωή!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com
What do you think?
Show comments / Leave a comment