Μία πρόσφατη απώλεια του κινητού μου τηλεφώνου (smartphone) με τάραξε πραγματικά για πολλούς και διάφορους λόγους.  Χάρη σε αυτήν την απώλεια δημιουργήθηκαν αφενός στο κεφάλι μου κάποιοι προβληματισμοί όσον αφορά τις σχέσεις μας με τα τεχνολογικά επιτεύγματα και αφετέρου στην ψυχή μου αισθήματα νοσταλγίας για παλιά(;) και αγαπημένα αντικείμενα (gadgets) που πέρασαν στο επίπεδο των αρχαιολογικών ευρημάτων, αφού υπέκυψαν μπροστά στην κυριαρχία των έξυπνων τεχνολογικών εφαρμογών της εποχής μας.

Ένιωσα πραγματικά αδύναμη, όταν συνειδητοποίησα ότι χωρίς το κινητό μου τηλέφωνο δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με συγκεκριμένους ανθρώπους, γιατί δεν ήξερα και δεν είχα καταχωρήσει πουθενά αλλού τον αριθμό τους.  Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο, ότι δεν μπορούσα να ακούσω την αγαπημένη μου μουσική, ότι έχασα πολλές σημειώσεις, πολλές υπενθυμίσεις, πολλές φωτογραφίες και βίντεο, την κάμερά μου, το ρολόι μου, το ξυπνητήρι μου, το ημερολόγιο μου, την υπολογιστική μου μηχανή, την ατζέντα μου. 

Ένιωσα έτσι πραγματικά αδύναμη και πλήρως εξαρτημένη από ένα έξυπνο κατασκεύασμα που, ενώ επινοήθηκε, για να με διευκολύνει, ταυτόχρονα κατέληξε να μου αφαιρεί σημαντικά ποσοστά της ανθρώπινής μου εξυπνάδας και να με μεταβάλει τελικά σε ένα υποχείριό του. 

Μετά από την πρώτη ταραχή, προσπάθησα να θυμηθώ πώς ζούσαμε εμείς οι πρωτόγονοι άνθρωποι των σπηλαίων, πριν την κατασκευή και την κυριαρχία των smartphone.  Θυμήθηκα τότε το αγαπημένο μου ραδιόφωνο, ογκώδες ναι, αλλά σύγχρονο για την εποχή του, με θέση για κασέτες και cd.  Μου το είχαν πάρει οι γονείς μου με κόπο.  Θυμήθηκα τις πολλές ατζέντες μου που διάλεγα επιμελώς κάθε Δεκέμβρη, για να φιλοξενήσουν τον προγραμματισμό και τις σημειώσεις για την επόμενη χρονιά.  Θυμήθηκα τη φωτογραφική μηχανή που επίσης είχα πάρει με κόπο και τις αυθόρμητες πόζες μας που δε θυμίζουν σε τίποτα όλα αυτά τα στημένα και τα φιλτραρισμένα. 

Ένα φιλμ, ένα κλικ, τυπωμένες φωτογραφίες σε άλμπουμ και εσένα να τις κοιτάς με νοσταλγία, αυτό θυμήθηκα. 

Ήρθαν ακόμη στη μνήμη μου οι ήχοι από το ξυπνητήρι που χτυπούσε ασταμάτητα στις 6 το πρωί , για να πάμε σχολείο, στις 3 τα χαράματα για μια τελευταία επανάληψη πριν την εξέταση στο πανεπιστήμιο κι εσένα να το βαράς και να θες να το πετάξεις από το παράθυρο.  Θυμήθηκα, αχ τι θυμήθηκα, το ημερολόγιο που αγόραζε τα Χριστούγεννα η μάνα μου, με τις ωραίες εικόνες, με τις γιορτές και τις αργίες και το άλλο το μικρό -ποια ώρα ανατέλλει, ποια ώρα δύει ο ήλιος- με εκείνα τα έξυπνα στιχάκια ανεκδοτολογικού χαρακτήρα στο πίσω μέρος που με χαρά διαβάζαμε, όταν άλλαζε η μέρα. 

Θυμήθηκα τέλος την υπολογιστική μου μηχανή που με αυτήν τέλειωσα το Λύκειο, με αυτήν υπολόγιζα τα πρώτα έξοδα, τα πρώτα έσοδα, τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μέχρι το επόμενο ραντεβού μαζί του.  Την έχω πεταμένη πια σε ένα συρτάρι, μαζί και η παλιά φωτογραφική και ένα άχρηστο πια ξυπνητήρι με ένα άθικτο κουτί από μπαταρίες.   Μαζί και κάμποσα μολύβια και ένα μπλοκ για σημειώσεις.  Άθικτα και αυτά τώρα πια.

Και ξέρεις τι;  Δεν είναι μόνο η νοσταλγία. 

Όλα αυτά υπήρξαν αντικείμενα που αποκτήθηκαν όχι επιπόλαια και που δεν τα αλλάζαμε σε 6 μήνες, επειδή κυκλοφόρησαν καινούργια μοντέλα στην αγορά.  Σκέφτομαι μάλιστα ότι δεν υπήρχε ποτέ σχέση εξάρτησης με αυτά τα αντίκειμενα, αντίστοιχη με αυτήν που διατηρούμε σήμερα με το κινητό μας τηλέφωνο, ότι δηλαδή ήταν για μας αντικείμενα χρήσιμα που μας έκαναν … καλύτερους άνθρωπους.  Προφανώς η σχέση μας ήταν μία υγιής σχέση γνήσιας ευτυχίας χωρίς κανένα ίχνος άγχους και αγωνίας.  Και όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά, ντρέπομαι…  Ντρέπομαι για την ευθύνη που βαραίνει και εμάς τους ίδιους, επειδή … αφεθήκαμε.

Αν σε ενδιαφέρει, το σύμπαν συνωμότησε, ώστε αισίως να έχω και πάλι το κινητό μου τηλέφωνο στα χέρια μου.  Η εξάρτηση επομένως συνεχίζεται.  Το ίδιο και η ντροπή, μα το παλεύω.  Καθώς το κοιτάζω μέσα στη θήκη του να αναπαύεται τώρα δα που γράφω στον υπολογιστή, καθώς το παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου να βρίσκεται απέναντί μου πάνω στο γραφείο, νιώθω ότι έκανε κι αυτό ένα καλό… Μου θύμισε παλιά(;) και αγαπημένα κομμάτια ενός α-νόητου παρελθόντος και η νοσταλγική τους αναπόληση σχημάτισε στο πρόσωπό μου ένα μειδίαμα, χωρίς άγχος, χωρίς αγωνία, χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή.  Ήταν ένα μειδίαμα αγνό!  Και ένα αχ ακόμη αγνότερο!

Ας είναι!

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com