Ανάγκη για επιβεβαίωση … ελάττωμα άσχημο μα συνάμα αλληλένδετο με την ανθρώπινη φύση. Έχεις ανάγκη να επιβεβαιώσεις  πως ακόμα και τώρα ύστερα από τόσους μήνες που έχεις να τον δεις νιώθει ακόμα για πράγματα για σένα, ότι ασκείς ακόμα επιρροή στον συναισθηματικό του κόσμο. Πως η νευρικότητα, η αμηχανία, το τρέμουλο στα χέρια, η αίσθηση ότι χάνεσαι, δεν πηγάζουν μόνο από εσένα αλλά και από εκείνον. Πως είναι αμοιβαία.

Στην αρχή σκέφτεσαι δεν πρέπει να δείξεις αδυναμία, πως δεν πρέπει να τον αναζητήσεις. Προσπαθείς να καθυστερήσεις το αναπόφευκτο με διάφορες δήθεν άλλες υποχρεώσεις με τις οποίες πέρασε η μέρα και δεν πρόλαβες  -μια πλασματική  παράταση χρόνου- . Η καρδιά σου όμως βλέποντας τα καμώματα του μυαλού γελά, γιατί γνωρίζει καλά πως εκείνη έχει το πάνω χέρι –πάντα εκείνη το είχε- και δεν πρόκειται να σου χαριστεί.  

Και όταν πια φτάσει αυτή η μέρα που η καρδιά αποφασίζει πως αρκετά τράβηξαν τα παιχνιδάκια της λογικής και έφτασε η ώρα να κάνει το ντεμπούτο της, να δείξει τη  δύναμη της, εσύ απλά παραδίδεσαι αδιαμαρτύρητα. Ξέρεις ακριβώς που θα τον βρεις δεν χρειάζεσαι ούτε stories, ούτε άλλα τεχνάσματα της σύγχρονης εποχής. Γνωρίζεις που συχνάζει και ενώ πριν μερικούς μήνες ορκίστηκες  πως δεν θα ξαναπατήσεις το πόδι σου εκεί, έγινες επίορκη για χάρη του.

Όταν πια φτάσεις εκεί σκέφτεσαι «μα τι κάνω;». Μεταβολή και φεύγω.

Είναι όμως ήδη αργά, τα μάτια σου διασταυρώνονται με τα δικά του και τότε δεν υπάρχει γυρισμός , πρέπει να μείνεις να διατηρήσεις την αυτοκυριαρχία σου και να δείξεις άνετη, να ατσαλώσεις κάθε συναίσθημα να φορέσεις την μάσκα σου , το προσωπείο της αδιαφορίας και ας έχει γίνει η συναισθηματική σου υπόσταση ένα κουβάρι. 

Κοιτάζεις με την άκρη του ματιού σου προσπαθώντας να καταλάβεις αν σε κοιτά , αν έστω για λίγο διατάραξες την γαλήνη του. Αυτά βέβαια για το τυπικό γιατί το βάρος της ματιάς του δεν σου αφήνει αμφιβολία. Χαιρετάς αμυδρά με ένα κούνημα του κεφαλιού καθώς δεν εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό γι’ αυτό και προτιμάς να μην μιλήσεις, άλλωστε τι να πουν οι λέξεις όταν μιλάνε τα βλέμματα ;

Όταν πια φεύγεις σου μένει μια γλυκόπικρη γεύση και όχι η ικανοποίηση που πίστευες πως θα κέρδιζες αν επιβεβαιωνόταν ότι όντως άφησες τα σημάδια σου. Αφού δεν μπορείτε να είσαστε μαζί για κάποιο λόγο τι σημασία έχει ότι το συναίσθημα δεν ξεθώριασε. Χίλιες φορές να αδιαφορούσε πλήρως έτσι και αυτός θα προχωρούσε και εσύ θα ένιωθες πως πια  δεν μπορείς να κάνεις κάτι και θα το έπαιρνες απόφαση.

Είναι ένας τρόπος να πέσουν οι τίτλοι του τέλους. Τι κι αν σε θέλει, αν σε νοιάζεται αν σε σκέφτεται δεν έχει καμία σημασία  . “Βρε άμα σε θέλει έλεγε η γιαγιά μου “θα κάνει τον ήλιο να ανατέλλει από τη δύση”.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com