Πόσες φορές περιμένουμε κάποιος να μας δώσει την άδεια για να κάνουμε κάτι;

Πόσες φορές δεν έχουμε πάρει πρωτοβουλία για να κάνουμε κάτι;

Πόσες φορές έχουμε κάτσει στην ακρούλα μας περιμένοντας κάποιος να έρθει να μας πιάσει από το χέρι;

Εγώ πολλές φορές.

Τα όρια των ανθρώπων είναι διαφορετικά. Μπορεί κάτι που για μένα να είναι αδιακρισία, για κάποιον άλλον να είναι ένδειξη ενδιαφέροντος. Μπορεί κάτι που εγώ να το ερμηνεύω Α, κάποιος να το ερμηνεύει Β και γι’ αυτό λέγεται πώς κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.

Έχουμε το θάρρος να ρωτήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε;

Είναι μακρύς ο πηγαιμός προς την Ιθάκη, το μόνο σίγουρο. Μήπως όμως τον κάνουμε δυσκολότερο, περιμένοντας ο άλλος να μαντέψει τις σκέψεις μας και να πράξει αναλόγως; Μήπως δυσκολεύουμε τη ζωή μας, μη ρωτώντας αυτό που πραγματικά θέλουμε και το πάμε γύρω – γύρω; Τελικά, ζητάμε και διεκδικούμε αυτό που πραγματικά θέλουμε ή περιμένουμε να μας έρθει; Πέσε πίτα να σε φάω που λένε και στο χωριό μου.

Στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται. Είναι όλα ήδη χαρισμένα. Είναι όλα εκεί και περιμένουν από τον καθένα μας να πάει να τα διεκδικήσει. Είναι εκεί. Είτε τα βλέπεις, είτε δεν τα βλέπεις, είναι εκεί.

Θα πω κάτι απλό. Μια φορά μια φίλη διαμαρτυρόταν ότι σε ένα επαγγελματικό ταξίδι της είχε αναγκαστεί να κουβαλάει κάτι κούτες με βιβλία και κανένας από τους κυρίους που ήταν εκεί και την έβλεπαν δεν προσφέρθηκε να τη βοηθήσει. Είχε θυμώσει τόσο πολύ από την αγένεια των εν λόγω ανδρών που το έλεγε και το ξανάλεγε μέχρι που τη ρώτησα «Εσύ τους ζήτησες βοήθεια;» Κόλλησε για μια στιγμή και απάντησε με το «Μα καλά, τυφλοί είναι;» Τα δίκια της είχε κι εκείνη δε λέω, μα ο καθένας κύριος από αυτούς μπορεί εκείνη τη στιγμή να σκεφτόταν χίλια δύο που ποτέ δε θα μάθουμε. Ένα σενάριο να σκεφτόταν ότι «θέλω πολύ να τη βοηθήσω, μα έχω πρόβλημα με τη μέση μου» ή ακόμα και «Ας προσποιηθώ ότι δεν βλέπω, γιατί ποιος να κουβαλάει τώρα;»

Το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Η φίλη μου θύμωσε με τη κατ’ εκείνη αγένεια, δεν ζήτησε και φυσικά δεν έλαβε.

Το ίδιο παντού, καθημερινά.

Καλοί μου άνθρωποι, δεν υπάρχουν αυτονόητα, δεν υπάρχουν προφανή.

Δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν έχουμε τις ίδιες εμπειρίες.  

Σε ένα συμβάν, μόνο τα γεγονότα είναι ίδια. Η ερμηνεία διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και οι ερμηνείες είναι αυτές που προκαλούν τον πόνο. Δεν αναφέρομαι σε γεγονότα που έχουν προκαλέσει σωματικές βλάβες. Αναφέρομαι σε απλά καθημερινά που μας πονούν και μας στεναχωρούν.

Αν λοιπόν, καλοί μου άνθρωποι, περιμένετε να έρθει κάτι στη ζωή σας, προσκαλέστε το.

Ζητήστε του να έρθει.

Αν του πείτε να έρθει, θα τα παρατήσει όλα για να έρθει.

Πείτε του όμως «έλα!».

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com