H μπάλα στηνόταν στην σέντρα. Μαζί και τα όνειρά μας. Με αυτοσχέδια δοκάρια, όπως δύο σχολικές βαλίτσες, δύο κάδους, δύο μεγάλες πέτρες και μια όμορφη δερμάτινη μπάλα. Tο απόλυτο όνειρο κάθε πιτσιρικά. Από κει και πέρα οι … άγραφοι κανόνες.

Οι δύο καλύτεροι θα επίλεγαν τους παίκτες των δύο ομάδων. Ο ιδιοκτήτης της μπάλας αποφάσιζε ποιος θα παίξει και ποιος όχι. Ο τερματοφύλακας πάντα ήταν ο …χοντρός της παρέας, ο οποίος θέλοντας και μη είχε μόνιμη θέση στο τέρμα. Στην άμυνα υπήρχε ο πεισματάρης αμυντικός ο γνωστός… “εγώ μόνο άμυνα παίζω” παρέα με δυο-τρεις “άμπαλους” και ταυτόχρονα τεμπέληδες. Στο κέντρο δέσποζε η φυσιογνωμία του παίχτη με την μεγαλύτερη αντοχή, ο οποίος έτρεχε πάνω-κάτω. Μαζί του και ο σκληρός παίκτης της ομάδας αυτός με τις τρικλοποδιές και τα τάκλιν. Πάντα έμπλεκε σε καυγά με την αντίπαλη ομάδα. Στα άκρα της επίθεσης διακρίνουμε δεξιά τον πιο γρήγορο παίκτη και αριστερά τον μοναδικό αριστεροπόδαρο της ομάδας. Το “δεκάρι” ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της ομάδας. Στην κορυφή πάντα το παιδί που είχε την μπάλα, ήταν το γνωστό “περίπτερο” καθώς ήταν μονίμως μπροστά και συνήθως θα φορούσε την καινούργια φανέλα του Ζιντάν, του Ροναλντίνιο, του Ρονάλντο.

Το παιχνίδι σταματούσε όταν δεν έβλεπες … την μύτη σου και δεν είχε καμία σημασία ποιος νικούσε μέχρι εκείνη την στιγμή.Το τελευταίο γκολ ήταν το νικητήριο. Πόσες φορές χρειάστηκε να κυνηγούμε την μπάλα όταν έπαιρνε την κατηφόρα; Πόσες μπάλες να τρυπήσουμε πόδια, χέρια στ’ αγκάθια; Πόσες φορές να σερνόμαστε για να βγάλουμε την μπάλα που είχε σφηνώσει κάτω από ένα αυτοκίνητο ενώ κάποιες άλλες να σκαρφαλώνουμε σε ταράτσες; Να “εισβάλλουμε” σε αυλές σπιτιών; Για εκείνη την μπάλα. Ποιος θα ξεχάσει την μπάλα που κρατούσε… όμηρο η “κακιά” νοικοκυρά της γειτονιάς.  Γίνονταν κουρέλια αλλά δεν τις πετάγαμε στα σκουπίδια. Με λύπη τις αποχωριζόμασταν όταν ερχόταν το … πλήρωμα του χρόνου και τις αντικαθιστούσαμε με πιο φουσκωμένες,γυαλιστερές. Και πάλι από την αρχή.

Τα γόνατα μας μάτωναν, αλλά εμείς δεν σταματούσαμε. Τι κι αν παίζαμε σε χώμα, σε χαλίκια, σε άσφαλτο; Τα τάκλιν δεν έλειπαν. Οι πιο… ρομαντικοί δεν δίσταζαν ούτε και για κεφαλιά-ψαράκι. Πόσα τζάμια να σπάσουμε και να φωνάζουν οι γονείς μας; Πόσες μέρες ξημεροβραδιαζόμασταν στο γηπεδάκι της γειτονιάς στα ατέλειωτα καλοκαίρια. Πόσες φορές να καυγαδίζουμε με την μάνα μας γιατί δεν επιστρέψαμε στην ώρα που της υποσχεθήκαμε . Όταν σκοράραμε έπρεπε να κάνουμε τον καλύτερο μας πανηγυρισμό. Διασχίζαμε όλο το γήπεδο για να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε, ήταν η στιγμή μας! Σκαρφαλώναμε σε κάποια περίφραξη για να μιμηθούμε τον Ντέμη Νικολαίδη, νανουρίζαμε νοητά για να μιμηθούμε τον Μπεμπέτο, βάζαμε τα κλάματα όταν χάναμε. Κι ας ήταν ένα “ασήμαντο” ματς .

Γιατί παίζαμε; Γιατί είχαμε ένα όνειρο. Γιατί θέλαμε να παίξουμε στην Μπαρτσελόνα, στην Ρεάλ. Θέλαμε να σκοράρουμε και να μας αποθεώνει ο κόσμος στις κερκίδες Γιατί αγαπούσαμε αυτό το άθλημα. Γιατί μας έκανε πιο χαρούμενους. Γιατί ζούσαμε τις καλύτερες μας στιγμές. Γιατί τα παιδικά μας χρόνια περιστρέφονταν γύρω από αυτό το παιχνίδι.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com