Κάνεις τούμπα δημόσια και κάποιος φωνάζει παρκούρ.

Αυτός συνεχίζει κανονικά τη μέρα του αλλά εσύ αναρωτιέσαι μέχρι αυτή τη στιγμή πότε θα μάθει ο κόσμος τι διαφορά μεταξυ του parkour και freerunning. Αν δεν ταυτίστηκες, σημαίνει ότι απλά δεν κανεις parkour ή freerunning (να δοκιμάσεις!). Παρόλο που και στα δυο αθλήματα χρησιμοποιείται με παρόμοιο τρόπο το σώμα, οι φιλοσοφίες τους είναι άκρως αντίθετες.

Το Parkour (παρκούρ) γνωστό και ως η τέχνη της φυγής, έχει στόχο την πρακτικότητα. Σε αντίθεση με το freerunning που περιέχει δημιουργική αισθητική κίνηση, το parkour έχει μια πιο μινιμαλιστική και συντηρητική αίσθηση. Και εκεί κρύβεται και η γοητεία του. Απόσκοπεί στην ταχύτερη κίνηση του ατόμου μέσα σε αστικό περιβάλλον περνώντας πάνω – κάτω ή μέσα από εμπόδια χωρίς περισσότερο εξοπλισμό εκτός από τα χέρια και πόδια του. Ο αθλητής έχει προτεραιότητα να μεταφερθεί από το σημείο Α στο Β όσο πιο γρήγορα γίνεται και με ελάχιστους τραυματισμούς. Το parkour ξεκινησε στη Γαλλία τη δεκαετία του ‘80 και είναι εμπνευσμένο από την άσκηση του στίβου μάχης που δοκιμάζονται οι καταδρομείς, πυροσβέστες και αστυνόμοι. Funfact: αν όταν ήσουν μικρός σκαρφάλωνες στα δέντρα και πήδαγες τους τοίχους της αυλής έκανες parkour!

Το freerunning είναι ο πιο δημιουργικός, έξυπνος, όμορφος, ενδιαφέρον αδερφός του parkour που τον αγαπούν όλοι περισσότερο αλλά συγχύζουν το όνομα του. Όσο συντηρητικό είναι το parkour στις κινήσεις του, τόσο ανοικτό είναι το freerunning στη δημιουργία φιγούρων. Το freerunning δεν περιορίζεται από κανόνες σε σύγκριση με άλλα αθλήματα και γι’ αυτό συνήθως απόκαλείται τέχνη και όχι άθλημα. Το freerunning γεννήθηκε στις ίδιες γειτονιές του parkour τη δεκαετία του 2000. Ο στόχος του freerunning είναι η εκφραση του αθλητή με δημιουργικά ακροβατικά χρησιμοποιώντας όσα περισσότερα αντικείμενα στο περιβάλλον του. Η απώλεια περιορισμών δίνει τη δυνατότητα στους αθλητές να δημιουργούν άπειρες κινήσεις και άπειρες παραλλαγές τους. Μπορεί o μέσος άνθρωπος να βλέπει 3 βασικές τούμπες αλλά το προπονημένο μάτι μπορεί να αντιληφθεί τις παραλλαγές στα ακροβατικά.

Παρά την αντιθετική τους φύση τα δύο αθλήματα συνδυάζονται με όμορφο τρόπο καθώς κινούνται στο ίδιο περιβάλλον.

Το parkour και το freerunning βρίσκονται στην κατηγορία των extreme αθλημάτων λόγω των ακραίων συνθηκών που χρησιμοποιούνται από πολλους αθλητες.

Σύνηθες παράδειγμα οι τούμπες και άλματα από μια ταράτσα στην άλλη. Τα αθλήματα θεωρούνται από πολλούς ειδικούς να είναι μέτριας επικινδυνότητας καθώς ο αθλητής είναι αυτός που καθορίζει το πόσο επικίνδυνο είναι το άθλημα. Η φιλοσοφία ‘εννα το κάμω τζαι σικκιμέ’ χωρίς την απαραίτητη προπόνηση μπορεί να οδηγήσει από τραυματισμό μέχρι και θάνατο(αφού κάποιοι επιλέγουν τις ταράτσες).

Στην Κύπρο αντιθέτως από τον υπόλοιπο κόσμο που τα αθλήματα αγκαλιάστηκαν από διεθνείς οργανισμους και ομοσπονδίες, το parkour και freerunning χάθηκαν πριν περίπου 5 χρόνια. Στην Κύπρο απότέλεσαν απλά μια τάση που διήρκησε από το 2012-2014. Οι αθλητές σήμερα είναι ελάχιστοι και δεν υπάρχει καμιά οργανωμένη προσπάθεια προβολής του αθληματος. Η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία.

Τα parkour και freerunning δεν είναι όσο δύσκολα και επικίνδυνα τα παρουσιάζουν κάποιοι αθλητές. Όπως όλα τα αθλήματα έχουν ασκήσεις για αρχάριους και προχωρημένους, έτσι κι αυτά προσφέρουν τμήματα εκμάθησης ακόμα και σε άτομα της 3^ης ηλικίας! Θεωρώ ότι αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής από τα ΜΜΕ, γιατί προσφέρουν μια διαφορετική εμπειρία από τα κλασικά αθλήματα και όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να τα δοκιμάσουν!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com