Οι αρθρογράφοι του Beezdom, δοκιμάζονται ξανά! Αυτή τη φορά προκλήθηκαν από ένα άλλο αρθρογράφο να γράψουν μία φανταστική, λογοτεχνική ιστορία από τον τίτλο ενός τραγουδιού. Η Χρυστάλλα Σαββίδη προκάλεσε την Γεωργία Παπαμιχαήλ να γράψει μία ιστορία από το τραγούδι «Παράνοια» από τον Νίνο.

Για να δούμε Γεωργία, can you bee a story writer?

Δομή! Μπορούν τα πάντα να έχουν δομή; Μπορούν τα πάντα να ρυθμίζονται με μια συγκεκριμένη λειτουργία, με ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης; Και ακόμα κι αν μπορούν κάτι τέτοιο θα ήταν λειτουργικό;

– Σήμερα έτρεχα όλη μέρα σαν το τρελό! Κουράστηκα πολύ με όλες αυτές τις διαδρομές και όχι δεν αναφέρομαι σε αυτές τις μικρές ευθείες. Αναφέρομαι σε ατελείωτους δρόμους με ανηφόρια που γίνονταν κατηφόρια και το αντίθετο. Σας λέω πολύ κουραστικό. Τώρα το μόνο πoυ θέλω είναι να κοιμηθώ λιγάκι.

Η Παράνοια έχει δομή; Μπορείς δηλαδή να αναφερθείς σε ένα είδος παρανοϊκής δομής; Η παράνοια συνήθως πλημμυρίζεται από αισθήματα δυσπιστίας, καχυποψίας, έλλειψης εμπιστοσύνης απέναντι στους άλλους καθώς και υπερευαισθησία και υπερεκτίμηση που έχει το άτομο για τον εαυτό του. Με αυτή την πληροφορία, όσο βοηθά και αυτή, η παράνοια είναι μια κατάσταση που προσπαθεί να ακολουθήσει τη δομή και δεν τα καταφέρνει ή είναι μια κατάσταση που εγκλωβίζεται από την υπερβολική δομή; Σχετίζεται άραγε καθόλου με την δομή;

– Σήμερα δεν έχω παράπονο… έφαγα καλά, πήγαμε όλοι μαζί και κολλήσαμε πάνω σε ένα τεράστιο κόκκινο όργανο και ξεκινήσαμε το ρούφηγμα. Η μαμά το λέει το «ρούφηγμα της ζωής» δεν ξέρω τι πάει να πει αυτό, αλλά εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι είναι το πιο γλυκό και νόστιμο ρούφηγμα.

Πόσοι την κυνηγούν; Πόσοι την κατακτούν και πόσοι την αφήνουν πίσω τους; (Ναι, για τη δομή μιλάω ακόμα). Η δυσκολία βέβαια σε όλο αυτό ίσως είναι η αποδοχή αυτής της δομής. Ναι, περίεργο δεν είναι, ενώ την θέλουμε, τη διώχνουμε μακριά. Για να σκεφτώ….ε, λοιπόν, αυτό μου θυμίζει μια παράγραφο ή ένα κείμενο χωρίς τα σημεία στίξης του. Σκέψου μια παράγραφο χωρίς τελείες, χωρίς κόμματα, χωρίς τα κεφαλαία μόνο μικρούλικα γραμματάκια χωρίςτοκενόδιάστημαχωριςτουςτονουςναμαςκαθοδηγουν…κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό; Κι αν ήταν επιμένω θα ήταν λειτουργικό;

– Σήμερα είναι η τρίτη μου μέρα πάνω σε αυτό το κόκκινο πράγμα έχω βαρεθεί λίγο αλλά η μαμά λέει πως πρέπει να κάτσουμε εδώ μέχρι να το καταλύσουμε όλο, γιατί μετά πρέπει να πάμε και αλλού. Ξέρετε είναι κάτι σαν την καθαριότητα των μεγάλων…καθαρίζουμε ότι βρούμε αυτή τη στιγμή για να μπορούμε να ζούμε καλύτερα και πιο άνετα μετά, έτσι λέει η μαμά.

Να ρωτήσω κάτι άλλο; Η δομή, τι σχέση έχει με την παράνοια. Μήπως η αδυναμία να ακολουθήσεις ένα τύπο, μια μορφή, μια σειρά από πράγματα σε καθιστά παρανοϊκό; Αυτή η αδυναμία και έλλειψη συνοχής μπορεί να σε τρελάνει; Να σε φέρει σε μια κατάσταση αυτοθυσίας και αυτοδιάλυσης που, εν τέλει, αντί να επιτυγχάνεται η συνοχή διασπάται και διαλύεται ακόμα πιο εύκολα;

– Σήμερα μου είπαν ότι θα επισκεφτούμε τη χολή. Δεν ξέρω τι είναι και τι κάνει, όμως, θα την καθαρίσουμε και αυτή. Και μετά θα πάμε στο πάγκρεας αυτό είναι το αγαπημένο μου νομίζω ή δεν ξέρω, τουλάχιστον ακούγεται ωραίο. Όμως, δεν έχω κοιμηθεί εδώ και λίγες βδομάδες θέλω πολύ να κοιμηθώ.

Όταν η δομή και η παράνοια ξεκινήσουν να συνυπάρχουν, να τρέφεται το ένα από το άλλο και να συμπληρώνει το ένα το άλλο, κάτι τέτοιο δεν θα είχε πλάκα. Αν γινόταν αυτό ίσως να κατανοούσες και τι προσπαθώ να πω ή ίσως να καταλάβαινα τι προσπαθώ να πω….

– Σήμερα, τελειώσαμε και από το λαιμό. Δεν μας απομένει πολύ! Όχι! Η μαμά λέει πως θα δοκιμάσουμε και στους πνεύμονες αλλά ίσως και να μην προλάβουμε, γιατί τώρα λέει προέχει ο ύπνος και η ξεκούραση. Να σας πω κάτι, αλλά μην μου θυμώσετε. Μερικές φορές δεν την καταλαβαίνω. Τόσο καιρό που της λέω να σταματήσουμε να καθαρίζουμε για να ξεκουραστούμε λίγο, μου έλεγε πως δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση πρέπει να τελειώσουμε.

Η αρρώστια; Αυτή τι είναι; Αν μπορούσαμε να την ορίσουμε και να την κατατάξουμε στην παράνοια ή στη δομή, που θα την βάζαμε; Όταν μπει στην ζωή μας είναι ικανή να την καταστρέψει; Και πότε είναι πιο επώδυνη; Όταν αφορά εμάς ή όταν αφορά τον άνθρωπο που αγαπάμε; Για να είμαι πιο σαφής πότε μας δομεί ή διαφορετικά πότε μας αποδομεί;

– Σήμερα θα κοιμηθώ είναι πια επίσημο, μου το είπε η μαμά αλλά αυτό που δεν κατάλαβα πολύ καλά είναι αυτό το… το «Δεν θα ξυπνήσουμε ξανά όμως» της μαμάς. Στην αρχή φοβήθηκα και της είπα «Δεν πειράζει! Δεν θέλω να πάω για ύπνο. Θα συνεχίσω να καθαρίζω!» τότε αυτή γύρισε και μου είπε πως δεν έμεινε και τίποτα πιά. Όμως, να μην ανησυχώ γιατί έτσι θα ξεκουραστώ περισσότερο. Οπότε υποθέτω πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ. Άλλωστε, ΥΠΝΟΣ είναι! Κάποια  στιγμή θα ξυπνήσω ξανά… έτσι δεν είναι; Ναι, τώρα θυμήθηκα όπως έγινε και με την ωραία κοιμωμένη. Άρα θα ξυπνήσω!

Κάποια πράγματα που ζούμε δεν είναι εύκολο να τα δομήσεις και…. έτσι εντελώς μεταξύ μας, δεν χρειάζεται και να τα δομήσεις. Κάποια πράγματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, ναι μπορεί να μας φέρουν και στο σημείο της παράνοιας. Πέστε το ο πόνος, η έντονη σκέψη, η τήρηση της δομής και της συνοχής…. Διάφορα μπορεί να προκύψουν. Αυτό που έχει σημασία είναι να θυμάσαι πως πρόκειται για έναν πρόσκαιρο ύπνο που δεν γίνεται κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις.  

[zombify_post]

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: i.redd.it