Ως λειτούργημα ορίζεται ο χαρακτηρισμός ενός επαγγέλματος που έχει ένα ευρύ κοινωνικό ρόλο. Πότε όμως ένα επάγγελμα μπορεί να χαρακτηριστεί ουσιαστικά ως λειτούργημα;  Στο ερώτημα αυτό η απάντηση δεν δίνεται από την έννοια του λειτουργήματος άλλα από την αγάπη και το ζήλο για προσφορά, που διακατέχει το εκάστοτε άτομο που ασκεί το επάγγελμα αυτό.  Σ’ αυτή την κατηγόρια ανθρώπων ανήκει και η Παναγιώτα , όπου η καλοσύνη της ψυχής της ανταποκρίνεται επάξια στο επάγγελμα που επέλεξε.

Η Παναγιώτα Μαλτέζου κατάγεται από την Ξυλότυμπου και εδώ και είκοσι τέσσερα χρόνια εργάζεται ως νοσηλεύτρια στον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο Κύπρου στην κατοίκων φροντίδα της επαρχίας Αμμοχώστου. Επέλεξε το νοσηλευτικό επάγγελμα επειδή ένιωθε ότι είναι κάτι που την αντιπροσωπεύει στο έπακρο. Η φροντίδα , η αγάπη και η αρωγή ως προς τους συνανθρώπους μας αποτέλεσαν κίνητρα άλλα και κύριο ρόλο στο να αγαπήσει αυτό το επάγγελμα. Καθημερινά επισκέπτεται άτομα που νοσούν από καρκίνο στα σπίτια τους και τους προσφέρει εξατομικευμένη νοσηλευτική φροντίδα. 

Μερικές από τις αρμοδιότητες της είναι η χορήγηση ενέσεων, η φροντίδα πληγών, η φροντίδα κολοστομίας, ουροστομίας, νεφροστομίας και τραχειοτομίας, αιμοληψίες, ανακουφιστική φροντίδα, διδασκαλία σε οτιδήποτε χρειάζεται ένας ασθενής για να αυτοεξυπηρετηθεί καθώς και στους συγγενείς του (διδασκαλία),  έλεγχος και διαχείριση του πόνου , ψυχολογική στήριξη και οτιδήποτε άλλο νοσηλευτικό χρειάζονται. Η καθημερινή επαφή με τους ασθενείς της είναι κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί στην ανάπτυξη φιλικών σχέσεων, τόσο με τους ίδιους τους ασθενείς  όσο και με τους συγγενείς αυτών, κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό έτσι ώστε να νιώσουν πολύ άνετα και να δεχτούν πιο εύκολα βοήθεια. 

Ωστόσο, αυτό που αυξάνει το επίπεδο δυσκολίας δεν είναι τόσο η παροχή των νοσηλευτικών υπηρεσιών άλλα η διαχείριση των συναισθημάτων του ίδιου του νοσηλευτή.  Δυστυχώς αυτή η ασθένεια εξασθενεί τον άνθρωπο τόσο σωματικά άλλα και ψυχικά.  Στην ερώτηση πως η ίδια καταφέρνει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα της απάντησε : «Είναι πολύ δύσκολο να βλέπεις τους ασθενείς σου να εξασθενούν μέρα με την μέρα.  Αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο και για μας τους νοσηλευτές.  Όσο και να προσπαθούμε να το διαχειριστούμε είναι πολύ δύσκολο… Έχω όμως την χαρά και την τιμή να εργάζομαι με εξαιρετικούς συναδέλφους που έχουμε δέσει πολύ σαν ομάδα καταλαβαινόμαστε , συνεργαζόμαστε άψογα, αλληλοβοηθιούμαστε και καθημερινά μοιραζόμαστε μεταξύ μας τα δύσκολα περιστατικά.  Αυτό με βοηθά πολύ στο να συνεχίσω να προσφέρω πάντοτε με το χαμόγελο μου πιο πολλά!».

Αδιαμφισβήτητα, από τις πιο δύσκολες καταστάσεις αυτής της δουλειάς είναι η απώλεια ενός ασθενή, άλλωστε για πολλά άτομα ο θάνατος αποτελεί ένα από τους μεγαλύτερους φόβους.  Στο ερώτημα πως η ίδια ανταπεξέρχεται σ’  αυτές τις καταστάσεις απάντησε : «Γενικά ο θάνατος είναι δύσκολος. Τόσα χρόνια όμως στη δουλειά μου έμαθα να ζω με το θάνατο. Με θλίβει, άλλα δεν με φοβίζει.  Είναι κάτι αναπόφευκτο, σε όλους μας θα συμβεί. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε είμαστε πλούσιοι ή φτωχοί είτε είμαστε διάσημοι ή όχι. Εύχομαι όμως και θέλω οι ασθενείς μου και γενικά όλος ο κόσμος να φεύγει όσο το δυνατό πιο ανώδυνα γίνεται. Χωρίς να ταλαιπωρείται τόσο».

Παρ’ όλα αυτά αν και υπήρξαν αρκετά περαστικά στην πορεία της μέχρι σήμερα που την λύγισαν πολύ συναισθηματικά, αυτό δεν στάθηκε η αιτία ποτέ μα πότε να σκεφτεί ούτε για μια στιγμή πως θα ήταν καλύτερα να εργαστεί κάπου άλλου. Η ικανοποίηση που παίρνει από τους ασθενείς και τους συγγενείς αυτών όταν προσφέρει κάτι το οποίο αναγνωρίζεται έστω και με ένα χαμόγελο, είναι τόσο μεγάλη που της δίνει την δύναμη και την ενέργεια που χρειάζεται για να ανασηκωθεί και να θέλει να προσφέρει ακόμα περισσότερα!

Εν κατακλείδι,  αναφέρθηκε στον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε το επάγγελμα της ως προς το να αναθεωρήσει και να επαναπροσδιορίσει το νόημα της ζωής,  λέγοντας χαρακτηριστικά : «Εννοείται ότι ερχόμενη σε καθημερινή επαφή με ανθρώπους που δίνουν μια τόσο σκληρή μάχη για να κερδίσουν τη ζωή τους είδα από μια άλλη οπτική την έννοια της ζωής.  Έμαθα να χαίρομαι και να ζω την κάθε μέρα μου. Να περνώ πιο όμορφα και ποιοτικά χρόνο με τους αγαπημένους μου. Να χαίρομαι και για τα πιο μικρά αγαθά που μου προσφέρει η ζωή και  να χαμογελώ όσο πιο πολύ μπορώ!  Έμαθα ακόμη να ευχαριστώ τον Θεό που έχω την υγεία μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν και για όλα τα όμορφα που μπορώ να έχω κάθε μέρα στην ζωή μου».

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com