Κάποτε μετρήσαμε μαζί τ’ αστέρια. Κάποτε οι σάρκες, ήταν απλώς το περιτύλιγμα των πόθων μας. Κάποτε αγαπήσαμε βαθιά, σαν να μην υπήρχε σήμερα.

Και ζήσαμε, σε εκείνο το κάποτε.

Το τώρα είναι όμως που μ’ ενοχλεί. Σκούριασαν τα περιτυλίγματα, σάπισαν οι ηδονές. Τώρα δίνουμε και παίρνουμε μίση.

Τώρα πια εγκαταλείψαμε.

Μας εγκαταλείψαμε.

Κι αν έρθει ο θάνατος; Κι αν πρέπει να χαθούμε για πάντα; Κι αν δεν μπορέσουμε ποτέ ξανά να αγγίξουμε εκείνα τ’ αστέρια; Κι αν δεν προλάβουμε να ξεθυμάνουμε τις ηδονές μας; Κι αν οι σάρκες μας γίνουν σκόνη, έρμαια της ανθρώπινης καταδίκης;

Εγώ λοιπόν θα  σου πω μόνο ένα. Χωρίς αναβολές, χωρίς εγωισμούς, χωρίς άλλα «αλλά».

Σ’ αγαπώ.

Χωρίς υστερόγραφα.

Το κείμενο είναι συναισθηματικά εμπνευσμένο από την ταινία “P.S. I LOVE YOU”

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com