Αγαπημένο   μου ημερολόγιο,

Έφτασε η μέρα να διηγηθώ το ταξίδι μου στην Πολωνία. Το ταξίδι αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου, όχι γιατί συνέβηκε κάτι εξαιρετικά συναρπαστικό, αλλά γιατί συνδύαζε τα πάντα. Μου ανακοινώνουν, λοιπόν, οι γονείς μου, ότι για τις καλοκαιρινές μας διακοπές θα επισκεφθούμε την Κρακοβία, στην Πολωνία. 

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε, και οι μέρες λιγόστευαν, ώσπου έφτασε η μέρα. Πάμε στο αεροδρόμιο, και κάπου εδώ να σημειωθεί ο πανικός που με καταλαμβάνει όταν φτάνω στον έλεγχο αποσκευών. Πλάθω στο μυαλό μου κάθε σενάριο που θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει σε ταινία εγκλήματος. “Εν τζαι έχω κανένα όπλο πάνω μου;”, σκέφτομαι. Ευτυχώς που είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και ρεαλίστρια δηλαδή. Εννοείται πως τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει, αλλά όλα οφείλονται σε παιδικές τραυματικές εμπειρίες που θα με στοιχειώνουν παντοτινά.

Όπως και να’ χει, μπαίνω στο αεροπλάνο και μετά από μια 3ωρη διαδρομή, φτάνουμε στην Κρακοβία. Αποφασίζουμε να αφήσουμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο και να πάμε για ένα καφέ. Στην καφετέρια, μας εξυπηρέτησε ένας πανέμορφος, ευγενέστατος Πολωνός, που η αλήθεια να λέγεται, ακόμα έχω crush μαζί του. Την πρώτη μέρα, γυρίσαμε στα κάστρα της Κρακοβίας, όπου μου δόθηκε η ευκαιρία (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ), να χρησιμοποιήσω τις ιστορικές μου γνώσεις και να παίξω για άλλη μια φορά την έξυπνη στην οικογένειά μου, βλέποντας τις διάφορες εκφράσεις αγανάκτησης στο πρόσωπό τους.

Το βράδυ περπατήσαμε στην πλατεία, όπου την ομορφαίνουν ταλαντούχοι μουσικοί και καλλιτέχνες γενικότερα. Βγήκαμε εκτός πόλης και επισκεφτήκαμε άλλους σπουδαίους χώρους. Η επίσκεψη που με στιγμάτισε στην Πολωνία ήταν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Auchwitz και Birkenau. Το ψυχοφθόρο περιβάλλον, σε συνδυασμό με τα φρικιαστικά θεάματα, συγκινούν και κεντρίζουν το ενδιαφέρον στους εκατοντάδες καθημερινούς επισκέπτες.

Την επόμενη μέρα, αποφασίσαμε να την αφιερώσουμε στα ψώνια. Ήταν η μόνη μέρα που ξύπνησα πρώτη πρώτη. Μετά από  μία μέρα που το μόνο που ήξεραν να πουν οι γονείς μου ήταν “Πώς εν να τα πάρεις τούτα ούλλα πίσω;” γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Εννοείται ότι ο μπαμπάς μου δεν μου ξανά έδωσε την κάρτα του.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν χαλαρά  με διάφορες επισκέψεις σε πολλούς χώρους. Οι επισκέψεις περιελάμβαναν την καφετέρια όπου εργαζόταν ο όμορφος Πολωνός, φυσικά, αλλά τόση τύχη, που ούτε και μία φορά δεν τον πέτυχα. Το ταξίδι αυτό έπρεπε να φτάσει στο τέλος του σηματοδοτώντας την επιστροφή στην ρουτίνα. Ήταν ένα ταξίδι που μου έμαθε πολλά και με γέμισε εμπειρίες, ή καλύτερα εμbeeρίες! Κάπου εδώ να ευχαριστήσω τον μεγα χορηγό του ταξιδιού, τους γονείς μου. Poland, hope to see you soon.

                                                                                                     Με αγάπη,

                                                                                                              Θεοδώρα

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com