Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Αντωνία Θεοφάνους προκάλεσε την Κυριακή Χριστοδούλου να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Παράξενα δεμένοι» από τον Γιώργο Σαμπάνη.

Για να δούμε Κυριακή, can you bee a story writer?

«Θα βρεθούμε απόψε;», μου λέει στο τηλέφωνο.

«Δεν ξέρω, έχω αρκετή δουλειά», του απαντώ.

«Θέλω να σε δω», συνέχισε.

Δεν αποκρίθηκα.

«Συγγνώμη», μου λέει.

«Για πιο πράγμα?», του είπα κάπως ειρωνικά.

«Για όλα», μου είπε μια μελαγχολική φωνή.

«Στις 8 στο γνωστό σημείο», του είπα και το έκλεισα.

Με τον Ορέστη, είμαστε 2 χρόνια μαζί. Είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας. Την μια μέρα μαζί αγκαλιά και την άλλη ο καθένας μόνος τους αγκαλιά με τον εγωισμό του. Είμαστε και οι 2 εγωιστές, δυστυχώς. Όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα καταφέρνουμε να είμαστε μαζί. Σαν κάτι παράξενο να μας δένει και να μην μας αφήνει να φύγουμε…

Χθες τσακωθήκαμε άσχημα. Ο λόγος ήταν η κακή επικοινωνία. Είχαμε πει πριν μέρες ότι την χθεσινή μέρα θα την περνούσαμε μαζί. Αλλά φαίνεται πως μόνο εγώ το θυμόμουν. Τον είχα ρωτήσει από το πρωί τι ώρα θα βρεθούμε. Μου είπε ότι είχε κανονίσει έξοδο με τους φίλους του, γιατί δεν ήξερε σίγουρα αν θα βρεθούμε. Δεν συνέχισα την συζήτηση. Δεν άξιζε να συζητήσω…

Σήμερα με πήρε τηλέφωνο. Ήθελε να με δει. Και εγώ ήθελα να τον δω. Έτσι συμφώνησα να πάμε στο μέρος μας. Εκεί όπου πρωτοφιληθήκαμε, εκεί όπου είπαμε το πρώτο «Σ’ αγαπώ», εκεί όπου όλα ξεκίνησαν…

Έφτασα. Ήταν ήδη εκεί καθισμένος στο παγκάκι, κάτω από τα αστέρια. Τον είδα. Ένιωσα το ίδιο αίσθημα ξανά.  

«Γεια», είπα και γύρισε να με δει.

«Γεια».

Κάθισα δίπλα του.

Δεν μίλησε κανείς, αλλά η σιωπή μας φώναζε. Μου έπιασε το χέρι. Ήξερα ότι με αυτό τον τρόπο μου ζητούσε συγγνώμη. Τον αγκάλιασα. Ήταν ο δικός μου τρόπος για να του πω ότι δεν θέλω να τον χάσω.

«Σ’ αγαπώ», μου ψιθύρισε.

«Εγώ πιο πολύ» και τον αγκάλιασα πιο δυνατά.

Και χάθηκα στην αγκαλιά του.

Τελικά δεν είναι παράξενο αυτό που μας δένει. Ήταν η αγάπη, ο φόβος να μην χάσουμε τον άλλο, οι αναμνήσεις, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον; Γιατί ξέρω ότι το μέλλον μου θέλω να το χαράξω μαζί του.

Θα παλέψω γι’ αυτόν, γι’ αυτό που έχουμε, γι’ αυτό που είμαι μαζί του.

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: miro.medium.com