Λες πνίγεσαι στον κόσμο μας. Το δικό μας κόσμο. Το δικό σου και το δικό μου. Σ’ αυτό που γεννηθήκαμε. Και μεγαλώσαμε. Και μάθαμε. Και ζυμωθήκαμε. Σ΄ αυτό τον κόσμο που μας πλήγωσε και μας γέμισε δάκρυα. Στον ίδιο κόσμο που μας αγάπησε και μας χάρισε χαμόγελα.

Λες ασφυκτιείς και ψάχνεις διέξοδο. Τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Καταριέσαι και θυμώνεις. Δε χωράς πουθενά. Χτυπιέσαι. Χτυπάς και χτυπιέσαι. Δεν τον αντέχεις τον κόσμο μας. Δε σε ρώτησαν πριν γεννηθείς. Δε σε ρώτησαν αν ήθελες να ζήσεις σ’ αυτό τον κόσμο. Είναι όλα ξένα. Άνοστα και ανούσια. Ξένα. Αφορούν άλλους κι όχι εσένα. Δεν αναπνέεις.

Κι ο θυμός φέρνει μίσος. Πρέπει κάποιος, κάπου να είναι ένοχος και να φταίει για τον εγκλεισμό σου. Ψάχνεις υπαίτιο. Κάπου να χορηγήσεις το μίσος που νιώθεις. Το παρέχεις ενέσιμα δεξιά κι αριστερά. Δε σε νοιάζει τι μολύνεις. Δε σε νοιάζει τι καταστρέφεις. Έτσι κι αλλιώς δε σε αφορά.

Κι όμως ο κόσμος δε σου έφταιξε. Είναι ξένος γιατί δεν προσπάθησες ποτέ να τον νιώσεις δικό σου. Τον κατηγορείς ότι σε πληγώνει. Μα δεν κάνεις κάτι να τον φέρεις στα μέτρα σου. Θεωρείς πως είναι ευθύνη άλλων. Και μετά λες δε σε ρώτησαν κι αποφασίζουν άλλοι για σένα.

Φοβάσαι. Φοβάσαι να πάρεις την ευθύνη του κόσμου στους ώμους σου. Μα η αλήθεια είναι πως την έχεις ήδη. Γιατί σ’ το έχω πει. Δεν είναι κόσμος μου. Ούτε κόσμος σου. Είναι κόσμος μας. Δικός μας. Κι είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Υπεύθυνοι να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Να τον γεμίσουμε οξυγόνο να μη μας πνίγει.

Δε θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα τον δεις ομορφότερο. Πρέπει εσύ να τον κάνεις. Να τον γλυκάνεις και να τον σμιλέψεις όπως τον έχεις ανάγκη να είναι. Και θέλει κόπο. Και θέλει μόχθο. Πείσμα και επιμονή. Αντοχές και ελπίδες. Να ξυπνάς και να κοιμάσαι και να ελπίζεις στον καλύτερο κόσμο που θέλεις να φτιάξεις.

Να μην ησυχάζεις ποτέ. Να έχεις όραμα. Να έχεις αντοχές. Ακόμα και τις φορές που τίποτα δεν πάει όπως το θέλεις. Κι είναι όλα στραβά κι ανάποδα. Κι είναι όλα εναντίον σου. Και σε πιάνει το παράπονο. Και κλαις. Τότε είναι που πρέπει να πεισμώνεις. Να σφίγγεις δόντια και γροθιές. Και να σηκώνεσαι. Απ’ όπου κι αν έπεσες. Στο ύψος σου. Να μη δέχεσαι να χάνεις ούτε εκατοστόμετρο.

Να μην τον ζητάς τον κόσμο που ονειρεύτηκες να τον απαιτείς. Να μην κάνεις εκπτώσεις. Κι ας σε λένε ονειροπόλο κι ας σε λένε αφελή. Η μεγαλύτερη παγίδα είναι να πάρεις την απαισιοδοξία για ρεαλισμό. Έτσι θα σ’ την πλασάρουνε. Μην ξεγελαστείς. Μη συμβιβαστείς σ’ ένα κόσμο που δε σε ικανοποιεί, γιατί σε έπεισαν πως δεν μπορείς να τον αλλάξεις.

Αν συμβιβαστείς πάει το έχασες το παιχνίδι. Μετά όντως δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Γιατί σε έπεισαν να μην προσπαθήσεις. Γιατί σε έπεισαν να μην ελπίζεις. Κι αν δε σου έδωσαν επιλογή που θα γεννηθείς και πώς. Σου δίνουν τώρα. Πού θα ζήσεις και πώς.

Μπορείς να κάθεσαι στον καναπέ σου και να κλαις για ένα κόσμο που δε διάλεξες και σε πνίγει. Ή μπορείς να προσπαθήσεις να τον φτιάξεις και να τον φέρεις στα μέτρα σου. Να κερδίσεις τα χαμόγελα σου. Να κερδίσεις το οξυγόνο σου. Να νιώσεις τον κόσμο σπίτι σου και την ευτυχία σου δική σου ευθύνη και δικό σου προνόμιο.

Απ’ όλες τις αποφάσεις που έχεις να πάρεις στη ζωή σου η συνειδητή αναζήτηση της ευτυχίας σου σε ένα κόσμο δομημένο από σένα είναι μία από τις σημαντικότερες.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com