Σήμερα και καθώς αναρρώνω από ένα κρύωμα, αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να πούμε μερικές αλήθειες. Είμαι άνθρωπος που δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου και αυτό θα κάνω για ακόμη μια φορά. Ξέρεις ποιο είναι το πιο δύσκολο συναίσθημα; Ακόμη δυσκολότερο κι από την απώλεια; Η μοναξιά. Όχι η μοναχικότητα, αυτή την αγαπώ και πιστεύω πως σε γενικές γραμμές είμαι ένας αρκετά μοναχικός άνθρωπος. Η μοναξιά όμως είναι δύσκολη.

Είναι αυτό το αίσθημα πως δεν σε σκέφτεται κανείς, δεν είσαι η προτεραιότητα κανενός. Μην με παρεξηγείτε, όλοι μας κάποιες φορές το νιώθουμε αυτό, αλλά νομίζω πως είναι κάπως πιο δύσκολο όταν έχεις αφήσει όλη σου τη ζωή. Πήγες στο μηδέν και προσπαθείς να φτιάξεις σε έναν νέο τόπο, ότι καταφέρνουν άλλοι άνθρωποι σε μια ζωή. Δεν έχεις όμως άλλη επιλογή. Αυτή είναι η πραγματικότητα, σκληρή ή όχι αυτή είναι.

Και θα αναρωτιέσαι ‘’φίλους δεν έχεις;’’. Και εδώ έρχεται η μεγάλη απάντηση, ωμή και αληθινή. Με πόσους φίλους πιστεύεις πως ενώ είστε στην ίδια ηλικία, είστε και στην ίδια φάση ζωής; Προσωπικά σχεδόν με κανέναν και το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια, χωρίς κανένα πικρό συναίσθημα. Εγώ ήμουν αυτή που επέλεξα να πάω τη ζωή μου πάλι στο μηδέν, δεν έχω την απαίτηση από τους ανθρώπους που ήταν στη ζωή μου να ξεκινήσουν κι εκείνοι και πάλι την κούρσα τους.

Είναι μέρες λοιπόν, ιδίως όταν είσαι άρρωστος ή όταν χρειάζεσαι κάποιος απλά να πει ένα ‘’πώς είσαι, χρειάζεσαι κάτι, ήθελα απλώς να ακούσω’’. Κι έτσι κάπου στα 30 μαθαίνεις να επιβιώνεις στην μοναξιά σου. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Οι επιλογές έχουν και το τίμημα τους.   

Κάπως έτσι όμως γνωρίζεις καλύτερα εσένα, γίνεσαι ο καλύτερος σου φίλος και ο μεγαλύτερος σου υποστηρικτής.

***Απαγορεύεται η μερική ή ολόκληρη αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την συγκατάθεση του beezdom.com

***Πηγή φωτογραφίας εξωφύλλου: everydayhealth.com