Νοέμβριος του 19

Αυτή την φορά δεν ταξίδευα μόνος μου, αλλά με τον πατέρα μου. Πού να ήξερες Χρηστάκη μου τι σε περίμενε στην Γαλλία.

Είχα προγραμματίσει έναν κύκλο ταξιδιών και ένας από τους προορισμούς μας θα ήταν η Γαλλία. Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι, ο πατέρας μου μου λέει «οι να κλείσεις σε κανένα hostel διαμονή α»!  Εντάξει του λέω, μεν ανησυχείς εν θα κλείσω σε hostel, αλλά τούτο το ταξίδι εν να σου μείνει αξέχαστο γιατί θα είναι κουραστικό.   «Εν έχει πρόβλημα» λαλεί μου.

Φεύγουμε λοιπόν από τη Μάλτα, που ήταν ο πρώτος μας προορισμός και μετά παίρνουμε την πτήση για την Τουλούζ. Η Τουλούζ πληροφοριακά, είναι πιο κοντά στην Ισπανία παρά στην πρωτεύουσα της Γαλλίας.

Με το που θα προσγειωνόταν η πτήση μας, είχαμε 40 λεπτά ώστε να πάμε στον σταθμό του λεωφορείου και από εκεί να πάρουμε το λεωφορείο για το Παρίσι. Ο πατέρας μου μόλις του το είπα, τον κατέλαβε το άγχος, ενώ εγώ πάλι εν εφακκούσα πενιά που λαλούμε και στην Κύπρο. Λέω του «Μεν αγχώνεσαι και παραγγέλλω 2 ουίσκια να τα πιούμε παρέα στο αεροπλάνο».

Φτάνουμε λοιπόν στον σταθμό του λεωφορείου μετά από το θρυλικό οδήγημα του οδηγού ταξί που μας πήρε από το αεροδρόμιο και εκεί με ρώτα ο πατέρας μου «Ρε πού εν να τζοιμηθούμε πόψε;».  Πατέρα μου, χωρίς να θέλω να σε αγχώσω πάλε, το λεωφορείο που επιάσαμε η ώρα 8.30 το πρωί εν φτάνει στο Παρίσι και θα κοιμηθούμε μέσα στο λεωφορείο.

Φτάνουμε λοιπόν το πρωί στο Παρίσι και εκεί ο πρώτος σταθμός μας ήταν ο πύργος του Άιφελ.

Ακολούθως, επισκεπτόμαστε το μουσείο του Λούβρου, όπου πραγματικά έχει αμέτρητα έργα τέχνης, ανάμεσά τους και το διασημότερο έργο του μουσείου, ο πίνακας του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο πίνακας της Μόνα Λίζα.

Έχει πλέον μεσημεριάσει για τα καλά και αφού είχαμε κλείσει ήδη τραπέζι πριν από πολύ καιρό, σειρά είχε να επισκεφτούμε το βραβευμένο εστιατόριο με 1 αστέρι Michelin του Κύπριου Αντρέα Μαυρομάτη.

Η ώρα περνούσε και κατά το απόγευμα πήγαμε για ένα καφεδάκι πατέρας και υιός.

Το βράδυ, αφού επισκεφτήκαμε ξανά τον πύργο του Άιφελ, αυτή την φορά για να τον δούμε βράδυ, κατευθυνθήκαμε προς το αεροδρόμιο, γιατί σειρά είχε ακόμα ένας προορισμός.

Αυτό ήταν ένα από τα ωραιότερα ταξίδια που έχω κάνει με τον πατέρα μου και νομίζω ότι θα περάσει πολύς καιρός μετά από την ταλαιπωρία που είχε υποστεί, μέχρι να ταξιδέψουμε ξανά μαζί!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com