Paranormal activities μπορούν να οριστούν ως δραστηριότητες που απέχουν απ’ ότι θεωρείται φυσιολογικό, και σ’ αυτές εντάσσονται φαντάσματα, δαίμονες κι εξορκισμοί. Τα thrillers εμπορεύονται την ιδέα στο έπακρο κι εμείς ελκυόμαστε από την ψευδαίσθηση φόβου που μας προκαλεί και γινόμαστε εύκολα θύματα τέτοιων παραγωγών.

Και όχι η ερώτηση που με απασχολεί δεν είναι τι είναι πραγματικό ή όχι, αν και πολλά έχουν ειπωθεί και διασταυρωθεί με εκκλησίες και ψυχολόγους. Και ο λόγος έλλειψης ενθουσιασμού προς το θέμα είναι η έλλειψη εμπεριστατωμένων απόψεων. Φαίνεται να είναι ένα θέμα για το οποίο όλοι έχουν κάτι να πουν μα κανένας δε μπορεί να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του. Κι ως παιδί της λογικής κάπου ξεκινώ να αδιαφορώ.

Το δικό μου ενδιαφέρον στο θέμα προσηλώνεται αλλού. Ξεκινά από το ερώτημα τι είναι αυτό μέσα μας που διψά για φόβο τόσο όσο να τον αγοράζει; Έχουμε άραγε τόσο πλήξει στους μικρόκοσμους που ζούμε που ο μόνος τρόπος να νιώσουμε ζωντανοί είναι να εξαγοράσουμε το φόβο για μερικές στιγμές αδρεναλίνης;  

Κι έπειτα, αυτό που θα προκαλέσει το φόβο μας γιατί πρέπει να επέρχεται από άλλους κόσμους; Γιατί πρέπει να είναι διάβολος που μπαίνει σε ξένα σώματα, γιατί πρέπει να είναι πνεύματα νεκρών;  Δε μας φτάνει ο πόλεμος μια θάλασσα μακριά μας; Δε μας φτάνουν οι πρόσφυγες, το κλάμα και ο οδυρμός; Δε μας φοβίζει η Αυστραλία που γίνεται στάχτες; Ο κόσμος μας που μέρα με τη μέρα ασθενεί; Κάπου μέσα μας διατηρούμε τη ψευδαίσθηση ότι το κακό είναι μακριά από εμάς. Έρχεται από ξένους κόσμους σε ξένες μορφές. Κι όμως το κακό είμαστε εμείς. Δε φτάνει η συνειδητοποίηση να μας φοβίσει;

Κι ύστερα, πόσους ανθρώπους ξέρετε που έχουν πεθάνει από φαντάσματα; Ή έστω που να τους σκότωσε κάποιος δαιμονισμένος; Προσωπικά δεν ανακαλώ κάτι παρόμοιο. Κι όμως πόσους ανθρώπους ξέρετε που σκοτώθηκαν σε τροχαίο ή από το τσιγάρο που αδυνατούσαν να κόψουν, από το αλκοόλ που ήταν απλά για να περνούν καλά, τις ουσίες που τους έκαναν να χαλαρώνουν; Ναι, έχουμε μια τάση να δικαιολογούμε όσα ξέρουμε αποδεδειγμένα και με μαθηματική ακρίβεια πως μας σκοτώνουν και να επιμένουμε να τα βλέπουμε άκακα. Κι αυτά δε μας φοβίζουν, κι είμαστε σε θέση να τα αγνοούμε.

Αντίθετα, προσηλωνόμαστε με μια αδικαιολόγητη  μανία σε πράγματα  που δεν ξέρουμε αν υπάρχουν και αν υπάρχουν δεν ξέρουμε αν μπορούν να μας βλάψουν, έχοντας μηδέν αποδείξεις που να ευσταθούν. Κι επιμένουμε να φοβόμαστε, να ψάχνουμε τι αληθεύει και τι όχι με ένα παράλογο ενδιαφέρον που αρνούμαστε να επιδείξουμε σε άλλες περιπτώσεις που ενώ θα έπρεπε να μας φοβίζουν μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.

Κλείνοντας αν με ρωτάτε τι είναι τα paranormal activities θα σας απαντήσω αντιπερισπασμός. Κάτι να έχουμε να φοβόμαστε μήπως ξυπνήσουμε μια μέρα και φοβηθούμε εκείνα που πρέπει. Κι αν μετά από την παρακολούθηση θρίλερ φοβάστε να δείτε τον καθρέφτη μήπως και εμφανιστούν δαιμόνια πίσω σας, εγώ σας λέω αν θέλετε να δείτε δαιμόνια μην ψάχνετε πίσω σας, την αντανάκλαση κοιτάξτε. Αυτό έχουμε να φοβόμαστε, εμάς τους ίδιους. Τις σκέψεις που τρέχουν στα κεφάλια μας, την αδιαφορία μας για οτιδήποτε έχει βάθος και την αδικαιολόγητη προσήλωση μας σε ότι είναι ύλη, στην επιφάνεια. Δε μας φταίνε άλλοι κόσμοι αν δεν μπορούμε να κάνουμε κουμάντο στο δικό μας.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com