Και κάπως έτσι ξεκινάει και η δική μας εμπειρία! Γεμάτη αγωνία, παράνοια, τραυματίες.. Απόπειρες φόνου!

Ήταν λοιπόν 2 το πρωί, όταν σε ένα απόκρυφο σπιτάκι στο Γέρι, εγώ και η συμφοιτήτρια μου, διαβάζαμε για την αυριανή εξέταση που είχαμε στο πανεπιστήμιο! Το σπιτάκι της Νικολέτας ήταν πολύ συμπαθητικό, αλλά απόμακρο και σκοτεινό. Δεν είχε πολλά σπίτια γύρω γύρω και έξω ήταν μετρημένες οι λάμπες που φώτιζαν τη γειτονιά, ίσα ίσα για να βλέπουμε που πάμε.

Κάθε φορά που νιώθαμε μόνες λοιπόν, συναντιόμασταν για φαγητό ή για δήθεν διάβασμα-όταν στη πραγματικότητα μιλούσαμε με τις ώρες για οτιδήποτε μας απασχολούσε και θέλαμε να συζητήσουμε.

Εκείνη η νύχτα, ήταν μια από εκείνες που νιώθαμε μόνες και θέλαμε να κάνουμε ένα sleepover για να πάμε μαζί την επόμενη μέρα στο πανεπιστήμιο.  Έτσι, βρεθήκαμε στο σπιτάκι της Νικολέτας.

Μετά το φαγητό λοιπόν, πριν πέσουμε για ύπνο, είπαμε να κάνουμε μία επανάληψη στην τραπεζαρία της, η οποία ήταν δίπλα από την εξώπορτά της. Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη ησυχία των 2π.μ , συνέβη το αναπάντεχο!

Η εξώπορτα της ακούστηκε να κτυπά με μανία πολλές φορές.

Η συνέχεια διαδραματίστηκε τόσο γρήγορα, που ήταν λες και βλέπαμε τη ζωή μας μέσα από ταινία τρόμου!

Με ένα απεγνωσμένο βλέμμα η Νικολέτα γύρισε επάνω μου χωρίς να βγάλει λέξη, όταν ο άνθρωπος που κρυβόταν πίσω από την πόρτα συνέχισε με μανία να την κτυπά δείχνοντας φανερά πως αν δε του ανοίγαμε, θα την έσπαζε μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα.

Μόλις σταμάτησε και η δεύτερη φάση της «τρομοκρατίας», η Νικολέτα χωρίς να το καλοσκεφτεί, με ένα άλμα πήδηξε από πάνω μου αγκαζέ με όλα της τα βιβλία (ακόμα διερωτώμαι γιατί) και με την φόρα που πήρε, είχε κυλιστεί στον διάδρομο με αποτέλεσμα όλα τα βιβλία της να σκορπιστούν παντού και να τραυματιστεί σοβαρά. Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκα, έτρεξα να την βοηθήσω και την πήγα σιγά σιγά στο δωμάτιο της όσο εκείνη σφάδαζε από τους πόνους.

Ο εφιάλτης συνεχίστηκε! Εφόσον δεν του ανοίγαμε την πόρτα, αυτός ξεκίνησε να χτυπάει όλα τα παράθυρα του σπιτιού, συμπεριλαμβανομένου και του παράθυρου της Νικολέτας!

Εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφτηκα καθόλου! Πήγα στη κουζίνα με γοργά βήματα και πήρα το πιο μεγάλο μαχαίρι που είχε στο συρτάρι. Από εκείνα τα μεγάλα και κοφτερά που σκοτώνουν 5 μαζί ταυτόχρονα. Λέω, τώρα είναι η ώρα που θα γίνω δολοφόνος ή ήρωας! Σημασία όμως είχε πως έπρεπε να μας σώσω, οπόταν μιλούσε το ένστικτο και μόνο.

Στο επόμενο χτύπημα της πόρτας φώναξα δυνατά και του είπα:

-Ποιος είσαι;…

Καμία απάντηση!

Συνεχίστηκαν οι ερωτήσεις μου δύο, τρεις φορές όταν του είπα:

-ΟΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ! Το θέμα όμως, δεν είναι ότι το είπα για να τον τρομάξω!

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που εννοούσα την κάθε μου λέξη! Ήμουν έτοιμη για όλα!

Λίγο πριν σπάσει τη πόρτα λοιπόν, άνοιξα ελάχιστα όσο η πόρτα είχε ακόμη την ασφάλεια και με μία κίνηση άρχισα να χώνω το μαχαίρι από την πόρτα και να ουρλιάζω σαν τρελή!

Η Νικολέτα στο διπλανό δωμάτιο φώναζε τόσο πολύ από τον πόνο και έκλαιγε γιατί είχε σπάσει το χέρι της με το άλμα που είχε κάνει προηγουμένως.

Ο «ύποπτος» προσπάθησε να μου πιάσει το μαχαίρι μέσα από την πόρτα, μα εγώ ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω. Ήμουν αποφασισμένη να τα καταφέρω! (Οτιδήποτε κι αν σήμαινε αυτό).

Εκείνη τη στιγμή λοιπόν που η αδρεναλίνη μου είχε φτάσει στα ύψη και το σώμα μου είχε προετοιμαστεί για το χειρότερο, βλέπω έναν άνθρωπο από τη χαραμάδα με μία μάσκα του spiderman να μου λέει:

– Άνοιξε, εμείς είμαστε ! Θα μας σκοτώσεις!

-Ποιοι εσείς; Μιλήστε !

-Εμείς, οι συμφοιτητές σας. Σας κάνουμε πλάκα!

Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, με το που βγάζει τη μάσκα και τον βλέπω και αυτόν αλλά και όλους τους άλλους, σας το ομολογώ δε ξέρω ακόμη αν ένιωσα ανακούφιση.

Νομίζω πως η επιθυμία μου να τους σκοτώσω ήταν ακόμη ξύπνια!

Ανοίγω την πόρτα λοιπόν, όταν εκείνοι σκασμένοι στα γέλια μου ζητούσαν συνεχώς συγνώμη και παρηγορούσαν την αιμόφυρτη Νικολέτα !

Δεν ήξερα τι να κάνω, να τους χτυπήσω, να τους βρίσω, ή μήπως να τους ΣΚΟΤΩΣΩΩ::::

Όταν το ξανασκέφτηκα και ηρέμησα λοιπόν, κατάλαβα πως έζησα μία από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες της ζωής μου, παρόλο που σήμερα χρόνια μετά, γελάω !

Η Νικολέτα δε νομίζω να μπορεί να πει το ίδιο, μιας και την επόμενη μέρα δε μπορούσε να γράψει καν με το χέρι της τυλιγμένο στις γάζες!

Το συναρπαστικό της υπόθεσης όμως, είναι ότι ανακάλυψα μια πλευρά του εαυτού μου που θεωρούσα πως δε θα μπορούσα να την χρησιμοποιήσω ποτέ. Μα έλα που σε περιόδους έκτακτης ανάγκης, δεν έχεις δύο επιλογές!

Το ξέρω πως εσείς οι 5 τώρα που το διαβάζετε γελάτε, όσο εγώ σας προστατεύω!

Δε βάζω τα ονόματα σας, γιατί όλο και κάποιος θα πορωθεί θέλοντας να εκδικηθεί για χάρη μας!

Παρόλα αυτά, σας αγαπάω ακόμα! Μπουαχαχαχα !

Υ.Γ.  Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο ! Οι δύο κουμπάρες ακόμα δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Γιατί είναι κάτι περιπέτειες σαν κι αυτές, που σφραγίζουν την κουμπαριά… Να προσέχετε!!!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com