Πονάνε όσοι αγαπάνε. . .

Και πονάνε γιατί αγαπάνε….  Γιατί η αγάπη θέλει υπομονή, επιμονή και δύναμη. 

Θέλει θυσίες… ψυχικό σθένος και μαγκιά… αυθορμητισμό, πάθος και συναίσθημα… η αγάπη είναι ανιδιοτελής και αυτόφωτη και ακόμη κι αν δεν είναι αμοιβαία τα αισθήματα, εσύ εκεί…  Αγαπάς κι ας μην βρίσκεις εύφορο το έδαφος….. αγαπάς άνευ όρων… αγαπάς χωρίς καμιά ανταπόκριση… αγαπάς χωρίς ανταλλάγματα…. Και πονάς και τσακίζεσαι…. Καταρρέεις.. μα εσύ εκεί…

Να επιμένεις να περισώσεις ότι απέμεινε…

Να ξανακολλήσεις το ραγισμένο γυαλί…

Να υπομένεις την αδιαφορία του άλλου και να τον δικαιολογείς κιόλας…. 

Κι όταν σε ρωτούν πώς αντέχεις ή γιατί αντέχεις, εσύ να λες:  Πονάνε όσοι αγαπάνε…. θεωρώντας το αυτονόητο πως πονάει η αγάπη…

«Οι αγάπες πονάνε σαν κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε…. οι άνθρωποι πάνε και εκεί που δεν πρέπει κολλάνε…»

Κι αφού σ’ αγαπώ είμαι πρόθυμος να διασχίσω θάλασσες κι ας πνιγώ… σιδηρόδρομους κι ας με πατήσουν τα τρένα… να αψηφήσω τον κίνδυνο, στο αντίθετο ρεύμα με χίλια να μπω…. και να σου φέρω το τελευταίο κόκκινο τριαντάφυλλο που υπάρχει κι ας με ματώνουν τα αγκάθια του………..

Για σένα.

Μόνο για σένα…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com