Παραδέξου το. Κι εσύ διαβάζεις παλιές συνομιλίες. Και ναι. Καμία φορά σαν τον/την θυμάσαι πηγαίνεις στην αναζήτηση και γράφεις το όνομα του/της.. Ένα κουμπί και τσουπ ξάφνου ανοίγεις τις παλιές συνομιλίες.. Ένα κουμπί σε χωρίζει απλώς από το παρελθόν σου. Παλιές ναι, ξεχασμένες ΔΕΝ…. Και να, ξετυλίγονται μπροστά σου χίλιες εικόνες. Ποια η ουσία άραγε να κάνεις scroll και να διαβάζεις κάτι που θεωρείται λήξαν;;; Σαν να πηγαίνεις σε εξέταση με θέματα εκτός ύλης… Γιατί υποβάλλεις τον εαυτό σου στη δοκιμασία να θυμάται τα παλιά; Εκείνον τον καφέ που κανονίστηκε στην πρώτη συνάντηση, τη βόλτα στη θάλασσα… την γνωριμία σας.. Τα συναισθήματα που αποκαλύψατε ο ένας στον άλλον ένα ξημέρωμα.. Τα πειράγματαα, όλα.

Σαν αυτά τα μηνύματα να είναι τα περισωθέντα τεκμήρια, οι αποδείξεις μιας τότε αγάπης, ενός παρολίγον μαζί. Ό,τι απέμεινε να σε συνδέει με εκείνον. Σαν μια μαζοχιστική τάση να θέλει να σε υποβάλει σε δοκιμασίες πόνου.. σαν ένα άλλος σου εαυτός να αρνείται να ξεκολλήσει από την πραγματικότητα. Από το τότε. Και βλέπεις το πράσινο λαμπάκι… Μα για σένα πλέον μοιάζει άχρωμο.. χρωματισμένο γκρι, ουδέτερο χρώμα. Καμία φορά παρατηρείς και τα emoticons… Μετράς τα φιλιά σαν μωρό.. Και ένα μειδίαμα σχηματίζεται στο πρόσωπο σου. Το μειδίαμα της ξεθωριασμένης μνήμης.

Σου λείπει και το ξέρεις. Μα σαν να μούδιασε το χέρι και δεν πληκτρολογεί πια.. Και κάπου πέφτει το μάτι σου σε εκείνα τα άλλα τα μηνύματα… Εκείνα που ξεκινούσαν καβγάδες.. Εκείνα που κάποτε φάνταζαν βουνό.. Scroll και κάτω.

Πόσα ανούσια σου φαίνονται πια.. Και διαβάζεις πάλι τ’ άλλα. Τα πρώτα εκείνα που σου θυμίζουν εκείνον και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Μου λείπει. Ψιθυρίζεις και πατάς το κουμπί της αποσύνδεσης..

Λες και οι άνθρωποι ξεχνιούνται με ένα κλικ…

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com