Από τη στιγμή της γέννησης μας, θυμόμαστε ανθρώπους γύρω μας να μιλούν και να αναλύουν γεγονότα και περιστατικά της ζωής τους ώρες ολόκληρες.

Ο κάθε ένας αρχινάει με τη δική του ιστορία να περιγράφει και μερικές φορές να μυθοποιεί τις καταστάσεις. Άλλοτε με έντονη παραστατικότητα τινάζει τα βέλη της μνήμης για να ταξιδέψει τον ακροατή του εκεί που επιθυμεί, άλλοτε πάλι οι λέξεις χορεύουν πάνω στις φωνητικές χορδές του ομιλητή, παράγοντας ήχους που εμπλουτίζουν την αφήγηση του.

Φυσικά μέσα σε όλο αυτό, σημαντικό ρόλο κατακτά και ο ακροατής. Μπορεί να μη μιλάει όμως είναι αυτός που ακούει (στις μέρες μας λίγοι είναι αυτοί που ακούνε, οι περισσότεροι θέλουν απλώς να μιλάνε). Ακούει και φαντάζεται τα όσα έχουν ειπωθεί. Αν έχει και φαντασία… τα βλέπει να διαδραματίζονται μπροστά του, να παίρνουν σάρκα και οστά και να τον οδηγούν μαζί τους, να γίνεται και αυτός μέρος της ιστορίας, να την πραγματώνει μέσα από την κατανόηση και την ανάλυση που θα της δώσει. Τελικά, ίσως, είναι δύσκολο να είσαι ο ακροατής (γι’ αυτό μάλλον οι περισσότεροι διαλέγουν να είναι οι ομιλητές).

Οι άνθρωποι μάθαμε να ενώνουμε τα γράμματα και να φτιάχνουμε τις λέξεις, μάθαμε να οργανώνουμε σε μια σειρά τις λέξεις και να απαρτίζουμε προτάσεις, μάθαμε να εντάσσουμε σημεία στίξης, ώστε να δηλώσουμε θαυμασμό, παρατήρηση, επανάληψη, προσθήκη και το τέλος. Δεν ξέρω βέβαια, αν μάθαμε να κατανοούμε το περιεχόμενο.

Το περιεχόμενο εκφράζει τις σκέψεις και το νόημα που ο ομιλητής θέλει να προσδώσει. Συνεπώς, ο ομιλητής διαλέγει τον ακροατή του (φαντάζομαι θα είναι δύσκολο να προσπαθεί να εμφυσήσει τις απόψεις του σε άτομα που δεν κατανοούν ή τουλάχιστον αυτό δείχνουν). Διαλέγει ποιο θα είναι το άτομο που θα εμπιστευτεί για να ξεδιπλωθεί και να γαντζωθεί από πάνω του για να ξεκινήσει η διήγηση.

Έχεις ποτέ σου σκεφτεί ποιος είσαι εσύ;

Eίσαι ο ομιλητής ή ο ακροατής ή και τα δύο;

Αλήθεια, μπορεί ένας άνθρωπος να είναι και τα δύο; (Γιατί δηλαδή να μην μπορεί;) Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση. Δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση. Αυτό όμως που ξέρω είναι πως ο καθένας μας μπορεί να αναπτύξει και να ερμηνεύσει αυτό το χαρακτηριστικό που του δίνεται, όπως αυτός θέλει. Η ερμηνεία άλλωστε είναι στοιχείο υποκειμενικό.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω και λέω ιστορίες. Οι ιστορίες αυτές είναι συνοδοιπόρος μου σ’ αυτό το σύντομο ταξίδι που ονομάζεται ζωή.

Οι ιστορίες αυτές είναι αυτές που δίνουν ώθηση στο μικρό μου πλοιάριο για να φτάσει σε μια νέα ακτή και να μοιραστεί αυτές που υπήρχαν, να εμπλουτιστεί με αυτές που υπάρχουν και να προετοιμαστεί γι’ αυτές που θα υπάρξουν. Και να θυμάστε, όσο το πλοιάριο διασχίζει τις θάλασσες του κόσμου οι ιστορίες συνεχίζονται· δεν έχουν τελειωμό.

Ποια θα είναι, λοιπόν, η επόμενη;

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com