Αμέτρητα έργα έχουν γραφτεί και αμέτρητες ιστορίες έχουν ειπωθεί για τις φρικαλεότητες του παρελθόντος. Γιατί ο πόλεμος είναι μια φρικαλεότητα. Δημιουργημένη από τον ίδιο τον άνθρωπο για να καταστρέψει τον ίδιο του τον εαυτό. Τίποτα από τόσα ποιήματα, τόσα πεζά, τόσες ταινίες, τόσα και τόσα θεατρικά έργα δεν φαίνεται να συγκινεί τον αδίστακτο άνθρωπο του 21ου αιώνα.

Φυσικά, όλες οι ενέργειες και οι πράξεις των ιθυνόντων πρόκειται για καλοζυγιασμένες και μετρημένες με μαθηματική ακρίβεια. Για κάποιον που παρακολουθεί και ενημερώνεται καθημερινά όσο πιο ενδελεχώς μπορεί και αντέχει, κάθε κίνηση είναι απόφαση στρατηγική.

Μα αυτά δεν έχουν σημασία. Κοινή γνώση είναι ότι ο πόλεμος έχει στρατιωτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά και εθνικιστικά συμφέροντα. Σημασία έχει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται πανηγυρικά. Με έναν τρόπο ειρωνικό και παράδοξο. Η Ευρωπαϊκή Ήπειρος έχει μετά βίας επιβιώσει από πολεμικές συρράξεις και κάθε φορά η υπόσχεση που δινόταν ήταν η ίδια.  «Αυτή θα είναι η τελευταία φορά» έλεγαν. Και μάλλον δεν το πίστευαν ούτε και οι ίδιοι.

odeth.eu

Μάλιστα την περίοδο αυτή, τα παιδιά της Γ΄ Γυμνασίου στα ελληνικά σχολεία διδάσκονται μία ενότητα στο μάθημα της γλώσσας που ονομάζεται ειρήνη ή πόλεμος. Στους διδακτικούς στόχους αναφέρονται πρωτίστως η εκμάθηση στο συντακτικό και στο λεξιλόγιο και τελευταία αναφέρεται το εξής: «Θα μιλήσουμε για την ειρήνη και τον πόλεμο και θα σκεφτούμε πώς ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί να αγωνιστούμε για την αποτροπή του πολέμου και την επικράτηση της ειρήνης». Στόχος που από ότι φαίνεται αποτύχαμε.

Ένα  ακόμη σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σαν κοινωνία τα τελευταία χρόνια είναι η αποτυχία να πλησιάσουμε τη νέα γενιά. Αυτή τη γενιά που μεγάλωσε με κινητά, tablet και αμέτρητα ερεθίσματα καθημερινά, που αδυνατεί να τα επεξεργαστεί. Τα παιδιά αυτά σε μεγάλο βαθμό δεν συγκινούνται από τα έργα του παρελθόντος, δεν τα ακουμπάνε, δεν τα καταλαβαίνουν. Οι τρόποι διδασκαλίας τους φαίνονται παρωχημένοι. Η ιστορία και η λογοτεχνία, δύο μαθήματα που κατέχουν όλη την πολιτισμική αξία μίας κοινωνίας θεωρούνται βαρετά, αδιάφορα και εν τέλει αχρείαστα.

«Μα γιατί μαθαίνουμε ιστορία; Γιατί δεν μαθαίνουμε για όλα αυτά που γίνονται στο σήμερα και εμείς μαθαίνουμε όλα αυτά που έγιναν στο παρελθόν;», με ρώτησε ένας μαθητής μου.

«Μα ό,τι μαθαίνεις δεν το μαθαίνεις για να ξέρεις μία ημερομηνία ή ένα συμβάν, μια πολεμική μάχη. Ό,τι γινόταν, γίνεται και τώρα. Ό,τι μαθαίνεις, το μαθαίνεις για να καταλάβεις το παρόν, όχι το παρελθόν», απάντησα.

Ίσως λοιπόν ένας τρόπος να αντιληφθούμε τι γίνεται και ποιες θα είναι οι συνέπειες του, είναι να κοιτάξουμε στο παρελθόν. Εκεί θα δούμε ότι η οικονομία και τα συμφέροντα οδηγούν τον άνθρωπο σε εμπόλεμη κατάσταση . Εκεί θα δούμε ότι αυτοί που ξεκινούν μία διαμάχη, δεν είναι και οι ίδιοι που υφίστανται τις συνέπειες. Εκεί θα καταλάβουμε πόσο η ανέχεια, ο φόβος και το μίσος ριζώνει στον άνθρωπο και τον ξεπερνά. Γιατί δυστυχώς ό,τι γινόταν τότε, γίνεται και τώρα.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου σε άλλα sites χωρίς τη συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: vimaorthodoxias.gr