Θα τους δεις να περπατάνε μόνοι κοιτάζοντας βιτρίνες, να διαβάζουν την εφημερίδα τους στη γωνιά ενός καφέ χωρίς άλλη συντροφιά. Να παίρνουν το πρωινό, το μεσημεριανό, το βραδινό τους, μόνοι. Πάντοτε μόνοι. Άλλοτε θα στέκονται στην άκρη ενός μπαρ σαν διψασμένα κοράκια, απεγνωσμένα για λίγο έρωτα, ή και απλώς ανθρώπινη κουβέντα. Ή θα τους θαυμάσεις που αλλάζουν τους ερωτικούς συντρόφους κάθε τρεις και λίγο κι απορείς γιατί καταδίκασες τη ζωή σου εσύ στη συντροφικότητα ή το γάμο. Άλλες φορές θα θαυμάσεις τις φωτογραφίες τους στο instagram που «φωνάζουν» πόσο ωραία είναι η εργένικη ζωή τους και τα ταξίδια τους σε όλο τον κόσμο.

Άνθρωποι μόνοι. Πάντα μόνοι.

Και αν τους ρωτήσεις «γιατί» θα σου απαντήσουν την σχεδόν πια καθιερωμένη ατάκα: «Μου αρέσει μόνος μου, περνάω καλά».

Να πρόκειται λοιπόν για ανατροπή όλων των δεδομένων που ξέραμε μέχρι σήμερα; Ένα νέο κοινωνικό trend που εξιδανικεύει τη μοναξιά και την παρουσιάζει ως καλύτερη επιλογή, αντί της αναποτελεσματικής κοινωνικοποίησης ή της ανθυγιεινής συντροφικότητας; Όπως και να χει η ρήση του Αριστοτέλη «ο άνθρωπος είναι φυσεί κοινωνικό ον» σήμερα μοιάζει κάπως ξεπερασμένη (;) γιατί διανύουμε την εποχή της μοναξιάς και του ατομισμού. Την εποχή που οι άνθρωποι ολοένα απομακρύνονται παρά να ενώνονται. Την εποχή που το να είσαι μόνος σου για πάντα, αποτελεί μάλλον παράσημο.

Υπάρχουν πιστεύω δύο κατηγορίες μοναχικών ανθρώπων: αυτοί που είναι μοναχικοί είτε επειδή είναι ντροπαλοί χαρακτήρες, είτε επειδή τους τα’ φερε έτσι η ζωή που δεν έχουν άλλη επιλογή. Από την άλλη είναι και οι επαναστάτες που διαφημίζουν και καλά τα καλά της χίπη αναρχικής – εργένικης – μοναχικής ζωής τους, με έμβλημα τον ατομισμό και τη μοναξιά. Εγώ θα μιλήσω γι’ αυτή τη δεύτερη κατηγορία που φαινομενικά, είναι μόνοι τους κατ’ επιλογήν.

Γιατί ό,τι εκείνοι παρουσιάζουν ως αναρχία και αληθινή ευτυχία, εγώ το ονομάζω παραίτηση.

Ίσως έχουν φάει γερά χαστούκια στη ζωή τους, ίσως έχουν πληγωθεί από κάτι, ίσως έχουν πέσει απ’ τα σύννεφα και τελικά αποφασίζουν να μείνουν μόνοι. Το άσμα «Πιο καλή η μοναξιά…» τους εκφράζει και καλά απόλυτα, ειδικά όταν βλέπουν γύρω τους σχέσεις να αποτυγχάνουν ή γάμους να ξοφλούν. Σε τέτοιες περιπτώσεις κρυφογελάνε γιατί σκέφτονται πόσα γλιτώνουν με την επιλογή τους να είναι μόνοι! Άγχη, κρεβατομουρμούρα, τσακωμοί, παιδιά, υποχρεώσεις, συμβιβασμοί, μια βαρετή ρουτίνα. Ενώ η και καλά μοναχική τους ζωή, εξασφαλίζει τα ακριβώς αντίθετα: Ενδιαφέροντα, νέες συγκινήσεις, η γοητεία του αγνώστου, η ψυχική ηρεμία, η αιώνια νιότη…

Όμως ας το παραδεχθούμε παιδιά! Η μοναξιά δεν αρέσει σε κανένα!

Απλώς αυτή η κατηγορία έχει εκλογικεύσει μια κατάσταση που προφανώς πληγώνει ακόμη περισσότερο και έχει βρει μηχανισμούς άμυνας στη φθορά που μπορεί να προκαλέσει η μοναξιά, με το να προσποιούνται πως όλα είναι τέλεια και πως η μοναχικότητα τους αρέσει.

Ακούω συχνά θεωρίες για την αλητεία των εργένηδων και τη γοητεία των single, σε σημείο που το να είσαι σήμερα σε σχέση ή παντρεμένος μοιάζει με κατάρα. Στην πραγματικότητα όμως όλα αυτά είναι απλώς το φαντασμαγορικό περιτύλιγμα της μοναξιάς. Γιατί όλοι αυτοί οι και καλά ανεξάρτητοι, οι λάτρεις του ευκαιριακού έρωτα και των λεγόμενων one night stand, δεν είναι τίποτα άλλο από μερικούς ρομαντικούς που έχουν αποτύχει. Αυτοί οι ίδιοι κατά βάθος νοσταλγούν ένα χάδι διαρκείας, ένα άνθρωπο να μιλήσουν και το επόμενο πρωί, λίγη κατανόηση από το σύντροφό τους, έστω λίγη παρηγοριά όταν είναι στις μαύρες τους. Κυρίως μισούν τους εαυτούς τους που δεν μπορούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, κάθε φορά που συνειδητοποιούν ότι το μόνο που τους δένει με το ευκαιριακό τους ταίρι, δεν είναι τίποτα άλλο από τη σάρκα.

Ναι μεν το παίζουν ωραίοι και απεξαρτημένοι από τις κοινωνικές συμβάσεις που επιφέρει η σχέση ή ο γάμος ή η φιλία αλλά στα αλήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο από τους χαμένους της υπόθεσης που νοσταλγούν ακριβώς τα αντίθετα: να κτίσουν μια οικογένεια, να έχουν φίλους, να έχουν ένα μόνιμο και όχι περιστασιακό ταίρι.

Ναι, είναι οι χαμένοι της υπόθεσης που και καλά είναι μονάχοι κατ’ επιλογήν, αλλά εν τέλει είναι μονάχοι γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Ίσως τελικά να ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους υπόλοιπους, τους «χωρίς επιλογή».

Αυτό που σίγουρα «φαίνεται» απέχει κατά πολύ με το «είναι». Γιατί τα μοναχικά δωμάτια δεν είναι χαρούμενα, ούτε γεμάτα ζωντάνια. Αντίθετα μυρίζουν κλεισούρα και αποτελμάτωση. Τι λόγο ύπαρξης έχουμε αν δεν έχουμε κάποιο να μοιραστούμε τις σκέψεις μας; Τι λόγο ύπαρξης έχουμε αν δεν έχουμε κάποιο να μοιραστούμε το φαγητό μας; Τι λόγο ύπαρξης έχουμε αν δεν έχουμε κάποιο να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή; Γιατί οι μοναχικοί άνθρωποι είναι απλώς μια εντυπωσιακή εικόνα, πίσω από μια θλιβερή πραγματικότητα.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν:

«τι νόημα έχει η ζωή αν δεν την μοιράζεσαι;»

Και ας πράξουμε έστω και για μια φορά αληθινά, όχι για το θεαθήναι. Την επόμενη φορά που θα πούμε «Καλύτερα μόνος για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο» ας σκεφτούμε πόσο πιο ήσυχο θα ήταν μέσα σε μια όμορφη σχέση, είτε ερωτική είτε φιλική και ούτω καθ’ εξής. Δεν πρέπει να απορρίπτουμε τους πάντες και τα πάντα, επειδή έχουμε αποτύχει κάπου στο παρελθόν. Ίσως κάπου εκεί να κρύβεται και μια φωτεινή ελπίδα. Γιατί είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά, κι ας λέμε το αντίθετο. Μας αρέσει να αγαπάμε, μας αρέσει να μας αγαπάνε.   

Πες: «Δε μου αρέσεις μοναξιά» και φρόντισε να το πιστέψεις.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com